Σιωπή σημαίνει συνενοχή και η άγνοια είναι ενοχή… Τα υπόλοιπα εντός πλαισίου!
Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους και για να είμαστε φιλαράκια κι από κοντά, κι από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και γενικότερα στον χώρο του αθλητισμού, να ξεκαθαρίσουμε το εξής:
- Ή ξέρουμε τι γίνεται και συμμετέχουμε, οπότε έχουμε μερίδιο στο θετικό και στο αρνητικό…
- Ή ξέρουμε τι γίνεται και αντιδρούμε, οπότε έχουμε μερίδιο αν αυτό αλλάξει…
- Ή ξέρουμε και δεν μιλάμε, οπότε είμαστε συνένοχοι σε όλες τις περιπτώσεις…
- Ή πραγματικά αγνοούμε, οπότε είμαστε ένοχοι σε όλες τις περιπτώσεις…
Από τη στιγμή που σχεδόν όλοι όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό κερδίζουν κάτι (αναγνώριση, θέση, χρήματα, κλπ), από τη στιγμή που το στοίχημα αποτελεί κομμάτι της βιομηχανίας, από τη στιγμή που τα παιδιά έχουν λανθασμένα πρότυπα, ο ρομαντισμός έχει πάψει προ καιρού να υπάρχει και το αποτέλεσμα είναι «αυτοσκοπός».
Ξεκαθαρίζουμε, λοιπόν, ότι το πλαίσιο είναι αυτό κι είναι συγκεκριμένο. Όσοι θέλουν το καταλαβαίνουν και χαράσσουν την πορεία τους, με ή κόντρα σε αυτό, διότι για τους υπόλοιπους δεν υπάρχει ούτε χώρος, ούτε χρόνος, αλλά ούτε λόγος για να απασχολούμαστε. Είναι ένοχοι και συνένοχοι, a priori.
Επειδή δεν είναι τα πάντα για όλους, χωρίς αυτό να δείχνει απαραίτητα ανικανότητα, καθώς μπορεί να επηρεάζεται από την κουλτούρα (μέχρι και τη φιλοδοξία) κάθε ανθρώπου, όσοι τελικά επιλέγουν να αποτελούν ένα κομμάτι της εικόνας και να δραστηριοποιούνται μέσα στο πλαίσιο, ας διαλέξουν τον δρόμο τους και ας το κάνουν με όλη τους την ψυχή, αρκεί να είναι επιλογή τους και να τη στηρίξουν μέχρι τέλους.
- Θα είσαι με το σύστημα και θα γεύεσαι τους καρπούς του, με το ρίσκο αν αυτό διαταραχθεί ή αλλάξει, να υποστείς τις συνέπειες;
- Θα είσαι ενάντιος του συστήματος και θα αγωνίζεσαι πάντα με μειονέκτημα, με την ελπίδα αν αυτό διαταραχθεί ή αλλάξει, να γευθείς τον κόπο των προσπαθειών σου;
- Θα είσαι μόνος σου, που είτε θα σιωπάς, είτε θα αγνοείς κι ευρισκόμενος συνεχώς εκτός πλαισίου θα είσαι ένοχος ή συνένοχος;
Ίσως είναι κρίμα κι άδικο να μην μπορούμε να χαρούμε τον αθλητισμό χωρίς δεύτερες σκέψεις, αλλά -αν μας ενδιαφέρει πραγματικά- πρέπει να πάρουμε θέση, από όποιο πόστο κι αν βρισκόμαστε (γονείς, παίκτες, προπονητές, παράγοντες κ.α.) και να μην στρουθοκαμηλίζουμε.
