Όταν θέλεις να νικήσεις την Αρμάνι στο Μιλάνο, πρέπει να μπεις με το μαχαίρι στα δόντια. Πρέπει στην άμυνα να σε νιώθει ο αντίπαλος και στην επίθεση να έχεις πλάνο και… τρέλα. Ο Ολυμπιακός δεν είχε τίποτα. Περιμέναμε -και με όσα συμβαίνουν εκτός γραμμών- να μυρίζει… δρόμο, να προκαλεί τον αντίπαλο, αλλά μύριζε… τρόμο. Κι αυτό δεν είναι αποδεκτό.
Εντάξει, δεδομένη (και ουσιαστική) η απουσία του Στρέλνιεκς, κακοτυχία το διάστρεμμα του Σπανούλη, όμως δεν πρέπουν δικαιολογίες σε μια ομάδα, που οφείλει να παλεύει σε κάθε αγώνα για να αποδεικνύει περισσότερα από άλλες, από τη στιγμή που βγήκε στο… βουνό και πήρε τα άρματα.
Οι «ερυθρόλευκοι» βρέθηκαν να χάνουν 13-2 για να αποφασίσουν να κάνουν το πρώτο τους φάουλ. Στην επίθεση δεν μπήκαν τα σουτ, παρότι ήταν ελεύθερα, γι’ αυτό και στο πρώτο δεκάλεπτο πέτυχαν και τους 10 πόντους από το «ζωγραφιστό». Κάπου εκεί, σε συνδυασμό με την απώλεια του Σπανούλη, έχασαν την πίστη τους.
Βελτιώθηκαν στην άμυνα, πάλεψαν στα ριμπάουντ, κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ότι δεν είναι… τίμιοι κι εργατικοί. Δεν μπορεί, όμως, να γυρίζουν την μπάλα δίχως να κοιτάζουν το καλάθι, δίχως να απειλούν, περιμένοντας τον γενναίο που θα σουτάρει. Αν δεν προσπαθήσεις, δεν υπάρχει περίπτωση να πετύχεις κι οι περισσότεροι παίκτες προτιμούσαν τη μετάθεση της ευθύνης.
Η ήττα δεν είναι καταστροφή, δεν είναι εκτός λογικής, όμως η εμφάνιση δεν ήταν αυτή που θα περίμενε κανείς. Εξαιρείται ο Μιλουτίνοφ κι ο Γκος του δευτέρου μέρους, αφού στο πρώτο έπαιξε με τα νεύρα μας. Ο Βεζένκοφ ήταν συγκριτικά ο πιο τολμηρός των υπολοίπων, πολύ κακός επιθετικά ο Πρίντεζης, εκτός αγώνα πάλι ο Τουπάν, στη μετριότητα ο ΛεΝτέι.
Αυτός που ήταν «γρίφος» ήταν ο Ουέμπερ. Οι αριθμοί του δεν είναι κακοί (8 πόντοι, 7 ριμπάουντ), όμως δεν μπορεί να μην εμπιστεύεται τον εαυτό του όταν του δίνουν το σουτ, γιατί μετά θα τον διαβάζουν εύκολα και θα τον «χακάρουν».
Συνολικά η εικόνα είναι κακή, ανάλογη του αποτελέσματος. Δίχως πίστη δεν έρχεται νίκη…
