Αν ο Κοέλιο ήθελε ένα παράδειγμα από τον χώρο του μπάσκετ για να μας πείσει περί της συνωμοσίας του σύμπαντος, θα διάλεγε τον αγώνα του Παναθηναϊκού με την Μπούντουσνοστ και κανείς δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει. Γιατί, στη σημαντικότερη (ως τώρα) φετινή στιγμή των «πράσινων», έλαμψε ο απόλυτος σταρ της ομάδας, ο Νικ Καλάθης.
«Διπλός» σε τρεις κατηγορίες, κάτι που είχε να συμβεί από τα χρόνια του Βούισιτς, ατομικό ρεκόρ στις ασίστ, αποθέωση από τον κόσμο στο «Νίκος Γκάλης» κι από τους συμπαίκτες του. Λίγα λεπτά μετά, κάθιδρος, έλεγε στη μίνι συνέντευξη που παραχώρησε πως «το σημαντικό δεν είναι η ατομική μου επιτυχία, αλλά το γεγονός πως περάσαμε στα πλέι οφ».
Για να καταφέρει όσα κάνει (με συνέπεια) σε κάθε εμφάνισή του ο Καλάθης, πέρα από το ταλέντο, έχει περάσει πολλές ώρες δουλεύοντας. Όμως, πριν απ’ όλα, έχει νικήσει στο μυαλό τον πιο δύσκολο αντίπαλο: Τον εαυτό του. Είναι πολύ δύσκολο να καταφέρεις να βάλεις το «εγώ» κάτω από το «εμείς» κι ο Νικ είναι από αυτούς που το έχουν πετύχει.
Θα έλεγα πως οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) πετυχημένοι, αντιλαμβάνονται καλύτερα από τους υπόλοιπους ότι το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα. Η όποια -ακόμα κι η μεγαλύτερη- ατομική διάκριση δεν έχει αξία, αν δεν συνοδεύεται από ομαδική επιτυχία. Κι αν ανατρέξετε στη μνήμη σας στους πιο πετυχημένους παίκτες των τελευταίων ετών, θα δείτε πως σχεδόν όλοι είναι (ήταν) σπουδαίοι πασέρ.
Γιατί ένα καλάθι κάνει ευτυχισμένο αυτόν που το πετυχαίνει, μια πάσα κάνει δύο ευτυχισμένους (αυτόν που δίνει την μπάλα κι αυτόν που πετυχαίνει το καλάθι) και 2-3 πάσες κάνουν ευτυχισμένη όλη την ομάδα.
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα δείτε έναν πατέρα -προπονητή της εξέδρας- να φωνάζει, ή ακόμα χειρότερα να κατσαδιάζει τον γιο του γιατί δεν πέτυχε το καλάθι, γιατί δεν σούταρε, να θυμόσαστε τα λόγια του κορυφαίου Έλληνα πόιντ γκαρντ. Και να θυμόσαστε πως τη χαρά του δεν τη μοιράστηκαν απλά όλοι οι συμπαίκτες του, εκείνοι ήταν πιο χαρούμενοι από τον Καλάθη.
Το μπάσκετ, για να το απολαύσεις, πρέπει να το μοιραστείς. Κι εμείς είμαστε τυχεροί που μοιραζόμαστε τις βιωματικές μας εμπειρίες με παίκτες όπως ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Καλάθης κι άλλοι που για την οικονομία του χώρου και του χρόνου σας δεν γράφω. Απόλαυση να τους βλέπεις, μάθημα ζωής να τους παρακολουθείς.
