Όταν το αποτέλεσμα μετράει, δεν μπορεί κανείς να κάνει το άσπρο μαύρο. Ο Παναθηναϊκός έχει αλλάξει τσιπάκι, πέτυχε δύο εκτός έδρας νίκες, κάτι που έμοιαζε με άγνωστη λέξη μέχρι πρότινος. Λες κι έσπασε μια ιδιότυπη κατάρα, αλλά στο μπάσκετ (και στη ζωή) δεν υπάρχουν -να το πω σωστά, εγώ δεν πιστεύω σε υπερφυσικά φαινόμενα- κατάρες. Υπάρχει δουλειά, η οποία επιβραβεύεται.
Άλλαξε τα πάντα ο Βόβορας; Μήπως ισχύει αυτό που είχε πει κάποτε ο Παπανδρέου, ότι του φώναζε ο κόσμος «Γιώργο προχώρα, άλλαξέ τα όλα»; Σοβαροί να είμαστε. Στο ίδιο μονοπάτι προχωρά, αλλά με διαφορετικό βηματισμό. Κάνει σχεδόν τα ίδια πράγματα, με άλλο τρόπο.
Για παράδειγμα άφησε κι αυτός τον Φριντέτ εκτός αγώνα σε όλο το δεύτερο ημίχρονο. Όταν είδε ότι ο Παπαγιάννης είναι ευάλωτος αμυντικά τον άφησε στον πάγκο και χρησιμοποίησε ελάχιστα τον Βουγιούκα. Κράτησε τον Καλάθη πάνω από 30 λεπτά πάνω στο παρκέ. Επί της ουσίας δεν έφερε τα πάνω κάτω σε σχέση με όσα έκανε ο προκάτοχος (και μέντοράς του) Αργύρης Πεδουλάκης.
Διαφοροποίησε κάποια πράγματα. Έδειξε εμπιστοσύνη στον Μπέντιλ, άφησε τον Μήτογλου να δείξει ότι μπορεί να βοηθήσει, ακούμπησε την μπάλα στα χέρια του Ράις, για να πάρει από τον Αμερικανό αυτά που ζητούσε το «τριφύλλι» όταν τον υπέγραψε (και μάλιστα στη Γερμανία, όπου ο Ράις ένιωθε να είναι γνώριμο το περιβάλλον). Και δικαιώθηκε. Όχι πως ο Πεδουλάκης τους είχε… εξαφανίσει, αλλά τον βοήθησαν οι συνθήκες, καθώς έχει μηδενική πίεση, γνωρίζει ότι θα είναι και την επόμενη μέρα, εκεί που ήταν την προηγούμενη, οπότε είχε λιγότερο άγχος να διαχειριστεί.
Οι παίκτες από την πλευρά τους δείχνουν καλύτερο πρόσωπο, αφενός γιατί γνωρίζουν ότι μετά την απομάκρυνση του Πεδουλάκη δεν υπάρχει άλλος να θυσιαστεί, οπότε είναι οι επόμενοι, αφετέρου ότι ο Πιτίνο είναι τεράστιο μέγεθος, είναι ο σταρ της ομάδας και… δεν τους βλέπει. Ως εκ τούτου πρέπει να κερδίσουν τη θέση τους και κανείς δεν μπορεί να κάνει μουτράκια.
Αλλά όλα αυτά είναι σχετικά. Ο Παναθηναϊκός, όπως κι όλες οι ομάδες, χρειάζεται χρόνο για να βγάλει πράγματα. Και στη διάρκεια της σεζόν κάποιοι θα βγαίνουν μπροστά και κάποιοι θα χάνουν έδαφος. Για παράδειγμα, χθες ο Ουάιλι ήταν μετριότατος, ενώ ο Τζόσνον είχε άλλη μια άδεια βραδιά.
Θέλει ψυχραιμία, δείτε τι συμβαίνει και στους υπόλοιπους… παίκτες του τραπεζιού. Η Χίμκι έχασε από τη Βαλένθια, η ΤΣΣΚΑ χάνει το ένα ματς πίσω από το άλλο, ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης λίγο έλειψε να φωταγωγήσει την πόλη, επειδή νίκησε (επιτέλους) η Φενέρ, η Ζαλγκίρις υποχωρεί ατάκτως.
Όποιος πίστευε ότι ο Παναθηναϊκός ήταν για… κλάματα, έχει τόση απόσταση από την αλήθεια με αυτόν που πιστεύει ότι ο Παναθηναϊκός έγινε υπερομάδα κι είναι έτοιμος να σαρώσει όποιον βρει μπροστά του. Έχει δρόμο για όλους και τα νερά είναι αχαρτογράφητα, οπότε ηρεμήστε.
Άφησα για το τέλος το σημαντικότερο: Όταν ο οργανισμός, τη στιγμή που μοιάζει να χάνεται το τρένο, αντί να κοιτάξει να μειώσει τη ζημιά, ενδεχομένως και κόβοντας συμβόλαια, κάνει μεγαλύτερη επένδυση, φέρνοντας τον Πιτίνο, αναγκάζει τους παίκτες να είναι στην… τσίτα. Δεν είμαι εγώ αυτός που θα υποδείξει στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο κι όποιον άλλον πρόεδρο πώς θα διαχειριστεί την εξουσία του, αλλά θαρρώ πως με κινήσεις σαν αυτή του Πιτίνο προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες κι όχι με ποσταρίσματα, ή τιμωρητικές επιλογές (τύπου πούλμαν από την Κωνσταντινούπολη) κι ας έχει την ευρεία αποδοχή των φανατικών.
