Ας ξεκινήσουμε με δύο παραδοχές, για να βάλουμε τη… συζήτηση σε μια σειρά: Καλός προπονητής είναι αυτός που δεν χάνει και καλύτερος (πάντα) αυτός που δεν είναι στην ομάδα, γιατί «αν ήταν…». Ο Κεστούτις Κεμζούρα ΔΕΝ είναι φανταχτερό όνομα, οπότε (δεδομένων και των προβλημάτων που έχει για την ώρα ο Ολυμπιακός) δεν υπήρχε περίπτωση να ενθουσιαστεί ο κόσμος, στο άκουσμα της… επέκτασης της συνεργασίας. Είναι «κανονικός προπονητής» ο Λιθουανός, ή είναι λύση ανάγκης;
Κατ’ αρχήν δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενος, έχει γράψει τα δικά του χιλιόμετρα, δεν είναι κομήτης. Προφανώς και δεν είναι… Μπόμπι Νάιτ, αλλά έχει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία προδήλως υπολογίστηκαν. Είναι σοβαρός στη δουλειά του, έχει κερδίσει την εκτίμηση όλων (είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του Βασίλη Σπανούλη –κι όχι μόνο- μετά το ματς με τη Βαλένθια), είναι ευγενικός και δίκαιος.
Αυτό που δεν γνωρίζαμε, αλλά το διαπιστώσαμε, είναι πως δεν φοβάται. Με το που ανέλαβε πρώτος προπονητής, έβαλε στην πεντάδα τον Αντώνη Κόνιαρη, τον κράτησε και στο δεύτερο ματς, άρα έχει στον νου του να βγάλει παίκτη/ες, απαραίτητο για κάθε ομάδα, πόσο μάλλον για τον φετινό Ολυμπιακό.
Παρότι στη δεύτερη παρουσία του η εικόνα ήταν πολύ κακή, έχει δείξει ότι αφήνει αποτύπωμα, ότι έχει επίδραση, ενώ έχει φέρει ηρεμία στην ομάδα. Στοιχεία που χρειάζονται για έναν διαχειριστή τέτοιων προσωπικοτήτων. Ακόμα και το ότι ζήτησε αλλαγές παικτών, στη συνάντηση με τους προέδρους του Ολυμπιακού, δείχνει ότι δεν είναι ένας τύπος που περίμενε μια ευκαιρία και θα είναι… μαριονέτα.
Είναι δεδομένο ότι χρειάζεται τουλάχιστον δύο αλλαγές. Τουλάχιστον! Πολλά θα κριθούν από τις επιλογές του, αν και δεν έχει τόσο μεγάλη γκάμα να διαλέξει, αλλά και πώς θα φτιάξει το καινούριο μείγμα. Άλλωστε, δεν υπάρχει κόουτς που δεν κρίνεται καθημερινά.
Προσωπικά τού αναγνωρίζω ότι είναι… τίμιος με τους παίκτες του. Ναι, μεν, έβαλε τον Κόνιαρη στην εξίσωση, ενδεχομένως έχει αποφασίσει από πριν ποιον θα κόψει, αλλά δεν άφησε κανέναν που να μην του δώσει την ευκαιρία να δείξει ότι αξίζει να βρίσκεται στο ρόστερ της ομάδας του λιμανιού. Αν συνυπολογίσουμε ότι δεν έχει αγώνες πρωταθλήματος να αξιοποιήσει για να βρουν ρυθμό οι παίκτες, ότι στο ένα από τα δύο «δικά του» παιχνίδια πήγαν όλα στραβά (δίχως, πάντως, ιδιαίτερη ατομική ευθύνη), κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι δεν έδωσε δυνατότητα στους παίκτες του να τον… κερδίσουν.
Αντί επιλόγου: Το μεγαλύτερο –ίσως- προσόν του Ντούσαν Ίβκοβιτς είναι ότι μοίραζε ρόλους. Αν δείτε πώς διαχειρίζεται τους παίκτες του ο Κεμζούρα, θα διαπιστώσετε ότι από την πρώτη στιγμή ξεκαθάρισε πως όλα τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι ίδια. Άρα, έχει αρχές, σκέψεις κι αντίληψη, για το τι πρέπει να κάνει. Προδήλως δεν είναι Ίβκοβιτς (εκ του περισσού αυτό που γράφω), όμως είναι προπονητής που βάζει κανόνες.
