Όταν ένας θρύλος του αμερικανικού μπάσκετ, ακόμα και σε στιγμές έκστασης, φτάνει στο σημείο να πει ότι ο Καλάθης είναι ο καλύτερος πασέρ που έχει δει στη ζωή του, συγκρίνοντάς τον με τον Μάτζικ Τζόνσον (εντάξει, μην το πάρετε τοις μετρητοίς), τότε οι υπόλοιποι δεν έχουμε παρά να γράψουμε σωστά το όνομά του: Νικ Καλάθης!
Δεν θα αραδιάσω αριθμούς, πρέπει να τους έχετε διαβάσει ήδη, ούτε και θα περιγράψω όσα εντυπωσιακά πράγματα έκανε απέναντι στην Εφές. Ούτε το ομαδικό πνεύμα που έδειξε μετά το τέλος του αγώνα, όταν έδωσε άλλη μια… ασίστ στους συμπαίκτες του (έστω κι αν δεν καταγράφηκε ως 14η).
Ο Παναθηναϊκός έμεινε ζωντανός στο κυνήγι της 8άδας, έδειξε πως η φωτιά μπορεί να έχει… χωνέψει, αλλά καίει ακόμα κι όταν βρεθεί ο επιταχυντής (είπαμε, Νικ Καλάθης), μπορεί να μετατραπεί σε τεράστια φλόγα. Οι «πράσινοι», βεβαίως, δεν ξόρκισαν τους δαίμονες, καθώς δεν έχουν χάσει στο «Νίκος Γκάλης» το παιχνίδι, αλλά μακριά από αυτό, όμως αυτή είναι μια από τις μεγάλες στιγμές τους και ίσως η ψυχρή λογική μπορεί να παραχωρήσει τη θέση της στο αυθόρμητο χειροκρότημα για την παράσταση.
Ο Καλάθης ήταν μια κατηγορία μόνος του, αλλά ήταν καλός κι ο Γκιστ, εξαιρετικός για τα δεδομένα του ο Τόμας, βοήθησαν Λοτζέσκι, Παπαπέτρου και Κιλπάτρικ (ακόμα ψάχνεται κι είναι λογικό). Μας μένει η απορία γιατί τόσο καιρό είναι θεατής στον πάγκο ο Βουγιούκας. Όχι δεν είναι ούτε Σεραφέν, ούτε Χάντερ, αλλά αυτά τα λίγα που κάνει τα κάνει πάντα αξιόπιστα, όπως έκανε και κόντρα στους Τούρκους. Τόσο όσο…
Τι κέρδισε ο Παναθηναϊκός; Περισσότερη ηρεμία, την απόδειξη ότι δεν είναι τόσο κακός όσο έδειξε, την ελπίδα ότι ακόμα υπάρχει πολύς δρόμος, έστω κι αν οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του. Και δεν ασχολούμαι τόσο με την 8άδα, όσο με την επόμενη μέρα…
Συνήθως αποφεύγω να γράφω ταυτόχρονα και για τους δύο, όμως πρέπει να δικαιολογηθεί ο τίτλος του κειμένου. Όσο κι αν αυτό δεν είναι εύκολα αποδεκτό από τους οπαδούς των «αιωνίων», ο Καλάθης και οι συμπαίκτες του έδωσαν άλλη μια ευκαιρία στον Ολυμπιακό να κυνηγήσει ακόμα και την τέταρτη θέση.
Όχι μόνο γιατί κράτησαν σε απόσταση μιας νίκης την Εφές, αλλά και γιατί έδειξαν ότι δεν είναι τόσο καλή όσο μας έχει «ψήσει». Αν οι Τούρκοι είχαν φύγει με το «διπλό» από το Μαορύσι, όλα θα ήταν πιο δύσκολα για τους «ερυθρόλευκους», που τώρα βλέπουν ξεκάθαρα την αποστολή: Νίκη στο Τελ Αβίβ (δύσκολο), νίκη στην Κωνσταντινούπολη (ακόμα πιο δύσκολο) και μήτε σκόρδο έφαγαν, μήτε σκόρδο μύρισε.
