Αν χρησιμοποιούσαμε τσιτάτα της εποχής των εφημερίδων θα ξεκινούσαμε με το… αλήστου μνήμης «δεν έχει στεγνώσει ακόμα η μελάνη», από το προηγούμενο άρθρο μας, που αφορούσε στην υποτίμηση της αξίας του πρωταθλήματος από την ίδια την οργανώτρια αρχή. Λίγες ώρες μετά ο ΠΑΟΚ βρέθηκε ένα βήμα πριν τη διάλυση, παίκτες αποφάσισαν να μην επιστρέψουν και χρειάστηκε η παρέμβαση του υιού Σαββίδη, με έντονη ιντερντική θεατρικότητα, για να φτάσουμε στη λύτρωση και στην αποθέωση του… από μηχανής Θεού.
Πολύ καλά έκανε ο Σαββίδης ο νεότερος και μαγκιά του, που δεν άφησε την ομάδα μπάσκετ να διαλυθεί. Ανεξάρτητα από οπαδικές συμπάθειες ή αντιπάθειες, κλαμπ σαν αυτό του «δικεφάλου» είναι απαραίτητα για να έρχεται ο κόσμος στα γήπεδα. Αυτονόητα πράγματα, αλλά πολλές φορές στην Ελλάδα δύσκολο είναι να αντιληφθούν κάποιοι τα αυτονόητα και πως η όποια κριτική (δίκαιη ή μη) δεν σημαίνει απαξίωση ιστορίας και φανέλας.
Στην ουσία τώρα: Και μετά; Σήμερα πλήρωσε ο Σαββίδης και γύρισαν οι δύο Αμερικανοί. Αύριο τι θα γίνει; Αν θέλει να αναλάβει τις τύχες του ΠΑΟΚ ας το κάνει, γιατί ο «δικέφαλος» δεν έχει ανάγκη από… σωτηρία στο παρά πέντε, αλλά από σχέδιο, από πλάνο, από όραμα. Έχει ανάγκη κι από χρήματα, αλλά ως τώρα τα λεφτά που έχουν μπει είναι σαν να πηγαίνουν σε βαρέλι δίχως πάτο.
Ο ΠΑΟΚ δεν έχει δυνατότητα να… παίξει στο παιχνίδι των δύο «αιωνίων», ούτε καν να προσεγγίσει τα χρήματα που βάζουν ο Μάκης Αγγελόπουλος στην ΑΕΚ, ή ο Βαγγέλης Λιόλιος στον Προμηθέα Πατρών. Ως εκ τούτου, οφείλει να επαναπροσδιορίσει το στίγμα του στον μπασκετικό χάρτη. Γιατί ωραίες είναι οι χαριτομενιές του νεαρού στα social media, αλλά η καθημερινότητα είναι σκληρή.
Ο «δικέφαλος» μετρά 1/2 τελικούς, παίζοντας… άνευ αντιπάλου. Στη μία περίπτωση πέρασε από την Κύμη, την άλλη είχε αποκλειστεί από τον Φάρο. Πέραν τούτου ουδέν. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, από τη στιγμή που δεν υπάρχει σοβαρή δουλειά στις υποδομές, ώστε να βγάλει τα δικά του ταλέντα ο ΠΑΟΚ; Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, από τη στιγμή που δεν έχει παρουσιαστεί κανένα πλάνο βιωσιμότητας;
Αλήθεια, πόσα χρήματα χρειάζεται για να είναι νοικοκυρεμένη η ομάδα της Θεσσαλονίκης; Έχει εκπονηθεί κάποια μελέτη, έχει συζητηθεί στο Δ.Σ., έχουν ληφθεί αποφάσεις; Έχει δοθεί κατεύθυνση, έχει συζητηθεί πόσους Αμερικανούς θα έχουν, από ποιο… ράφι θα αγοράζουν παίκτες; Έχει συζητηθεί από πού θα υπάρχουν έσοδα και πόσα; Έχουν γίνει ουσιαστικές συζητήσεις, βάσει πλάνου βιωσιμότητας, με τους οικονομικά επιφανείς ΠΑΟΚτσήδες;
Αν στην ΚΑΕ είναι χαρούμενοι που η οικογένεια Σαββίδη αποσόβησε τον διασυρμό, ο Νίκος Βεζυρτζής μάλλον κλαίει για το οικοδόμημα που έχτισε και το οποίο έχει ρημάξει. Θυμίζει κάτι από την ταινία «η χαρτοπαίκτρα», τότε που η Ρένα Βλαχοπούλου πουλούσε το ένα μετά το άλλο τα τιμαλφή, της έκοβαν τηλέφωνο και φως. Το να υπάρχουν οικονομικές δυσκολίες είναι μέσα στη ζωή, το να μην υπάρχει πλάνο που να δίνει προοπτική, είναι άδικο για τον ΠΑΟΚ.
Επιμένω, ο «δικέφαλος» δεν χρειάζεται φιλανθρωπία και λύσεις του ποδαριού, αλλά μια ολοκληρωμένη δουλειά, σε κάθετο και οριζόντιο επίπεδο, με σχέδιο 3-5 χρόνων, για να επιστρέψει εκεί που ανήκει. Εκεί που τον είχαν φέρει κάποιοι οραματιστές του χθες, αυτοί που «μπόλιασαν» Πρέλεβιτς, Σταυρόπουλο και τους άλλους με την ιδέα μιας μεγάλης μπασκετικής ομάδας…
