Ο πρόεδρος της ΚΑΕ Ήφαιστος Σπύρος Μπούμπουρας παραχώρησε συνέντευξη, στην οποία μίλησε για το εγχείρημα, τις τεράστιες δυσκολίες, τον αείμνηστο Νίκο Σαμαρά, αλλά και την παθολογική αγάπη της οικογένειας Μπούμπουρα για τη Λήμνο.
Αναλυτικά όσα ανέφερε στο Φως:
Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το μπάσκετ; Ήταν ασφαλώς μια επιλογή που άλλαξε τη ζωή σας και την καθημερινότητά σας…
“Όλα ξεκίνησαν όταν μας είπαν ότι η ομάδα μπορεί να μεταφερθεί τη Λήμνο – έχουμε μεγάλη αγάπη για τη Λήμνο και αυτός ήταν ο μόνος λόγος. Δεν θέλαμε να ασχοληθούμε παραγοντικά με μια οποιαδήποτε ομάδα. Ο στόχος ήταν η Λήμνος”
Παρατηρούμε ότι το νησί είναι το σημείο αναφοράς σε πολλές από τις δράσεις της ομάδας. Φαίνεται πως ομάδα και Λήμνος είναι δύο πόλοι που παίρνουν ενέργεια ο ένας από τον άλλον.
“Η μεγαλύτερη επιτυχία της ομάδας είναι ότι κατάφερε με το καλημέρα να ταυτιστεί με τον κόσμο. Εμείς από την πρώτη στιγμή αυτό που θέλαμε ήταν να είναι η ομάδα της Λήμνου και να παίζει στη Λήμνο. Όποιο κόστος κι αν είχε αυτό. Δεν θα λέγαμε ότι είναι ομάδα της Λήμνου και θα παίζει τα μισά παιχνίδια στην Αθήνα για να γλιτώνουμε χρήματα. Όχι, η ομάδα είναι στη Λήμνο. Όλη η ομάδα έχει γίνει ένα με το νησί, το νησί την έχει αγκαλιάσει και νομίζω ότι αυτή είναι η επιτυχία”.
Τα δώδεκα σολντ άουτ στα εντός έδρας παιχνίδια της ομάδας αποδεικνύουν όμως ότι και αυτό που βλέπει ο κόσμος στο παρκέ τον αντιπροσωπεύει και τον ικανοποιεί. Διψούσε για μπάσκετ;
“Συνδυασμός πραγμάτων. Σίγουρα τα καλά αποτελέσματα εξιτάρουν τον κόσμο και του δίνουν κίνητρο να έρθει στο γήπεδο. Πιο πολύ ο κόσμος το έχει υιοθετήσει σαν δικό του εγχείρημα και το στηρίζει. Δεν είναι τα σολντ άουτ, τα οποία πιστεύω ότι και μεγαλύτερο γήπεδο να είχαμε πάλι θα υπήρχαν, είναι ότι ο κόσμος στηρίζει την ομάδα και στα εκτός έδρας. Παίζαμε στη Χαλκίδα και την Κύμη και είδα 50-60 Λημνιούς που ήρθαν να δουν την ομάδα και ο κόσμος που πήγε να δει την Κύμη δεν ξεπερνούσε τα 300 άτομα”.
Πέρα από το αθλητικό κομμάτι, τα τρίποντα και τα ριμπάουντ, βλέπουμε ότι η ΚΑΕ αναπτύσσει διάφορες δράσεις με κοινωνικό πρόσημο. Μας εξηγείτε το πρότζεκτ;
“Εμείς πιστεύουμε στον αθλητισμό. Πρέπει όλες οι ομάδες να επενδύουμε σε ακαδημίες μας, να καταλάβουμε ότι ναι, ασφαλώς παίζει ρόλο το αγωνιστικό κομμάτι, όλοι χαιρόμαστε, πανηγυρίζουμε τις νίκες, ή αν μπούμε στα πλέι οφ, αλλά αυτό κάθε φορά είναι και λίγο στοίχημα. Μπορεί να πας λίγο παραπάνω, λίγο παρακάτω, αν και από τη στιγμή που έχεις ένα συγκεκριμένο πλάνο δύσκολα ξεφεύγεις”.
Το βασικό είναι να δείχνουμε στα παιδιά και στον κόσμο βέβαια την έννοια του αθλητισμού. Εκεί θέλουμε να επενδύσουμε και πρέπει και οι άλλες ομάδες να το σκεφτούν αυτό, διότι πρέπει να κοιτάζουμε το μέλλον.
“Όσο για τις κοινωνικές δράσεις, το καλό με τον αθλητισμό είναι ότι προσελκύει πολύ κόσμο. Αυτός σου δίνει τη δυνατότητα να προμοτάρεις μια προσπάθεια, όπως κάνουμε τώρα με το ίδρυμα «ΕΛΠΙΔΑ», όπου οι άνθρωποι προσπαθούν πολύ εκεί. Όχι μόνο στο μπάσκετ, αλλά και στα άλλα αθλήματα δεν δείχνουν ότι θέλουν να ασχοληθούν με αυτό. Όχι επειδή δεν το θέλουν, αλλά επειδή είμαστε πολύ πίσω σε αυτά. Είναι δύο έννοιες που συνάδουν ο αθλητισμός και η κοινωνική δράση και πρέπει να ακολουθήσουν κι άλλοι. Υπάρχουν βέβαια κι άλλες ομάδες που κάνουν φανταστικά πράγματα, όχι μόνο εμείς. Μπορούμε όμως να κάνουμε περισσότερα”.
Ασφαλώς θα υπήρξαν δυσκολίες και προβλήματα σε αυτήν την προσπάθεια που ξεκινήσατε στη Λήμνο. Ποια ήταν αυτά και κυρίως ποιο ήταν το πλέον δυσεπίλυτο;
“Τα προβλήματα ήταν πολλά. To βασικό, πως δεν είχαμε γήπεδο. Στις 25 Αυγούστου ήταν με 300 καθίσματα χωρίς αποδυτήρια, χωρίς τίποτε. Θέλω να εκφράσω τη λύπη μου, διότι ό,τι έγινε εκεί ήταν με δικά μας χρήματα. Δεν είναι τόσο το οικονομικό, είναι το ότι δεν δεχθήκαμε απολύτως καμία βοήθεια από την Περιφέρεια και γενικότερα τις αρμόδιες υπηρεσίες για τα αθλητικά. Το γήπεδο δεν είναι κάτι δικό μου, αλλά μένει στον κόσμο. Να βοηθήσει το κράτος για να γίνουν εγκαταστάσεις στην επαρχία. Δεν εννοώ μόνο για τη Λήμνο. Στα νησιά δεν υπάρχει γήπεδο για να αθληθεί ένα παιδί. Στη Μυτιλήνη δεν υπάρχει αξιοπρεπές γήπεδο. Στην Αθήνα φτιάχνονται ακόμα γήπεδα, αλλά στην επαρχία δεν υπάρχουν ομάδες;
Πολύ μεγάλο πρόβλημα είναι η αεροπορική σύνδεση με περιορισμένες πτήσεις και θέσεις. Κατά μέσον όρο το εισιτήριο κοστίζει 200 ευρώ, όταν με αυτά ταξιδεύεις στο εξωτερικό. Επηρεάζει γενικότερα το νησί και τουριστικά. Η όλη προσπάθεια της ομάδας ήταν να αναδείξουμε τη Λήμνο και να δείξουμε στον κόσμο ότι το νησί υπάρχει και αθλητικά. Να μπει δηλαδή στον αθλητικό χάρτη.
Είχαμε την ευτυχία και την ευλογία να έχουμε μαζί μας τον Νίκο Σαμαρά, ο οποίος έκανε την πρώτη κίνηση. Όταν εκείνος πήγε στη Λήμνο, το κλειστό γήπεδο ήταν σε άθλια κατάσταση, ήταν ερειπωμένο και με δικές του κινήσεις βρέθηκε σε μια κατάσταση τουλάχιστον να αθληθούν τα παιδιά.
Αν δεν υπήρχε ο Νίκος Σαμαράς το γήπεδο θα είχε πέσει. Θέλω να το τονίσω αυτό. Είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει όλη η Λήμνος – φυσικά κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί το νησί ως τουριστικό προορισμό”.
Είστε στον χώρο της Α1 αρκετούς μήνες πλέον. Πώς σας φάνηκε ο κόσμος του επαγγελματικού μπάσκετ στην Ελλάδα; Τι σας παραξένεψε περισσότερο;
“Έχω γνωρίσει αξιόλογους ανθρώπους, το κάνουν με μεράκι, δεν έχουν να κερδίσουν κάτι προσωπικό και βοηθάνε την περιοχή τους. Ενώ το πρωτάθλημα είναι πολύ καλό σε σχέση με άλλα, έχουμε τεράστιες επιτυχίες σε εθνικές ομάδες και σε συλλόγους, παρ’ όλ’ αυτά δεν υπάρχει διάθεση να βοηθήσουν.
Εγώ αυτό που είδα φέτος είναι πως το τηλεοπτικό συμβόλαιο 11 ομάδων είναι περίπου 2 εκατ. και βλέπουμε στο ποδόσφαιρο ένα συμβόλαιο 50-58 εκατ. και όχι για όλες τις ομάδες, που κάνει τεράστια εντύπωση. Δεν καταλαβαίνω πώς ένα άθλημα που έχει γνωρίσει πολλές επιτυχίες αντιμετωπίζεται με τέτοιον τρόπο. Νομίζω ότι πρέπει να καταλάβουμε ότι έχουμε στα χέρια μας ένα αξιόλογο προϊόν και δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε εμείς πρώτα με τέτοιον τρόπο”.
Θα θέλαμε να μας πείτε τι είναι αυτό που «γεμίζει» την οικογένεια Μπούμπουρα από την ενασχόλησή της με τον Ήφαιστο και τη Λήμνο…
“Αυτό που μας γεμίζει είναι η αγάπη του κόσμου στην ομάδα, ανεξάρτητα αν κερδίσει ή αν χάσει. Είναι κοντά της, την έχει αγκαλιάσει, τη στηρίζει, χαίρεται όταν κερδίζει, στενοχωριέται με την ήττα, ασχολείται. Αυτό είναι το επίτευγμα για μας”.
Η ομάδα στην πρώτη χρονιά της μπήκε στα πλέι οφ της Α1. Ποιο θεωρείτε πως είναι το ταβάνι της, ο ανώτερος στόχος της;
“Το ταβάνι δεν το ξέρεις. Κυνηγάς να πας όσο το δυνατόν ψηλότερα και μπορείς να το πετύχεις. Όταν ξεκινήσαμε βάλαμε στόχο την παραμονή στην κατηγορία. Ευτυχώς αυτό επιτεύχθηκε γρήγορα. Η ομάδα έχει πάει πολύ καλά, πάντα με σταθερά βήματα θα κοιτάξουμε να πάρουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Δεν μπορώ να πω ότι έχουμε ταβάνι τα πλέι οφ και σταματήσαμε. Έχω εμπιστοσύνη στους συνεργάτες μου και πάμε όσο ψηλότερα γίνεται…”
