Όσο κι αν γυρίσει κανείς πίσω τον χρόνο δεν θα βρει περίοδο που να συγκατοικούν Άρης και ΠΑΟΚ στην τελευταία θέση του βαθμολογικού πίνακα. Η Θεσσαλονίκη, η πόλη που αγαπά το μπάσκετ, η πόλη που έφερε (μέσω της ΧΑΝΘ) το σπορ στην Ελλάδα, η μπασκετομάνα που για χρόνια μεγάλωσε γενιές και γενιές φίλων του αθλήματος, βιώνει τη μεγαλύτερη βαρυχειμωνιά της ιστορίας. Κι ακόμα δεν έχει δει τα χειρότερα…
Όταν θα μπει το 2020, οι δυο «αιώνιοι» της πόλης θα κονταροχτυπηθούν, προκειμένου να προκύψει ένας ουραγός! Αυτό που κάποτε ήταν ντέρμπι τίτλου, τώρα γίνεται αγώνας επιβίωσης. Και το αγωνιστικό δεν είναι παρά το εύκολο κομμάτι, μιας πολύ δύσκολης χρονιάς.
Εμείς είδαμε νωρίς το κακό να έρχεται. Στις 2/11 μιλήσαμε για «Μεσάνυχτα στην μπασκετική Θεσσαλονίκη», στις 9/12 κάναμε λόγο για «Λουκέτο (που) μπαίνει στην πόλη που αγαπά το μπάσκετ» και πριν λίγες ημέρες στις 21/12 θελήσαμε να ενεργοποιήσουμε την οικογένεια Σαββίδη, γράφοντας «Αγαπάς τον ΠΑΟΚ; Τώρα είναι η ώρα να το αποδείξεις». Και δεν τα γράφουμε αυτά, για να ευλογήσουμε τα γένια μας, δεν είχαμε ενόραση, δεν είμαστε πιο έξυπνοι από τους υπόλοιπους.
Η αναφορά γίνεται για να δείξουμε ότι το πρόβλημα δεν προέκυψε αίφνης, δεν υπήρξαν δυο τρεις… κακές στιγμές, αλλά πρόκειται για μια πληγή, η οποία αιμορραγεί και πλέον απειλεί τους δύο οργανισμούς. Δυο οργανισμούς, οι οποίοι ήταν αλλιώς μαθημένοι, έχουν διαφορετική δομή (εννοώντας ότι στον ΠΑΟΚ υπάρχει άνθρωπος να βάλει χρήματα και να βγάλει την ΚΑΕ από το αδιέξοδο, στον Άρη όχι), αλλά πλέον κυνηγούν τον ίδιο στόχο: Την παραμονή στην κατηγορία.
Προδήλως υπάρχουν κακοί χειρισμοί, ευθύνες, αστοχία στη λήψη των αποφάσεων, αδυναμία προσέλκυσης οικονομικών παραγόντων, ικανών να στηρίξουν τέτοιες ομάδες. Δεν είναι, όμως, η στιγμή για να αναλυθούν όλα αυτά. Το ταμείο γίνεται πάντα στο τέλος και ζητούμενο για τις δύο ιστορικές ομάδες είναι στο τέλος να έχει… σωθεί η παρτίδα και το ταμείο να μην έχει χαρακτήρα… μνημόσυνου.
Όσοι είχαν τη λογική «έλα μωρέ, ΠΑΟΚ και Άρης δεν πέφτουν», καλό είναι να κοιτάξουν τον βαθμολογικό πίνακα, να αντιληφθούν ότι οι υπόλοιποι θα διεκδικήσουν αυτό που τους ανήκει, πως στο τέλος της ημέρας ο σεβασμός τελειώνει στο τζάμπολ και μετά ξεκινά ο πόλεμος. Κι οι δύο πάλαι ποτέ μεγάλοι είναι -για την ώρα- άσφαιροι. Με το πρωτάθλημα να έχει φτάσει στη μέση, η σωτηρία δεν είναι δεδομένη για κανέναν εκ των δύο.
