Λένε πως οι ήττες έχουν διδακτικό χαρακτήρα. Ενίοτε κι οι νίκες μας κάνουν σοφότερους. Τι μάθαμε, λοιπόν, από τη νίκη του Παναθηναϊκού επί της Φενέρμπαχτσε; Ότι όλα αρχίζουν και τελειώνουν στον Νικ Καλάθη. Μπορεί να μην είναι καλός σουτέρ τριών πόντων, μπορεί να είναι (για κάποιους) υπερτιμημένος, αλλά όταν αποβλήθηκε με πέντε φάουλ, ο Παναθηναϊκός έχασε τον προσανατολισμό του, οι επιθέσεις ήταν στα όρια της τυχαιότητας. Ως εκ τούτου, τον Καλάθη και τα μάτια μας και πάμε παρακάτω.
Η νίκη που μετράει, αλλά δεν θα σταθώ μόνο σε αυτή. Συμφωνούμε, αυτό ήταν το «Α» και το «Ω» μιας τέτοιας αναμέτρησης, αλλά. Δεν μου άρεσε ο τρόπος, που ο Παναθηναϊκός διαχειρίστηκε το παιχνίδι. Σαφέστατα η Φενέρ είναι ομάδα με παίκτες από το πιο πάνω ράφι, που μπορεί να ψωνίσει κανείς, αλλά αυτό δεν είναι ομάδα Ομπράντοβιτς. Κάτι σαν ξενέρωτος έρωτας είναι, που αγαπηθήκαμε πολύ για να το διαλύσουμε.
Ο Ντίξον δεν έπαιξε δευτερόλεπτο (ο Ζοτς ξέρει), ο Κάλινιτς είναι επιεικώς κακός, ο Ντε Κολό μετά το φοβερό και τρομερό ξεκίνημα στην Ευρωλίγκα μοιάζει σαν να τον ανάγκασες να βγει ραντεβού με τη μετεμψύχωση της Βασιλειάδου, ο Βέστερμαν με τον Μαχμούτογλου είναι στιγμές που θυμίζουν δεξιοπόδαρους μπακ χαφ. Δηλαδή, έλεος! Μόνο ο Σλούκας παίζει με υψηλό βαθμό συγκέντρωσης, βουτά στο παρκέ, δείχνει πίστη κι έχει τακτική στο μυαλό του, οι άλλοι είναι παικταράδες, που πήγαν σε πάρτι στο οποίο δεν τους άρεσε η μουσική και τα ποτά ήταν… ξύδια.
Απέναντι σε αυτή τη Φενέρ, ο Παναθηναϊκός έμοιαζε να κρατά το… γκάζι στην άμυνα για το δεύτερο μισό. Ναι, ο Πιτίνο κάνει πράγματα, φαίνεται ότι προσπαθεί να βάλει στοιχεία, έπεισε τον Φριντέτ να μην είναι εντελώς αδιάφορος στο πίσω μέρος του γηπέδου, το σχήμα με τον Μήτογλου στο «5» αποδίδει και πάει να γίνει must, ο Τόμας μοιάζει ο πιο σημαντικός μετά τον Καλάθη, αλλά ρε παιδιά…
Αν επί Πεδουλάκη είχαν σουτάρει δύο φορές ελεύθερο τρίποντο στο τέλος, θα είχαν ξεσηκωθεί τα μπλε καθίσματα στο άδειο «Νίκος Γκάλης». Δεν λέω ότι ο Πιτίνο δεν έδωσε εντολή, άσε που σε αυτή τη χρονική στιγμή πρέπει να υπάρχουν αυτοματοποιημένες κινήσεις κι όχι θολές σκέψεις. Αν έμπαινε το ένα σουτ, ή είχε… κόψει τα νύχια του ο ΝτεΚολό, θα ήμασταν ακόμα στο γήπεδο, να συζητάμε τι στο διάολο έγινε.
Ομάδα με υψηλές προσδοκίες ΔΕΝ επιτρέπεται να μην αντιδρά σε φάσεις, που ακόμα και σε παιδικό πρωτάθλημα θα άκουγες «κάνε φάουλ». Όπως, επίσης, δεν γνωρίζω καμία ομάδα υψηλών προσδοκιών, από αυτές που ξεκάθαρα θέτουν στόχο το φάιναλ φορ, να έχει τόσο μεγάλη επίδραση από έναν παίκτη. Τολμώ να πω, ούτε καν η Εφές, που έχει τον Λάρκιν πρωταγωνιστή των πρωταγωνιστών.
Η συμμετοχή του Μπράουν δείχνει ότι ο Πιτίνο δεν πρόκειται να σταθεί σε ονόματα, θα πάρει ό,τι μπορεί, απ’ όποιον μπορεί. Άλλωστε, το έδειξε παρκάροντας στον πάγκο τον Φριντέτ, μέχρι να αποφασίσει ο σταρ του Παναθηναϊκού να βάλει τα χέρια του, να κλέψει μια – δυο μπάλες και να δείξει ότι υπάρχει και στην άμυνα. Όχι ότι μάγεψε, τον σημάδευε ο Ομπράντοβιτς (αυτόν και τον Παπαγιάννη), όσο η Φενέρ έπαιζε υποφερτά.
Αντί επιλόγου: Με 5.14’’ ο Ουάιλι, DNP ο Βουγιούκας και τον Παπαγιάννη (δεν ήταν κακός) να παλεύει μόνος του, πιο πιθανό είναι να πιείς καφέ με τον Άη Βασίλη και να συζητήσετε για το κυκλοφοριακό πρόβλημα στο Ροβανιέμι, παρά να πας στο φάιναλ φορ.
