Έχει γεννηθεί στις 8 Ιουλίου του 2003. Άλλοι στην ηλικία τους είναι καλοί στο μπάσκετ, όταν παίζουν playstation. Ο Λευτέρης Μαντζούκας είναι το μεγαλύτερο ταλέντο της Ελλάδας κι ίσως όλης της Ευρώπης. Μόνο που οι πιο πολλοί, οι οποίοι γίνονται άγουροι σταρ, όταν μεγαλώνουν δυστυχούν, καθώς σπάνια δικαιώνουν τις προσδοκίες. Ο πιτσιρικάς του Προμηθέα δεν θέλει να μείνει… μόνος στο σπίτι (η αναφορά μας στον Μακόλεϊ Κάλκιν, που ενσάρκωσε τον ρόλο του Κέβιν ΜακΚάλιστερ δεν είναι τυχαία), αλλά να… μετρήσει τα άστρα.
Ήταν 14 ετών, 7 μηνών και 6 ημερών όταν έκανε το ντεμπούτο του στην Α1 σε αγώνα με τον Πανιώνιο. Ο μόνος που έχει γίνει… άντρας πριν τον Λευτέρη είναι ο Γιώργος Παπαγιάννης, ο οποίος ήταν 14 ετών, 6 μηνών και 2 ημερών, όταν πρωτοεμφανίστηκε ως παίκτης του Περιστερίου. Σύμπτωση (μάλλον όχι), αμφότεροι έχουν ατζέντη τον Μάριο Ολύμπιο, που έχει «μάτι» και διαλέγει παιδιά με μέλλον.
Όπως σχεδόν όλα τα παιδιά της ηλικίας του έχει πρότυπο τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, είναι φαν τον Καβαλίερς, έχει έφεση στα μαθηματικά και θέλει να κυνηγήσει το όνειρό του. Η πρώτη μεγάλη στιγμή στην… αθλητική του ζωή ήταν όταν έπαιξε κόντρα στον Ολυμπιακό, Κι όχι μόνο έπαιξε, αλλά ήταν στάρτερ, έμεινε 31 λεπτά στις τέσσερις γραμμές και πέτυχε και 12 πόντους, με τον Βασίλη Σπανούλη να του χαϊδεύει τρυφερά το κεφάλι.
Μόλις σήμερα το πρωί ο Λευτέρης πέτυχε 49 πόντους (καταρρίπτοντας το ρεκόρ των 43 που είχε πετύχει ο Κροάτης Ντράγκαν Μπέντερ, συμπαίκτη του Αντετοκούνμπο στους Μπακς, πριν βρεθεί στην αναπτυξιακή λίγκα) και μάζεψε 19 ριμπάουντ, κόντρα στην Άλμπα Βερολίνου, για το Adidas Next Generation Tournament. Έπαιξε 39.08’’, συγκέντρωσε 65 βαθμούς στο σύστημα αξιολόγησης, επίδοση που συγκρίνεται μόνο με αυτή του Μίροτιτς και του Μπέντερ.
Στο απογευματινό ματς απέναντι στη Λούντβισμπουργκ έπαιξε παρά 4 δευτερόλεπτα σ’ όλη τη διάρκεια, πετυχαίνοντας 35 πόντους (10/15 δίποντα, 2/8 τρίποντα, 9/10 βολές), μαζεύοντας 13 ριμπάουντ, μοιράζοντας 6 ασίστ και καταγράφοντας 42 στο σύστημα αξιολόγησης.
Ο Μαντζούκας έχει όλο το πακέτο. Είναι πιο ανεπτυγμένος από την ηλικία του, πιο ψηλός (2μ07 και ψηλώνει), πιο μυώδης, άρα του είναι πιο εύκολο να κερδίζει παιδιά της ηλικίας του. Παίζει σχεδόν όλες τις θέσεις, έχει σώμα για 4άρι, αλλά μπορεί να μαρκάρει μέχρι και πλέι μέικερ κι οι Αμερικανοί λένε πως είσαι ό,τι μαρκάρεις. Έχει εξαιρετικό ντράιβ, για την ώρα δεν είναι σπουδαίος σουτέρ (θέλει βελτίωση στο τρίποντο), αλλά αυτό δεν είναι παράλογο, καθώς εμπιστεύεται τη δύναμη, το πάτημα και το μέγεθός του.
Είναι ταχυδυναμικός όχι τόσο γρήγορος, στην άμυνα δεν είναι κακός (ειδικά αν αναλογιστούμε πόσο μεγάλη ενέργεια καταναλώνει στην επίθεση), οπότε αντιλαμβάνεστε γιατί στο γήπεδο το πρωί ήταν οι… μισοί σκάουτερ του ΝΒΑ. Ο Λευτέρης έχει προδιαγραφές, οι οποίες δεν εδράζουν στη «γηραιά» ήπειρο και αποτελούν βίζα για τη χώρα της ευκαιρίας και το κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου.
Το ταλέντο δεν φτάνει. Ο σπόρος υπήρχε, αλλά άνθισε χάρη στο εύφορο έδαφος της Πάτρας. Ο Μάκης Γιατράς όχι μόνο τον πίστεψε, αλλά τον έβαλε να παίξει 27.46’’ κόντρα στην Ανδόρα, 12.09’’ απέναντι στην Μπολόνια, 10 με τη Μονακό. Εμπειρίες ζωής, για ένα παιδί που χτίζει χαρακτήρα και αποκτά βιωματική μπασκετική εμπειρία.
Αν νομίζετε ότι είναι μόνο αυτό, έχετε δει το μισό έργο. Ο Βαγγέλης Λιόλιος, όταν πρόσθεσε στο ρόστερ τους πολύπειρους και ικανότατους Μαυροκεφαλίδη και Μάντζαρη, ξεκαθάρισε προς κάθε κατεύθυνση ότι πάντα θα υπάρχουν στη 12άδα δύο μικροί. Ο Μαντζούκας ενδεχομένως παντού να ξεχώριζε, αλλά συνάντησε κάτι παραπάνω από ιδανικές συνθήκες, στην ομάδα που όχι μόνο αγαπά τα ταλέντα, αλλά τα αναδεικνύει.
Ο Λευτέρης έχει τα πάντα, περισσότερα απ’ όσα θα ζητούσε ένα παιδί στην ηλικία του κι ως… μπόνους έχει και τα μυαλά στο κεφάλι του. Δουλεύει σκληρά, δεν έχει… ψηλώσει, πατάει στη γη. Ζητούμενο είναι κι ο περίγυρος να μείνει προσγειωμένος, ακόμα κι εμείς να δείξουμε αυτοσυγκράτηση, γιατί μιλάμε για ένα παιδί, το οποίο δεν θέλει και πολύ (λόγω ηλικίας) να τρελαθεί. Όσο θα είναι ταπεινός, θα ακούει τους προπονητές και τους ανθρώπους που γνωρίζουν το σπορ και μπορούν να τον βοηθήσουν, η απόσταση από τις ΗΠΑ θα μικραίνει καθημερινά.
Ο Μαντζούκας είναι ένα παιδί γεννημένο για να παίξει μπάσκετ, παιδί που ΔΕΝ είναι για Ευρωλίγκα, αλλά για ΝΒΑ. Αυτά στο μέλλον. Τώρα πρέπει να συνεχίσει να βελτιώνεται και να κλείσει τα αυτιά του, να πετάξει (άρθρα σαν κι αυτό) στα σκουπίδια, να αντιληφθεί πως τίποτα δεν θα του χαριστεί, αντιθέτως καθημερινά αυξάνονται οι προσδοκίες από αυτόν.
