O Βασίλης Ξανθόπουλος έγραψε ένα συγκινητικό γράμμα, το οποίο απευθύνεται στα παιδιά του. Ο Έλληνας γκαρντ συναντά τους συμπαίκτες των παιδικών και εφηβικών του χρόνων και γράφει ένα ιδιαίτερο γράμμα στους τρεις γιους του, με άγνωστες λεπτομέρειες της διαδρομής και της ζωής του.
Αναλυτικά:
“Αγαπημένοι μου, Γιώργο, Ανδρέα, Δημήτρη,
Αυτή είναι μια ιστορία που θα τη διαβάσετε σε μεγαλύτερη ηλικία.
Σε κάποια σημεία της, ίσως, μοιάζει με παραμύθι. Μα, δεν είναι.
Είναι η δική μου ιστορία…
Θα σας φανεί, μάλλον, περίεργο, αλλά με θυμάμαι σε ηλικία τριών ετών, στο πατρικό, στην Παλιά Κοκκινιά.
Στο ψιλικατζίδικο της θείας μου, κάτω από το σπίτι μας, κλώτσαγα μία μπάλα και έπαιζα μαζί με τα αδέλφια μου, την Μαρία και τον Κυριάκο.
Ο παππούς μου ήταν ο Βασίλης Ξανθόπουλος, ένας σημαντικός ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, τη δεκαετία του ’50.
Το ποδόσφαιρο, όμως, φάνηκε πως εμένα δεν μου έκανε “κλικ”.
Ήταν το 1987, η Ελλάδα κατακτούσε το Ευρωμπάσκετ, και όλη η χώρα ζούσε σε άλλους, τρελούς, ρυθμούς.
Φυσικά, δεν γίνεται να θυμάμαι το πανηγύρι εκείνης της εποχής.
Θυμάμαι, όμως, πως το πρώτο μου καλάθι το έβαλα σε μια αυτοσχέδια μπασκέτα από κούτα που είχαν φτιάξει οι θείοι μου στο ψιλικατζίδικο.
Περίπου ένα χρόνο μετά, έκανα και το πρώτο μου σουτ σε κανονική μπασκέτα.
Τότε, βέβαια η μπάλα δεν έφτανε στο στεφάνι, αλλά γρήγορα κατάλαβα πως ήταν θέμα χρόνου να το καταφέρω.
Μετά από λίγες μέρες, όντως, έβαλα το πρώτο μου καλάθι!
Το είπα, ευτυχισμένος, στον πατέρα μου και ο παππούς μου, ο ποδοσφαιριστής, που με είχε δει, του ανακοίνωσε: «θα τον πάω να παίξει μπάσκετ. Δεν πειράζει, ας μην παίξει ποδόσφαιρο».
Ο παππούς γνωριζόταν με τον Αλέκο Σπανουδάκη, ο οποίος ήταν στις ακαδημίες του Ολυμπιακού και θα γινόταν ο πρώτος μου προπονητής, τα πρώτα τρία – τέσσερα χρόνια.
Πηγαίνοντας στη Λέσχη του Ολυμπιακού και βλέποντας όλα τα τρόπαια, εντυπωσιάστηκα. Ήμουν ο πιο μικρός ηλικιακά, δεν είχα πάει καν σχολείο.
Ένα παιδάκι ήμουν που απλώς έλεγε: “πω πω, να κατακτήσω κι εγώ κάποτε ένα τρόπαιο!”.
