Γράφω μπάσκετ από τότε που στα λεωφορεία ρίχναμε κέρματα σε κουτί (δίπλα στον οδηγό) κι ως πιτσιρικάδες επιλέγαμε να πετάμε… κουμπιά μέσα. Από τότε έχω φανταστεί να μπαίνω στο μυαλό προπονητών, έχω αναρωτηθεί τι σκέφτονταν ο Πρίντεζης όταν έφευγε η μπάλα από τα χέρια του στην Κωνσταντινούπολη, ποια ήταν η πρώτη σκέψη του Σπανούλη μετά το τρίποντο στο «Νίκος Γκάλης», ποιο τραγούδι έβαζε στο αυτοκίνητο ο Διαμαντίδης μετά από τις πολλές και τεράστιες προσωπικές βραδιές, αλλά πάνω και πρώτα απ’ όλα, τι σκέφτονταν ο Γκάλης πριν από κάθε σημαντικό τζάμπολ. Κάποια τα έμαθα, πλέον έχω λιγότερες… ανησυχίες, αλλά αίφνης ο Τζίμερ Φριντέτ μου γέννησε καινούρια απορία: Για πάρτη του θέλω να γίνω… γιατρός (έστω κι ειδικευόμενος).
Θα ήθελα να μπορούσα να έχω πιεσόμετρο, να καταγράφω τους σφυγμούς κάθε φορά που σουτάρει. Θαρρώ ότι αν κάποιος από εσάς/εμάς ήταν ξαπλωμένος και του έκαναν μασάζ, με ατμοσφαιρική μουσική και ταυτόχρονη αρωματοθεραπεία θα ανέβαζε περισσότερους παλμούς. Αν επιτρέπονταν από τον κανονισμό, θα μπορούσε να σουτάρει και να φτιάχνει το μαλλί, ή και να τραβά σέλφι, πριν η μπάλα καταλήξει στο καλάθι.
Δεν είναι ούτε η μηχανική του, ούτε η ψυχραιμία στην εκτέλεση αυτή που με τρελαίνει. Είναι η αίσθηση ότι έχει απόλυτη γνώση του χώρου, του αντιπάλου και τι πρέπει να κάνει σε κάθε φάση. Κι αν κάποιος κόψει τις φάσεις του μία προς μία, δημιουργεί μια σεμιναριακού επιπέδου προβολή. Όλα αυτά για το μπροστά μέρος του γηπέδου, αυτό που ενίοτε… καταπίνει κι εκθέτει παίκτες.
Από τον καιρό του Τζέισον Καπόνο έχει να δει ο Παναθηναϊκός τόσο καλό σουτέρ. Κοινά χαρακτηριστικά το «δολοφονικό σουτ» και το «αγγελικό πρόσωπο». Ο πρώτος πέρασε και δεν ακούμπησε. Για να μην θυμηθώ ότι ήταν από τις βασικές αιτίες για να φύγει από το «τριφύλλι» ο Αργύρης Πεδουλάκης. Ο Φριντέτ είναι πολύ καλύτερος, γιατί όσο επικίνδυνος είναι όταν σουτάρει, άλλο τόσο καλός είναι στο ντράιβ. Ολοκληρωμένος παίκτης, παρότι δεν είναι ούτε ιδιαίτερα αλτικός, ούτε ιδιαίτερα αθλητικός. Σαν να έχεις φτιάξει τη σύγχρονη εκδοχή του Λάρι Μπερντ.
Αυτός ο παίκτης έπρεπε να είναι… ευχή κάθε προπονητή, αλλά με την αδιαφορία του στο πίσω μέρος του γηπέδου είναι και κατάρα. Στο ματς με τη Ζενίτ έδειξε λιγάκι να… ασχολείται. Εντάξει, δεν θα γίνει σούπερ αμυντικός, αλλά να μην είναι κι… αόρατος. Να βοηθά για να τον κρύψουν.
Ο Φριντέτ είναι όλα όσα ήθελαν να έχουν οι φίλοι του Παναθηναϊκού. Παίκτης από το πάνω ράφι, από αυτούς που… κόβουν εισιτήρια. Είναι κρίμα να μένει στον πάγκο, αλλά είναι αναγκαιότητα, αν ο Πεδουλάκης θέλει να κερδίζει αγώνες. Εν ολίγοις αδικεί τον εαυτό του και μας στερεί δείγματα υψηλής μπασκετικής γραφής. Δεδομένου ότι ο… ξενόφερτος Αη Βασίλης ήταν πράσινος (πριν ενταχθεί στη διαφημιστική καμπάνια γνωστού αναψυκτικού κι… αλλάξει χρώμα), ας του… ζητήσουμε να πείσει τον Φριντέτ να παίξει λίγο άμυνα, για να γράψει ιστορία. Μόνο… Καπόνο να μην γίνει!
