Ίσως να υπήρχαν ανάμεσά μας, αλλά δεν τους γνωρίζαμε, μέχρι να έρθουν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και να γίνουμε όλοι μια ασύνδετη παρέα, που την ενώνει η ανάγκη για κράξιμο. Κι έτσι εύκολα το «ανάθεμα» γίνεται… αποθέωση κι όσο κι αν βελτιώνεται η εικόνα των ομάδων μας στην Ευρωλίγκα, εμείς παραμένουμε αδιόρθωτοι.
Ο Παναθηναϊκός νίκησε με έναν πόντο διαφορά τη Ζαλγκίρις, σ’ ένα ματς που ήταν καλύτερος από προηγούμενες εμφανίσεις του, δίχως όμως να εμφανίσει άλλο πρόσωπο. Ο Καλάθης σούταρε καλύτερα κι όταν νιώθει καλά ο Νικ, όλο το «τριφύλλι» νιώθει καλύτερα. Ο Γιώργος Βόβορας έκανε απλά πράγματα, διαχειρίστηκε με ορθολογισμό το ρόστερ κι είχε περισσότερη τύχη από τον προκάτοχό του.
Άμεση η αποθέωση. Μέχρι και «V for Vovoras» γράφτηκε. Αν, δηλαδή, στα δύο (ου μην και στα τρία) ματς που κρίθηκαν στον πόντο, ο Καλάθης είχε ευστοχήσει στην τελευταία φάση, θα ήταν ο Πεδουλάκης ημίθεος, ενώ τώρα απέτυχε; Κι αλήθεια, ο συμπαθέστατος Γιώργος, που θαρρώ ότι αξίζει μιας ευκαιρίας, δεν μετείχε της προηγούμενης μυσταγωγίας;
Αλλά, αυτή είναι η φυλή των εθισμένων στην επιτυχία. Αν ο Ολυμπιακός είχε νικήσει, ο Κεμζούρα θα ήταν Κόπερφιλντ, που εμφάνισε από το πουθενά τον Μπάλντγουιν. Οι «ερυθρόλευκοι» έχασαν και η συντροφιά των «πού πάμε με τους Κεμζούρες» έστησε το δικό της γλέντι.
Υπάρχουν και κάποιοι που αντιλαμβάνονται περισσότερο το μπάσκετ, αλλά κάνουν λιγότερο θόρυβο. Η πραγματικότητα είναι πως οι ομάδες (και οι δύο) βελτιώνονται. Βεβαίως, έχουν πολλά κενά που πρέπει να γεμίσουν, δεν παίζουν μόνες τους, από τη στιγμή που δεν έχουν… μίλια απόστασης ένα καλό ή κακό σουτ θα κάνει προπονητάρα ή μάγειρα τον εκάστοτε κόουτς.
Άλλωστε, όλοι αυτοί που βλέπουν εδώ και καιρό ως… Μπόμπι Νάιτ τον Μπαρτζώκα, ή τον Σφαιρόπουλο, είναι αυτοί που έλεγαν ότι πρέπει να φύγουν, για να βελτιωθεί ο Ολυμπιακός. Κι αυτοί που ξερογλείφονται με τον ταλαντούχο Γιασικεβίτσιους, αν ο Πεδουλάκης, ή ο Κεμζούρα άφηναν στον πάγκο τον ΛεΝτέι, θα τους είχαν βγάλει τα νύχια και θα απαιτούσαν δήμευση της περιουσίας τους. Πάντα αυτός που δεν παίζει είναι ο καλύτερος. Ή αντίστοιχα, ο δικός μας είναι ο χειρότερος (εκτός αν είναι ο Ομπράντοβιτς, ή ο Ίβκοβιτς).
Στην ουσία, αφήνοντας για λίγο τους αδιόρθωτους, να δούμε την πραγματική εικόνα. Ο Παναθηναϊκός με τέσσερα γκαρντ είναι σαφώς πιο ισορροπημένος. Θέλει να βρει λύσεις και στο καλάθι (αν ανεβάσει λίγο στροφές ο Μπέντιλ, διαφορετικά πρέπει να σκεφτεί ενδεχόμενο αλλαγής) και θα πάει… τόσο όσο. Μην περιμένετε θαύματα, μάχη για να μπει στην 8άδα και βλέπουμε. Η φετινή Ευρωλίγκα είναι… εξελιγμένο μοντέλο κι εμείς (συγνώμη που θα σας ταράξω) ΔΕΝ παίζουμε μόνοι μας.
Όσο για τον Ολυμπιακό, παλτά τύπου Πολ, Ρούμπιτ και Μπόλντγουιν φαίνεται πως φοριούνται μια χαρά (αφήστε που χειμωνιάζει). Ο Ρότσεστι έδωσε ποιότητα κι αυτό είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού κι ο Ριντ (με τα καλά και τα στραβά) βοηθάει. Οι «ερυθρόλευκοι» αλλάζουν προς το καλύτερο κι η απελπισία της αρχικής εικόνας, δίνει τη θέση της στην ελπίδα και στη στενοχώρια για μια ήττα, που θα μπορούσε να αποφευχθεί. Τελικά δεν ήταν τόσο τραγικοί οι ξένοι που διάλεξε ο Μπλατ κι ο Κεμζούρα πρέπει να πιστωθεί την επιλογή των δύο Αμερικανών.
Μαγική λέξη, που κακώς υπάρχει στο ελληνικό λεξιλόγιο: Υπομονή. Ομάδες αυτού του κόστους θέλουν υπομονή και να αφήσουμε τις μεγαλοστομίες. Αυτό που είναι βέβαιο είναι πως αμφότεροι καταθέτουν ψυχή, παλεύουν πάνω στο παρκέ, κυνηγούν κάθε μπάλα. Συμβόλαιο με την επιτυχία δεν έχει κάνει κανένας.
