Έχουν περάσει (πώς περνάνε, αλήθεια;) 20 χρόνια από τότε που βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες στην Ελλάδα ο «Μονομάχος». Ο Ράσελ Κρόου, στον ρόλο του Maximus Denicmus Meridias (ή πιο απλά ως Gladiator). Λίγο πριν από την καθοριστική μάχη λέει στους άντρες του την… επική ατάκα «αδέλφια, αυτό που κάνουμε στη ζωή αντηχεί στην αιωνιότητα». Πού να ήξερε ότι τα λόγια του θα έβρισκαν… εφαρμογή στο μπάσκετ και δη στην ΑΕΚ.
Η επιλογή τού Μάκη Αγγελόπουλου να παίξει στο Τσάμπιονς Λιγκ… αντηχεί στην αιωνιότητα, ή (για να μην είμαστε τόσο βαρύγδουποι) απλά φέρνει την «Ένωση» σε μειονεκτική θέση, απέναντι στις ομάδες της Ευρωλίγκας. Και να ήθελε δεν μπορούσε να κρατήσει τον Χάουαρντ Σαντ-Ρος, από τη στιγμή που ο Κουβανός δέχθηκε πρόταση από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Τι χάνει η ΑΕΚ; Αν δεν σεβόμαστε την υφή του αθλήματος θα λέγαμε τα πάντα, αλλά το μπάσκετ είναι ομαδικό σπορ. Ας μιλήσουμε με αριθμούς. Στο Τσάμπιονς Λιγκ πρόσφερε 12.9 πόντους, σουτάροντας με εξαιρετικά ποσοστά (εξαιρουμένων των βολών), 6.7 ριμπάουντ, 1.4 ασίστ, 2.2 κλεψίματα. Ο Σαντ-Ρος έπαιζε μέσο όρο 33.7 λεπτά κι είχε 18.8 στο σύστημα αξιολόγησης.
Οι αριθμοί τρελάθηκαν και στο ελληνικό πρωτάθλημα, με τον Κουβανό να έχει 30.52 λεπτά συμμετοχής στα 13 ματς, πετυχαίνοντας 9 πόντους μέσο όρο, μαζεύοντας 6.2 ριμπάουντ, δίνοντας 3.3 ασίστ, κάνοντας 2.2 κλεψίματα. Μιλάμε για απίστευτη σταθερότητα, για παίκτη ο οποίος εξ ορισμού δεν διαλέγει αγώνες, δεν ξεχωρίζει αντιπάλους, ρίχνεται ως άλλος Gladiator στη μάχη για κάθε μπάλα, για κάθε ριμπάουντ.
Αν υπάρχει ορισμός παίκτη, του οποίου η δουλειά ΔΕΝ αποδίδεται αριθμητικά, είναι ο Σαντ-Ρος. Είναι σαν να προσπαθήσεις να μετρήσεις αν αξίζει την τιμή του ένα πούρο Cohiba. Όσοι το καπνίζουν ξέρουν πως η απόλαυση δεν μετριέται, αν και καλό θα ήταν να αποφεύγετε το κάπνισμα. Ο εξ Αβάνας προερχόμενος παίκτης τρέχει σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου, παίζει άμυνα από το «1» έως το «4», άρα (σύμφωνα με το αμερικανικό δόγμα «είσαι ό,τι μαρκάρεις») μπορεί να παίξει -τουλάχιστον- στις τρεις περιφερειακές θέσεις.
Ακόμα κι αν αδιαφορήσει κανείς για το ταλέντο και τα αγωνιστικά στοιχεία του Σαντ-Ρος, το ομαδικό του πνεύμα, η υποταγή του «εγώ» στο «εμείς», ο ορισμός του «παίκτη – ομάδας», δεν βρίσκονται σε πολλούς παίκτες αυτού του επιπέδου. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο έσπευσε να τον αποκτήσει η ΤΣΣΚΑ Μόσχας κι από τη στιγμή που αναμείχθηκε η πλούσια ρωσική ομάδα, από τη στιγμή που του έδωσε μια θέση στον… παράδεισο της Ευρωλίγκας, η ΑΕΚ δεν μπορούσε να τον κρατήσει.
Το θέμα είναι (και) οικονομικό, αλλά δεν είναι πρωτίστως οικονομικό. Η «Ένωση» μπορεί να κατέκτησε έναν ευρωπαϊκό τίτλο (στην ουσία δύο, αν συνυπολογίσει κανείς το Διηπειρωτικό), όμως το να περιοριστεί στο Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ χτυπούσε με αξιώσεις την πόρτα της Ευρωλίγκας, έχει συνέπειες. Και μία από αυτές είναι πως έχασε το πιο λαμπερό κι ακριβό… ασημικό που διέθετε.
Ο Σαντ-Ρος… ξεκόλλησε από το Τσάμπιονς Λιγκ, γιατί είναι (το γράψαμε τις προάλλες) παίκτης Ευρωλίγκας. Η ΑΕΚ έχασε την… κόλλα, που ένωνε τα κομμάτια του παζλ και κινδυνεύει, αν δεν βρει (ποιον άραγε;) παίκτη να κάνει αυτή τη δουλειά, να χάσει το ομαδικό της πνεύμα.
