Είναι κανόνας πως όταν κάποιος/οι γράφει/ουν ιστορία, δύσκολα το αντιλαμβάνεται. Γι’ αυτόν/ους είναι αντίδραση της στιγμής, είναι αυτό που πρέπει να γίνει, δίχως απαραίτητες μεγάλες προεκτάσεις. Κι όμως, κάπως έτσι γράφεται διαχρονικά η ιστορία κι ο Ολυμπιακός ενδέχεται να αλλάξει τη ροή ολόκληρου του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αν πετύχει αυτό που κάνει.
Το… πειρατικό του Πειραιά ξεκίνησε από οργή προς την ΕΟΚ. Οι περισσότεροι (εντός κι εκτός τειχών της ομάδας) περίμεναν ότι σύντομα θα υποστείλει τη σημαία, αλλά αυτό πήγε #mexritelous. Το αν και τι πέτυχε θα κριθεί από την ιστορία, όμως ήδη μεταλλάχθηκε κι από πειρατικό έγινε… πειραματικό. Από μια έντονη αντίδραση μετατράπηκε σε ένα πρωτοποριακό εργαστηριακό πείραμα, το οποίο παρακολουθούν πάρα πολλοί με ενδιαφέρον.
Η Ευρωλίγκα θέλει να γίνει το ΝΒΑ της Ευρώπης κι αν αφήσουμε τις μεγαλοστομίες, στην ουσία θέλει να γίνει κλειστό πρωτάθλημα. Εν μέρει είναι από την πρώτη στιγμή της λειτουργίας της. Ποιο είναι το πρόβλημα; Δεν έχει τη δεξαμενή του NCAA, που διαθέτει το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Δεν έχει τέτοια παραγωγή παικτών, που θα της εξασφαλίσει κυτταρική ανανέωση, άρα και μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Αυτόν τον ρόλο παίζουν ως τώρα τα εθνικά πρωταθλήματα, καθώς οι γηγενείς παίκτες βγαίνουν μέσα από αυτά. Κι όπως και να το κάνεις, ακόμα και σ’ ένα σπορ κήρυκα της παγκοσμιοποίησης, η εικόνα 12 Αμερικανών σε μια ομάδα δεν θα είναι τόσο θελκτική, χρειάζεται και το… παιδί της διπλανής πόρτας.
Ως τώρα, σχεδόν όλες οι ομάδες, κάνουν προσπάθειες να φτιάξουν παίκτες. Δεν χρειάζεται να βγούμε εκτός συνόρων, ο Παναθηναϊκός με Χαραλαμπόπουλο, Καλαϊτζάκη (Μποχωρίδη και Κόνιαρη, γιατί όχι), η ΑΕΚ με Μωραΐτη, Τσαλμπούρη, Ρογκαβόπουλο κι άλλα νέα παιδιά, προσπάθησαν να συνδυάσουν δυναμική αγωνιστική πορεία με παραγωγική διαδικασία.
Πρακτικά αυτό δεν γίνεται. Οι μικροί, ειδικά στην Ευρωλίγκα, δεν μπορούν να βρουν χρόνο συμμετοχής. Όχι δίχως να χάσει η ομάδα αγώνες κι αυτό δεν είναι αποδεκτό. Δεν μπορεί να σταματήσει το… τρένο και να τους περιμένει, πρέπει εκείνοι να καταφέρουν να ανεβούν και δεν είναι εύκολο. Όχι αν δεν είσαι ο Ντόνσιτς, ή ο Ρούμπιο, αλλά αυτές είναι εξαιρέσεις που τονίζουν τον κανόνα.
Ακόμα κι οι προπονήσεις τους είναι… κακές, αφού η ομάδα βρίσκεται διαρκώς σε ένα αεροπλάνο κι αν οι μικροί μείνουν πίσω χάνουν την εμπειρία, αν ακολουθούν χάνουν ποιοτικό χρόνο εκγύμνασης κι εκμάθησης. Ως εκ τούτου δημιουργείται αδιέξοδο, που φαίνεται στην πράξη από την τρομακτική έλλειψη γηγενών πόιντ γκαρν στις ομάδες της Ευρωλίγκας, από την απουσία σκόρερ στην Εθνική Ελλάδας. Το… τίμημα της αθρόας (όσο και αναγκαίας) αμερικανικής επέλασης.
Ο Ολυμπιακός κάνει κάτι που δεν έχει δοκιμαστεί. Νέα παιδιά, με ταλέντο, όπως ο Αρσενόπουλος, ο Νικολαΐδης, ο Χρηστίδης (λίγο μεγαλύτερος), ο Τσάμης και άλλοι, θα έχουν τη δυνατότητα να αγωνίζονται, να κάνουν προπονήσεις, με τον κόουτς της ομάδας να είναι ταυτόχρονα στο προπονητικό σταφ του Μπλατ. Επί της ουσίας είναι στην ίδια… πολυκατοικία κι είναι στο χέρι τους -τηρουμένων συνθηκών και αναλογιών- να ανεβαίνουν στο… ρετιρέ, αν η απόδοσή τους είναι τέτοια, που πείθει τον πρώτο προπονητή ότι δικαιούνται κάτι παραπάνω, από τη συμμετοχή στην Α2.
Ο Ολυμπιακός μπορεί να ασχοληθεί με την παραγωγή, χωρίς αρνητικά αποτελέσματα για την ομάδα, την ίδια ώρα που έχει λιγότερη κούραση και ταξίδια από τους αντιπάλους του, περισσότερο χρόνο για προπόνηση, μικρότερη καταπόνηση, άρα μεγαλύτερο προσδόκιμο μπασκετικής ζωής για τους παίκτες.
Είναι ένα πείραμα, που κανείς δεν ξέρει αν θα πετύχει. Αν, όμως, έχει επιτυχία, είναι βέβαιο ότι θα ανοίξει άλλον ορίζοντα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Άλλωστε, ομάδες όπως η Μακάμπι, δεν έχουν ιδιαίτερο λόγο να μετέχουν στο εθνικό πρωτάθλημα, καθώς έχουν πενιχρά έξοδα και πολλές ανελαστικές υποχρεώσεις, που αποτελούν πολυεπίπεδη ζημιά.
Αυτό το φετινό πείραμα στον Πειραιά, ίσως αλλάξει την ροή της Ευρωλίγκας και των Εθνικών Πρωταθλημάτων. Θα δούμε…
