Όσοι δεν… ψάχνουν ιδιαίτερα κάνουν ένα κοινό λάθος: Κρίνουν βάσει κόστους. Πόσα χρήματα παίρνεις; Αν παίρνεις 500 ευρώ, τότε είσαι ένας μέτρια πληρωμένος (για τα σημερινά δεδομένα) υπάλληλος. Αν παίρνεις 2.000 ευρώ είσαι από προνομιούχος μέχρι golden boy. Δεν πρέπει, όμως, να βάλουμε δίπλα στο ποσό της αμοιβής και τον δείκτη παραγωγικότητας; Γιατί αν εγώ παίρνω 5000 ευρώ και κάνω… πρωταθλητισμό στην ηλεκτρονική πασιέντζα, αδιαφορώντας για τη δουλειά μου κι ο άλλος παίρνει 2.000 ευρώ και φέρνει στην επιχείρηση 3.000 ευρώ, ποιος είναι πιο κακοπληρωμένος;
Ο πρόλογος στοχεύει στο να αποτελέσει εισαγωγή για το θέμα που θα μας απασχολήσει σήμερα κι έχει να κάνει με τις «μικρές» εθνικές. Έχουν βγει τόσοι παίκτες, μέσω αυτών των συγκροτημάτων, όσοι και μαθητές που έχουν πάρει δίπλωμα στα αγγλικά ή τα γαλλικά, ΜΟΝΟ από τα μαθήματα που κάνουν στο σχολείο, δίχως φροντιστήριο. Δηλαδή, κανείς.
Αλήθεια, αφού κανείς μαθητής δεν μαθαίνει ξένη γλώσσα στο σχολείο (όχι με επάρκεια), γιατί εξακολουθούμε να πληρώνουμε καθηγητές ξένων γλωσσών και δεν αλλάζουμε τον τρόπο προσέγγισης; Υπάρχουν λύσεις, αδιέξοδα στο 2019 δεν υπάρχουν, αλλά ζητούμενο είναι η διάθεση. Αυτή δεν υπάρχει.
Στον χώρο του μπάσκετ, καμία «μικρή» εθνική δεν ανέδειξε παίκτη που δεν γνωρίζαμε. Υπάρχουν περιπτώσεις, όπως αυτή του Παπαλουκά, με παικταράδες που δεν πέρασαν από τα κλιμάκια, αλλά καμία περίπτωση παίκτη που ανακαλύφθηκε από ομοσπονδιακούς προπονητές και αναδείχθηκε μέσω των «μικρών» εθνικών.
Δεν πρέπει να αντιληφθούμε ποιος είναι ο ρόλος τους, τη στιγμή που πολλά ακούγονται για δοσοληψίες, για παιχνίδια μανατζαρέων, παραγόντων, μπαμπάδων, ημέτερων; Δεν πρέπει να αντιληφθούμε το πλάνο λειτουργίας τους, έτσι ώστε να μην πανηγυρίζουμε στις όποιες αποσπασματικές επιτυχίες και να μην τα… βάφουμε μαύρα στις αποτυχίες; Κι αλήθεια είναι ζητούμενο η ομαδική επιτυχία, ή η ανάδειξη παικτών;
Υπάρχει πλάνο, υπάρχει σχέδιο, υπάρχει διαδικασία; Κάτι μπορεί και πρέπει να υπάρχει, αλλά δεν το γνωρίζουμε, δεν έχει επικοινωνηθεί και το αποτέλεσμα δεν δικαιώνει τον όποιο (αν υπάρχει) σχεδιασμό. Γι’ αυτό και είναι κατάλληλη στιγμή να ξαναδούμε τον τρόπο λειτουργίας των «μικρών» εθνικών, οι οποίες δεν μπορεί να συνεχίσουν να είναι το… παραμάγαζο κάποιων παραγόντων, αλλά πρέπει να γίνουν εθνική υπόθεση.
