Ο μπομπέρ της Μπαρτσελόνα, Κάιλ Κούριτς, διηγήθηκε στην ιστοσελίδα της Ευρωλίγκας μια πολύ συγκινητική ιστορία που έχει να κάνει με την εποχή που ακόμα αγωνιζόταν στην Γκραν Κανάρια. Συγκεκριμένα ο γκαρντ των Καταλανών πίσω στο 2015 είχε μια μεγάλη περιπέτεια με την υγεία του καθώς διαγνώστηκε με όγκο στον εγκέφαλο.
Ο Κάιλ Κούριτς διηγείται όσα έγιναν εκείνη την ημέρα: «Είχαμε πτήση νωρίς το πρωί από τα Κανάρια και έπρεπε να βιαστώ, γιατί είχα κοιμηθεί λίγο παραπάνω και είχα αργήσει. Είχα πονοκέφαλο, τον οποίο απέδωσα στο ότι ξύπνησα αργά, στην πίεση να προλάβω και στο ότι δε είχα προλάβει να φάω πρωινό. Οπότε κοιμήθηκα σε όλη την πτήση, αλλά και πάλι δεν ένιωθα καλά. Δεν σκέφτηκα όπως πως θα ήταν κάτι σοβαρό. Όταν φτάσαμε στην Βιτόρια είχαμε προπόνηση και ένιωθα κάπως καλύτερα, αλλά ο πονοκέφαλος δεν υποχωρούσε. Πήρα διάφορα παυσίπονα, αλλά η κατάσταση δεν βελτιώθηκε. Αρχίσαμε την προθέρμανση για το παιχνίδι και ένιωθα σαν να είχα έναν κόμπο στο κεφάλι μου. Κάποια στιγμή ένιωσα πως δεν μπορούσα άλλο. Πονούσε πάρα πολύ. Έπρεπε να βγω και να κάτσω κάπου. Το ένιωθα όλο και χειρότερα και κάθε φορά που σηκωνόμουν, ζαλιζόμουν.
Δεν μπορούσα να παίξω και πήγα το ίδιο βράδυ στο νοσοκομείο στο Μπιλμπάο, όπου μου είπαν βασικά πως όλα είναι οκ. Ζήτησα μια μαγνητική γιατί ο πατέρας μου ήταν νευροχειρούργος, η μητέρα μου νοσοκόμα και η καλύτερη φίλη της γυναίκας μου γιατρός και όλοι μου είπαν το ίδιο «Κάνε μαγνητική». Αλλά το νοσοκομείο δεν το επέτρεπε. Μου είπαν «θα είσαι εντάξει, απλά πάρε κάποιο παυσίπονο».
Την επόμενη μέρα ταξιδέψαμε στην Βαρκελώνη, όπου θα περνούσαμε τη μέρα, πριν ταξιδέψουμε την επόμενη για το Βερολίνο. Κάναμε προπόνηση, αλλά εγώ και πάλι δεν μπορούσα. Έμεινα στα αποδυτήρια με τα φώτα κλειστά κι ένιωθα σαν να έχω ημικρανία. Οπότε πήγα σε ένα άλλο νοσοκομείο και ζήτησα μαγνητική αλλά και πάλι μου είπαν όχι. Μου είπα να επιστρέψω στα Κανάρια να ξεκουραστώ.
Πριν καν γίνει αυτό όμως ξύπνησα την επόμενη μέρα, όντας ακόμη στην Βαρκελώνη και δεν πήγα στο πρωινό, ένιωθα χάλια, έκανε ένα ντουζ, ζαλιζόμουν κι έκανα εμετό. Πήγα και ξανά στο νοσοκομείο για μαγνητική και αυτή τη φορά, επειδή έκανα και εμετό, απάντησαν θετικά. Φάνηκε αμέσως: Όγκος στον εγκέφαλο.
Όταν έμαθα τα αποτελέσματα επικοινώνησα με τον πατέρα μου και τη γυναίκα μου. Από τη στιγμή αυτή και μετά θυμάμαι πολύ λίγα, μόνο μικρά κομμάτια. Αλλά ξέρω πως σε 48 ώρες υποβλήθηκα σε επέμβαση. Η σύζυγός μου πήρε το αεροπλάνο από τα Κανάρια και έφερε και τα δίδυμα αγόρια μας και θυμάμαι που τα κρατούσα και τα δύο αγκαλιά πριν μπω στο χειρουργείο.
Εκείνη τη στιγμή δεν καταλάβαινα τι ακριβώς γινόταν. Μου είπαν «έχεις όγκο στον εγκέφαλο» και τους είπα «οκ, έχω όγκο στον εγκέφαλο.. τι κάνουμε;» Για κάποιο λόγο, δεν φοβήθηκα. Ειλικρινά νομίζω πως ήταν άγνοια και δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο σοβαρό ήταν. Απλά σκέφτηκα «την επόμενη εβδομάδα θα είμαι καλά». Παίζαμε με την Τενερίφη και ήμουν σίγουρος πως θα έπαιζα κανονικά.
Μετά την επέμβαση η πρώτη μου ανάμνηση είναι η γυναίκα μου, πως ήταν εκεί, μου μιλούσε. Δεν θυμάμαι τι έλεγε, αλλά θυμάμαι τη φωνή της. Μετά είχα κάποια προβλήματα με ένα πρήξιμο στον εγκέφαλο και χρειάστηκε να κάνουν και δεύτερη επέμβαση, με την κατάσταση να γίνεται επικίνδυνη. Ήταν πολύ σύντομα μετά το πρώτο χειρουργείο και ήταν στην πραγματικότητα πιο σοβαρό από πρώτο».
«Η Βαρκελώνη μου έσωσε τη ζωή»
Χάρη στη σύγχρονη ιατρική ο Κούριτς επέζησε για να πει την ιστορία και να περάσει αρκετό χρόνο αναρρώνοντας στην Βαρκελώνη. Επέστρεψε στην δράση πολύ γρηγορότερα από ότι υπολόγιζαν όλοι, πέντε μήνες αργότερα. Συνέχισε με την Γκραν Κανάρια και αργότερα με την Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης, ώσπου στα 29 του τον πλησίασε η Μπαρτσελόνα. Η ομάδα της πόλης στην οποία παραλίγο να αφήσει την τελευταία του πνοή. Ο Κούριτς όμως δεν θυμάται έτσι την Βαρκελώνη.
«Η Βαρκελώνη είναι η πόλη που μου έσωσε τη ζωή. Οπότε η ευκαιρία να έρθω να παίξω εδώ απλά «κόλλησε». Η Μπαρτσελόνα είναι επίσης η αγαπημένη μου ομάδα, ιστορικά. Πάντα μου άρεσε να παίζω εδώ ως αντίπαλος. Είναι η γενικότερη αίσθηση του μέρους: Το γήπεδο, η φανέλα, το όνομα. Πάντα σήμαινε κάτι για μένα. Και η Βαρκελώνη, η πόλη, ήταν πάντα ιδαίτερη για μένα για την περιποίηση που δέχθηκα και η οποία έσωσε τη ζωή μου».
Η φιλοσοφία του Κούριτς δεν αλλάζει ούτε και σε ότι αφορά την ασθένεια που σχεδόν του στέρησε τη ζωή. «Όλη η εμπειρία άλλαξε τα πάντα για μένα. Είναι κάτι που συμβαίνει σε ανθρώπους σε μεγαλύτερη ηλικία, όταν μετανιώνουν για κάποια πράγματα ή κατανοούν τη ζωή. Σε μένα έγινε σε πολύ μικρότερη ηλικία και έμαθα από αυτό. Υπάρχουν πράγματα που άνθρωποι θέλουν να κάνουν σε όλη τους τη ζωή, αλλά πότε δεν κάνουν το βήμα. Τώρα δεν αναβάλλω τίποτα. Ότι κι αν είναι αυτό, αν έχω την ευκαιρία να το κάνω, το κάνω. Δεν έχει σημασία είναι ακριβό ή λίγο επικίνδυνο. Απλά δεν θέλω να μετανιώσω αργότερα.
Κι αυτό ισχύει ακόμη και για τα μικρά πράγματα όπως η διπλή προπόνηση. Ίσως στο παρελθόν να σκεφτόμουν «ωχ, δύο προπονήσεις, πραγματικά δεν θέλω να το κάνω αυτό». Αλλά μετά την επέμβαση έφτασε σε ένα σημείο που δυσκολευόμουν ακόμη και να σταθώ. Κυριολεκτικά δεν μπορούσα να περπατήσω. Οπότε το να έχω δύο προπονήσεις την ημέρα, είναι μια χαρά για μένα!»
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Κούριτς πηγαίνει μια χαρά στην πρώτη του χρονιά στην Euroleague: «Είμαι χαρούμενος και ενθουσιασμένος. Δεν ήμουν καν στο EuroCup όταν έκανα τα πρώτα βήματα στην Ευρώπη. Έπαιζα σε ένα χαμηλότερο επίπεδο, αλλά προχώρησα στο EuroCup και από εκεί στην Euroleague. Ήταν μια μεγάλη πρόκληση. Και μετά από όσα πέρασα σημαίνει ακόμη περισσότερα όλο αυτό. Εκείνος ο χρόνος ήταν μεγάλη υπόθεση. Παραλίγο να χάσω τη ζωή μου. Ήθελα να επιστρέψω νωρίτερα από ότι έλεγαν οι γιατροί και καλύτερος από ότι ήμουν πριν και πιστεύω πως αυτό έκανα. Αλλά κάθε βήμα αυτής της διαδρομής ήταν μια πρόκληση».
