Καλησπέρα στα φιλαράκια μου. Προσπαθώ να οργανώσω τις διακοπές μου, ψάχνω να βρω τον χειμερινό προορισμό που θα πάω και δεν με αφήνουν ήσυχο. Γιατί για βουνό ξεκίνησα, σε λιμάνι θα βρεθώ. Όχι βρε κουτά του Πειραιά, από εκεί είμαι «Περαστικός». Στο άλλο το λιμάνι, το ερωτικό, που έχει και την ξεχωριστή γέφυρα. Ναι βρε, όπως το σκεφτήκατε…
Από εκεί είναι κι ένας φίλος μου. Δραστήριος, παιχνιδιάρης, «γούτσου γούτσου». Και τον γουστάρω γιατί δεν το βάζει κάτω. Παίζει το μάτι του, αλλά «παίζει» κι εκείνος. Είναι «μάχιμος». Είδε, λοιπόν, μια ομορφούλα κι αμέσως μεταμορφώθηκε σε γύπας. Και να τα πειράγματα, και να τα υπονοούμενα, και να τα δωράκια. Μόνο που η ωραία δεν… ψήνονταν κι ο «μάχιμος» έγινε πιεστικός.
Ξέρετε τώρα, «Περαστικοί» δεν είσαστε, όταν κολλήσει ο αντρικός εγκέφαλος, δύσκολα ξεκολλάει. Έγινε απρόσεκτος. Άφησε ίχνη. Κι επειδή κάποια στιγμή πέρασε τα όρια, η ωραία του έστειλε μήνυμα ότι αν συνεχίσει θα αρχίσει να τραγουδάει το άσμα του Δάντη «δαχτυλικά αποτυπώματα». Μόνο που δεν θα έψαχνε το κορμάκι… πόντο πόντο, αλλά θα έστελνε υλικό και θα έβαζε… τρίποντο.
Μαζεύτηκε ο «μάχιμος», κατάλαβε ότι άλλο να είσαι Παλαιών Πατρών Γερμανός κι άλλο εκ των Πατρών και να κάνεις τον Γερμανό και λούφαξε. Το θέμα συζητήθηκε, έγινε viral στα πηγαδάκια, κάπου όμως ο «γύπας» μπήκε στη φωλιά του και ξεχάστηκε η ιστορία. Δεν ξεχάστηκε, αλλά λέμε τώρα.
Μόνο που τις τελευταίες μέρες ο «μάχιμος» ενόχλησε έναν άλλο φίλο μου, που ήταν και φίλος του, που δεν του έχει κάνει ποτέ κακό, αντιθέτως έπρεπε να του φιλάει τα χέρια, αλλά περί της αναγνώρισης και της αγνωμοσύνης δεν είναι ώρα να συζητήσουμε. Ο «γύπας» λέει πολλά δεξιά κι αριστερά, ξεχνώντας ότι ο τύπος τον οποίο «σημάδεψε» είναι οργανωτικός και βγάζει καντήλες όταν νιώθει ότι κάποιοι έχουν μνήμη χρυσόψαρου.
Έλα που έχει υλικό στα χέρια του, αυτό που έλεγε κι ο Δάντης «αποδείξεις και ονόματα» και με το ζόρι κρατιέται να μην κάνει ένα μπραφ και τα βγάλει στον αέρα και… κλάψει το σκυλί, που λένε και στην ερωτική πόλη. Λέω εγώ τώρα, που είμαι «Περαστικός». Ρε «γύπα», μέρες που είναι, δεν μένεις στα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες, να μπορέσουμε κι εμείς να οργανώσουμε το ταξίδι μας, μην έχουμε τίποτα βεγγαλικά και κλάψει η μάνα του Πελέ;
Από την άλλη, ποιος είμαι εγώ να συμβουλεύσω εσένα; Μεγάλο παιδί είσαι, ξέρεις τι θα κάνεις, δεν είσαι «Περαστικός».
