Αν στον Ολυμπιακό κυνηγήσουν τη νίκη επί της Μπάγερν (και κάθε επόμενης αντιπάλου), μένοντας δέσμιοι τη αδήριτης ανάγκης να διεκδικούν σε κάθε ματς τη νίκη, γιατί αυτό επιτάσσει η ιστορία και το DNA της ομάδας, θα έχουν σώσει το δέντρο και θα έχουν χάσει το δάσος. Κι οι «ερυθρόλευκοι» πρέπει να σταματήσουν να… χάνουν. Η επιστροφή Μπαρτζώκα, στη χρονική στιγμή που έγινε, δείχνει ότι η διοίκηση δεν βλέπει το «τώρα», αλλά το… αύριο. Κι αν «αύριο», τότε… Αλεξέι Ποκουσέφσκι.
Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι ο μικρός είναι τραυματίας, έχει οστικό οίδημα (από τον αγώνα με τον Διαγόρα) και θα είναι έτοιμος στο τέλος Ιανουαρίου. Από το σημείο που θα δώσουν οι γιατροί το «πράσινο φως», ο Ποκουσέφσκι πρέπει να μπει (και να μην βγει ξανά) στη 12άδα της Ευρωλίγκας.
Είναι ανέτοιμος, και αγωνιστικά, και σωματικά. Κανείς δεν λέει το αντίθετο. Είναι, όμως, το μεγαλύτερο project, είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κορμιά στην Ευρώπη. Το μέγεθός του (2μ11 είναι τυπικά, αλλά πρέπει να έχει πάρει δύο πόντους ακόμα), σε συνδυασμό με το χάρισμα που έχει στο σκοράρισμα, συγκινεί την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Οι άνθρωποι του ΝΒΑ τον παρακολουθούν. Έχουν σημειώσει στο μπλοκάκι τους ότι κρυφό του όπλο είναι το timing στα κοψίματα, στοιχείο που έχει έφεση και λόγω των μακριών χεριών του. Θεωρούν ότι μπορεί να κάνει μεγάλα πράγματα, αρκεί να κάνει τα απλά (ενίοτε είναι τα πιο δύσκολα): Άμυνα, τρεξίματα, πάσες (σ.σ. είναι εξίσου καλός) και να σουτάρει στατικά.
Ο Ποκουσέφσκι πρέπει να βελτιωθεί μπασκετικά, να δυναμώσει, να αντιληφθεί το ταλέντο που διαθέτει και να λιώσει στη δουλειά. Κι επειδή στην Ευρώπη δεν υπάρχουν τέτοιοι σωματότυποι, οπότε είναι λογικό να μας κάνει εντύπωση, στο ΝΒΑ υπάρχουν κι άλλοι σαν αυτόν. Κυκλοφορούν σ’ όλο τον υπόλοιπο πλανήτη και δεν περιμένουν. Γι’ αυτό όταν οι Αμερικανοί δουν στασιμότητα, προχωρούν στο επόμενο πλάνο, ενώ αντίθετα όταν διαπιστώσουν ότι πρόκειται για κάτι εξαιρετικό, θυσιάζουν τα… πάντα για να το αποκτήσουν.
Αν ενώσετε τις τελείες, μάλλον θα συμφωνήσετε μαζί μας ότι ο Ποκουσέφσκι πρέπει να ανεβεί επίπεδο και να μπει στο ρόστερ του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα. Σκεφτείτε έναν κακό… περιφερειακό, ύψους 2μ13, στη θέση του εξίσου κακού Μπάλντγουιν και ζυγίστε τις δύο περιπτώσεις. Στη μία (του Αμερικανού) δεν υπάρχει το παραμικρό όφελος, στην άλλη μπορεί να βγει… υπερκέρδος για όλες τις πλευρές.
Αυτό που θα κάνει τον… Αλέξη να ξεχωρίσει (σε υψηλό επίπεδο, για να χτυπήσει την πόρτα του ΝΒΑ) είναι να γνωρίζει καλά το παιχνίδι, να διαχειρίζεται καταστάσεις, να συνεισφέρει αγωνιστικά και με τον χαρακτήρα του σε μια ομάδα. Αν ο Ποκουσέφσκι καθοδηγηθεί σωστά (προδήλως ο Μπαρτζώκας μπορεί να το κάνει) και ανταποκριθεί, η επόμενη μέρα θα είναι εξαιρετική και γι’ αυτόν, και για τον Ολυμπιακό.
Στο ΝΒΑ όλοι ξέρουν να σουτάρουν, να πασάρουν, να δημιουργούν, να διαχειρίζονται το παιχνίδι, το οποίο γίνεται διαρκώς πιο γρήγορο, άρα όλοι παίζουν όλους τους ρόλους. Γι’ αυτό κι ο Ποκουσέφσκι έχει τον σωματότυπο να ανταποκριθεί, γι’ αυτό και πάνω από 20 σκάουτερ τον έχουν δει να παίζει στην… Αναπτυξιακή.
Ο Ολυμπιακός έχει την πολυτέλεια να δώσει χρόνο σε ένα τόσο άγουρο -αλλά τόσο μεγάλο- ταλέντο, πολυτέλεια που μπορεί ποτέ ξανά να μην έχει. Το μόνο που χρειάζεται είναι να υπερβεί… αγκυλώσεις, να κάψει μια παρτίδα που δεν σώζεται, για να κυνηγήσει υπερκέρδος, δίνοντας χρόνο και χώρο σε όσους θεωρεί η τεχνική ηγεσία και η διοίκηση ότι μπορούν να κάνουν τη διαφορά την επόμενη μέρα.
