Φοβερά και τρομερά πράγματα γίνονται στον χώρο της διαιτησίας, ο οποίος -εδώ και καιρό- είναι ξέφραγο αμπέλι. Τα ευτράπελα που έγιναν σε αγώνα εθνικής κατηγορίας (χαμηλότερης της Α2) είναι χαρακτηριστικά. Κι επειδή σημασία δεν έχουν τα πρόσωπα, αλλά οι θεσμοί, θα περιγράψουμε το συμβάν, δίχως ονόματα, τα οποία (φυσικά) είναι στην κατοχή μας. Ήμουν, λοιπόν, «Περαστικός» από ένα καφέ των νοτίων προαστίων…
Δίπλα μου μπασκετική παρέα. Ένας εξ αυτών κάθε τρεις και λίγο έβγαζε ένα ουρλιαχτό, σαν αυτό που κάνουν οι λύκοι κι οι υπόλοιποι έβαζαν τα γέλια. Δεν το κατάλαβα, αλλά δεν έχει σημασία. Έλεγαν οι τύποι ότι διαιτητής ενημέρωσε τους παρτενέρ του ότι στο παιχνίδι που είχαν οριστεί έπρεπε να νικήσει μια (συγκεκριμένη) ομάδα. Θα μου πείτε «στο μπάσκετ ένας κερδίζει». Όχι κατ’ ανάγκη ο καλύτερος, λέω εγώ, αλλά τι σημασία έχει, «Περαστικός» είμαι.
Έγινε ο κακός χαμός κι οι δύο ρέφερι ενημέρωσαν μετά το τέλος της συνάντησης μέλος της ΚΕΔ. Υποστήριξαν ότι ο διαιτητής τούς είχε πει πως η όλη διαδικασία ήταν εν γνώση της Επιτροπής Διαιτησίας. Ένα από τα μέλη, που δεν είχε ιδέα για τον… φόνο, προκάλεσε έναν εκ των διαιτητών να μιλήσει με ονόματα. Κι αυτός μίλησε.
Ακόμα κι αν δεν είπε ονόματα, τα φωτογράφισε, ή έστω μίλησε δια της σιωπής του. Κάπως έτσι ξεκίνησε ο καβγάς, καθώς δύο είχαν… παίξει μπάλα και τρεις δεν είχαν ιδέα. Οι «παίκτες» έκαναν ότι δεν γνώριζαν, οι άλλοι ήταν έξαλλοι, το θέμα πήγε μακριά, έφτασε στα υψηλότερα κλιμάκια, καθώς η παρέα των πέντε έγινε δύο κομμάτια.
Έτσι έλεγαν οι τύποι, που κάθονταν δίπλα. Εγώ πάλι, αν και «Περαστικός» λέω ότι στο τέλος της ημέρας, εκεί που τσακώνονται οι ελέφαντες την πατάνε τα βατράχια. Κι ως εκ τούτου, βάσει εμπειρίας και νομοτέλειας, τον βλέπω τον διαιτητή να τον τρώει το σκοτάδι και τους παράγοντες της διαιτησίας να ξεχνούν γρήγορα. Μνήμη χρυσόψαρου, ένα από τα ισχυρότερα ατού για να φάσεις ψηλά. Άντε γεια, που λένε…
