Η ήττα από τη Λάρισα άλλαξε το χρώμα στο λαμπάκι του συναγερμού. Από πορτοκαλί έγινε κόκκινο, καθώς πλέον η ομάδα πρέπει να παλέψει για τη σωτηρία της. Αυτό που έμοιαζε… μακρινός εφιάλτης, έχει γίνει πραγματικότητα. Παρά τις ποιοτικές (κανείς δεν το αρνείται) προσθήκες που έγιναν, ο «δικέφαλος» βουλιάζει στην αγωνιστική ανυποληψία. Το γιατί πρέπει να το αναζητήσουμε γυρνώντας πίσω το ρολόι…
Μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι ο ΠΑΟΚ δεν έχει κόσμο; Κι όμως, το «Παλατάκι» είναι κατά κανόνα άδειο κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο κόσμος διαισθάνεται αυτό που συμβαίνει κι απέχει. Έχει αλάνθαστο κριτήριο κι αν τώρα σπεύσει να βοηθήσει στην υπόθεση σωτηρία, έχει μάτια και βλέπει.
Κάποια στιγμή πρέπει να ζητηθεί ο λογαριασμός. Από τους διοικητικούς παράγοντες, οι οποίοι διαχειρίστηκαν την περιουσία (βλέπε παίκτες, όχι μόνο χρήματα), από τους προηγούμενους προπονητές. Τι ήθελαν να κάνουν, ακριβώς; Ειδικά πέρυσι, όταν ανέβηκε το μπάτζετ στον ουρανό, τι προσπαθούσαν να πετύχουν;
Ακούστηκε (γέλασαν και τα τσιμέντα στην Πυλαία) ότι θα έπαιρναν (έτσι έλεγαν κάποιοι) το Τσάμπιονς Λιγκ. Είχαν ομάδα με 7 ξένους, ενώ μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν 6, έδωσαν πολλά -για το πορτοφόλι του «δικεφάλου»- χρήματα, δίχως να επενδύσουν σε κάποιον νέο παίκτη, γύρω από τον οποίο θα έχτιζαν την επόμενη ομάδα.
Να μιλήσουμε, αλήθεια, για την περίπτωση Ντίλαρντ και τα χρήματα που δαπανήθηκαν για την απόκτησή του; Η υπεραξία που δημιούργησε ο Σούλης Μαρκόπουλος χάθηκε, ξοδεύτηκε. Προσπαθούσαν να χτίσουν βιογραφικό στον προπονητή; Εξυπηρετούσαν ατζέντηδες; Είχαν άγνοια του αντικειμένου; Πάντως λογικά δεν εξηγείται πώς και γιατί ξοδεύτηκαν χρήματα που υπήρχαν και δεν υπήρχαν, δίχως στόχο.
Αυτός ο δίχως πλάνο αγωνιστικός ακτιβισμός, έδιωξε παιδιά (τύπου Καμπουρίδη), που αποτελούσαν το μέλλον του ΠΑΟΚ. Δεν είναι ο μόνος, υπάρχουν πολλοί πιτσιρικάδες που έκαναν τα πρώτα τους βήματα στην Πυλαία και τώρα κυνηγούν το όνειρό τους, φορώντας άλλες φανέλες, τη στιγμή που ο «δικέφαλος» ψάχνεται γερνώντας.
Το τρένο Σαββίδη μοιάζει να έχει χαθεί από συγκεκριμένες πρακτικές, εκτός κι αν ποτέ δεν είχε ιδιαίτερο πάθος για το μπασκετικό τμήμα. Φέτος, μια σεζόν που όλοι γνώριζαν ότι θα είναι δύσκολη, ο ΠΑΟΚ κατέληξε στον συμπαθέστατο Κώστα Χαραλαμπίδη, ο οποίος παλεύει και δικαιούται κάτι παραπάνω από αυτό που παίρνει. Οι τελευταίοι που θα τον βάλουν στο κάδρο είμαστε εμείς, αλλά…
Ο «Μπίδης» μπορεί να είναι το μεγαλύτερο ταλέντο στη χώρα, δεν έχει κοουτσάρει ούτε παιδικό ως πρώτος προπονητής κι η ευθύνη βαραίνει τον Νίκο Σταυρόπουλο, που πρέπει να εξηγήσει τι σκέφτηκε. Ένα καράβι, το οποίο ακόμα κι οι πιο έμπειροι μπορεί να έριχναν σε ξέρα, το έδωσε στα χέρια πρωτόπειρου κόουτς; Ταλαντούχου; ΝΑΙ! Αλλά χωρίς πείρα κι η εικόνα στον Ηρακλή, το πώς έχασε τη διαφορά κι εντέλει τον αγώνα από τον Προμηθέα, η εμφάνιση στη Λάρισα μαρτυρούν του λόγου μας το αληθές.
Αν το κακό αφορούσε μόνο την πορεία στο πρωτάθλημα, θα είχε περιορισμένη έκταση. Άλλωστε, στο τέλος της ημέρας, με άλλη μια μεταγραφή, ενδεχομένως να κατορθώσει ο ΠΑΟΚ να μείνει στην κατηγορία. Ομάδα με φοβερό brand name στη Βόρεια Ελλάδα, με υπεραξία (ακόμα κι από το ποδόσφαιρο), δεν έχει έρεισμα στον κόσμο. Ακαδημίες σε μαρασμό, παιδικο-εφηβικά σε παρακμή, μικροσυμφέροντα παραγόντων, γονείς παιδιών που μουρμουράνε, αλλά και κανένα happening για τη νεολαία, καμία παρέμβαση, καμία προσπάθεια διείσδυσης στην κοινωνία.
Το τμήμα μπάσκετ είναι εκεί, λειτουργώντας (αν κι όπως λειτουργεί) στον αυτόματο, για να επιβιώνει δίχως να αναζητεί το κάτι παραπάνω, εξυπηρετώντας παράλληλα όσους βρίσκονται εκεί και μέσω δυναμικής του συλλόγου να χτίζουν καριέρες. Αλήθεια, δεν αξίζει κάτι καλύτερο στον ΠΑΟΚ; Δώστε εσείς την απάντηση…
