Είναι βασική αρχή σκέψης (και θαρρώ πως ο δημοκρατικών πεποιθήσεων πρόεδρος δεν θα έχει άλλη αντίληψη) ότι όποιος διαχειρίζεται δημόσια χρήματα πρέπει να επιζητεί τον έλεγχο. Ανά πάσα στιγμή (θα πρέπει να) θέλει να αποδείξει ότι λειτούργησε με διαφάνεια και με ωριμότητα. Ως εκ τούτου ο επικείμενος έλεγχος των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών στην ΕΟΚ δεν είναι παρά… άλλη μια μέρα στη δουλειά.
Οι παράγοντες της Ομοσπονδίας ενημερώθηκαν ότι στις επόμενες μέρες θα ελεγχθούν τα οικονομικά των τελευταίων πέντε χρόνων. Κι επειδή θέλουμε να βλέπουμε και τις δύο πλευρές του νομίσματος, κι επειδή θέλουμε να αποδίδεται δικαιοσύνη, πέρα από τη διοίκηση της ΕΟΚ, που πρέπει να επιζητεί τον έλεγχο κι οι αρμόδιοι φορείς πρέπει να μην αφήσουν τίποτα στην τύχη, να ψάξουν τα πάντα.
Εμείς είμαστε βέβαιοι ότι και πραγματικός έλεγχος θα γίνει και δεν θα υπάρχουν κενά. Άλλωστε δεν είναι ο οικονομικός έλεγχος αυτός που θα σημάνει την πτώση του ξεπερασμένου διαχειριστικού μοντέλου. Βάσει του τεκμηρίου της αθωότητας, βασική αρχή του νομικού μας συστήματος, πιστεύουμε ότι η διαχείριση είναι χρηστή. Δεν έχουμε στοιχεία, δεν είμαστε (μακριά από εμάς) οικονομικός ελεγκτικός μηχανισμός, εμείς ελέγχουμε τη διαχείριση των ανθρώπινων πόρων, τον τρόπο διοίκησης, το όραμα που δίνει η συγκεκριμένη διοικητική ομάδα. Εκεί έχει αποτύχει παταγωδώς.
Είναι δεδομένο ότι το επικείμενο τέλος της γεροντοκρατίας θα διαμορφώσει ένα τοπίο διαφορετικό από εκείνο που είχαμε στον νου μας. Είναι εμφανές πως οι δομές του μπάσκετ καταρρέουν σε οριζόντιο και κάθετο επίπεδο, πως η διοίκηση Βασιλακόπουλου αφήνει πίσω της συντρίμμια.
Απαραίτητοι (κι έπρεπε να είναι πολύ συχνότεροι) οι οικονομικοί έλεγχοι, αλλά το μπάσκετ χρειάζεται μια μεγάλη επανάσταση. Ναι, θα παραλάβουν ερείπια από τον «Αυτοκράτορα» (να ‘χαμε, να λέγαμε), ναι δεν έχουμε ανάγκη από άλλους… σουλτάνους, θέλουμε εργάτες του αθλήματος, όπως κάποτε ίσως να ήθελε να είναι κι ο ίδιος ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, πριν μεθύσει από το νέκταρ της εξουσίας.
Τις επαναστάσεις δεν τις κάνουν αστοί, οπότε ας εμπιστευτούμε την εμπειρία του «αιώνιου αναρχικού», του Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι: «… Αλλά να ξέρετε ότι οι εργάτες δεν φοβόμαστε τα ερείπια, γιατί ξέρουμε επίσης και να χτίζουμε».
