Κανείς δεν πίστεψε ότι μετά τη νίκη επί της Χίμκι ο Ολυμπιακός έγινε υπερομάδα. Κι αν δεν είχε κάνει τη… θρυλική ανατροπή, ίσως ήδη να κυνηγούσε Χίμαιρες και να έβλεπε την 8άδα με το κυάλι. Όλοι, όμως, περίμεναν από τους «ερυθρόλευκους» να καταθέσουν ψυχή στο Βελιγράδι, ειδικά από τη στιγμή που το πρώτο ημίχρονο έμοιαζε ονειρικό και στις δύο πλευρές του παρκέ, κυρίως στην μπροστινή. Γίναμε, λοιπόν, σοφότεροι μετά τη… σφαλιάρα από τον Ερυθρό Αστέρα; Η αλήθεια είναι πως ναι!…
Ο Ολυμπιακός μπορεί να κάνει πολλά (λάθη), αλλά ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να μην παίζει άμυνα, που να… σπάει κόκκαλα. Πρέπει να δέχεται καλάθι με ιδρώτα, με… «αίμα» (με μπασκετικούς όρους, όχι με απόλυτη ερμηνεία της λέξης), πρέπει να νιώθει ο αντίπαλος την ανάσα του αμυντικού που τον κυνηγά σε όλα τα μήκη και πλάτη. Κι αυτό γιατί μπροστά δεν έχει την πιο ταλαντούχα ομάδα, που έχουμε δει στον Πειραιά.
Τη μία ο Ράις κόντεψε να… απαχθεί για να βρεθεί από το «Νίκος Γκάλης» στα παρκέ του ΝΒΑ. Κι άντε, ο Σβεντ είναι σεσημασμένος, έχει κάνει πλάκα και σε άλλους. Τώρα ήταν η σειρά του Λορέντζο Μπράουν να νιώσει την… ευλογία να παίζεις απέναντι στην «κόκκινη» άμυνα, που πλέον συγκαταλέγεται στους… χορηγούς των επόμενων συμβολαίων των περιφερειακών αντιπάλων.
Τη μια φορά είναι τυχαίο γεγονός, τη δεύτερη σύμπτωση, την τρίτη λόγος για να πατήσει κάποιος το κουμπί του συναγερμού. Κι εμείς δεν είμαστε από αυτούς που περιμένουν στη γωνία για να κουνήσουν το δάχτυλο, αλλά -για παράδειγμα- δεν μπορεί ο Τσέρι να γίνεται έρμαιο στις διαθέσεις του αντίπαλου παίκτη κι ο Κεμζούρα να επιμένει να τον έχει στο γήπεδο, όταν είναι πρόδηλο ότι δεν μπορεί να του προσφέρει πολλά στην επίθεση.
Ο Ολυμπιακός έχει ένα πλεονέκτημα απέναντι σε όλους. Παίζει μια φορά την εβδομάδα (δύο στις διαβολοβδομάδες), άρα πρέπει να έχει περισσότερη ενέργεια, να κάνει καλύτερες προπονήσεις. Δεν το έδειξε. Ούτε ήταν πιο… φρέσκος, ούτε ήταν πιο έτοιμος. Ήταν κάκιστος, στα όρια του… εκνευριστικού, όσον αφορά στο δεύτερο ημίχρονο.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά, όταν τα βλέπεις απ’ έξω. Αν είναι να πηγαίνουν τα ματς με τον Ερυθρό Αστέρα (όχι με τη Μακάμπι, ή την Μπαρτσελόνα) στους 88 πόντους, αν χρειάζεσαι 89 για να νικήσεις, τότε δεν θέλεις τον Τσέρι, αλλά τον Πάντερ (αναφέρομαι στους υπάρχοντες). Ή πρέπει με τους… καμικάζι να κατεβάζεις χαμηλά τους αντιπάλους, ή να παίζεις… διαγωνισμό στα σουτ κι όποιος βάλει τα πιο πολλά.
Οι «ερυθρόλευκοι» μετρούν έξι νίκες, έχουν Γολγοθά στο τέλος της κανονικής περιόδου και χρειάζονται άλλες 12 για να μπουν στην 8άδα. Αν πηγαίνουν ένα βήμα μπροστά κι ένα πίσω, αν τη μια βραδιά «μαγεύουν» και την άλλη απογοητεύουν, δεν πάνε πουθενά. Κι ο κόουτς Κεμζούρα οφείλει να βρει λύσεις, να μην στείλει άλλον έναν παίκτη στο ΝΒΑ, χορηγώντας ευγενικά το promo βίντεο του.
Αντί επιλόγου: Υπήρξε πρόβλημα τραυματισμού με τον Αντώνη Κόνιαρη; Αν όχι, κατάλαβε κανείς γιατί δεν μπήκε ξανά, ο -με απόσταση- καλύτερος αμυντικός του Ολυμπιακού στο παιχνίδι;
