Την Κυριακή έγινε μια εξαιρετική, όσο και συγκινητική εκδήλωση εορτασμού των 100 χρόνων της ΧΑΝΘ, της ομάδας που έφερε το μπάσκετ στην Ελλάδα. Εκδήλωση, την οποία τίμησε με την παρουσία του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος. Εκδήλωση ασύμμετρη για την πάλαι ποτέ μπασκετομάνα Θεσσαλονίκη, που ναι μεν έδωσε τα φώτα του… πορτοκαλί αθλητισμού στη χώρα, βλέπει όμως το δικό της φως να… αχνοσβήνει!
Προδήλως είναι σημαντικό να θυμόμαστε και να διδάσκουμε στα παιδιά την ιστορία και να τιμούμε εκείνους που έφεραν το μπάσκετ στην Ελλάδα, όμως δεν αρκούν μόνο σπουδαίες εκδηλώσεις, όπως η Κυριακάτικη. Το γεγονός ότι η Εθνική ομάδα έχει 25 χρόνια να επισκεφτεί τη Θεσσαλονίκη και ότι μας χωρίζουν 17 χρόνια από τότε που κάποια από τις… μικρές Εθνικές έπαιξε στη συμπρωτεύουσα.
Υπάρχουν τρεις ομάδες στην Α1, όλες με σοβαρά οικονομικά προβλήματα, με τον Άρη και τον ΠΑΟΚ να κατρακυλούν και αγωνιστικά, τον Ηρακλή να παίζει σε γήπεδο που φωτίζεται από γεννήτρια! Δεν υπάρχει καμία υποδομή, ή βελτίωση στις υπάρχουσες υποδομές τα τελευταία 15 χρόνια.
Δεν υπάρχει κανένας προπονητής σε Εθνική ομάδα μετά τον Κεραμέα. Στην Α2 υπάρχουν δύο ομάδες για να δίνουν το στίγμα, ενώ οι τελικοί της τοπικής Ένωσης (ΕΚΑΣΘ) γίνονται στη στρούγκα της Μίκρας, δίχως τηλεοπτική κάλυψη, χωρίς αίγλη, ειδικά από τη στιγμή που «έφυγε» ένας από τους μεγαλύτερους εργάτες του σαλονικιώτικου μπάσκετ, ο Γραμμενίδης.
Ο πρόεδρος της ΕΚΑΣΘ, Σάββας Λόρτος, είναι της λογικής της ΕΟΚ, μεγάλος σε ηλικία, δίχως μοντέρνες ιδέες και τη ζωντάνια που απαιτεί η θέση του. Ακόμα κι ο Στέλιος Συμεωνίδης (αυτό δεν μας χάλασε) έπαψε να είναι μέλος της ΚΕΔ/ΕΟΚ. Παράγοντες που κάποτε κυριαρχούσαν (όπως ο Βεζυρτζής), αλλά και νεότεροι δραστήριοι (όπως ο Χαλβατζάκης) έχουν δώσει τη θέση τους σε παραγοντίσκους.
Παιδιά με ταλέντο, όπως ο Νικολαΐδης και ο Χρηστίδης, βρίσκουν την μπασκετική τους στέγη στην πρωτεύουσα (Ολυμπιακός), εκεί όπου αφενός εκτιμούν την αξία τους, αφετέρου έχουν προοπτική εξέλιξης. Άνθρωποι που έχουν το know how είναι παροπλισμένοι (για παράδειγμα ο Λάζαρος Παπαδόπουλος), αν και δεν είναι θέμα προσώπων. Είναι και προσώπων… Και φυσικά δεν μπαίνω στον κόπο να αναφέρω το μεγαλύτερο κεφάλαιο του ελληνικού μπάσκετ, τον Νίκο Γκάλη, ο οποίος παραμένει αναξιοποίητος.
Αυτό είναι το… μουντό τοπίο (θα μπορούσαμε να γράφουμε ώρες), που μπορεί να φωτίστηκε από τη μεγαλοπρεπή εκδήλωση της ΧΑΝΘ, αλλά ήταν για να χαρούν οι παλιοί και να προβληματιστούν ακόμα περισσότερο όσοι βλέπουν τη Θεσσαλονίκη να σβήνει από τον μπασκετικό χάρτη.
Αντί επιλόγου: Θα μπορούσε κανείς να απαντήσει ότι ο πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ, Βαγγέλης Γαλατσόπουλος, προέρχεται από τη Θεσσαλονίκη.
