Είναι αυτονόητο ότι δεν θα κριθεί κανείς Κιλπάτρικ από το παιχνίδι κόντρα στην Κύμη. Όπως αυτονόητο είναι πως όταν ένας παίκτης έρχεται -με τις συστατικές του Αμερικανού- από το ΝΒΑ και στην πρώτη του εμφάνιση πετυχαίνει 20 πόντους σε 23 λεπτά (ανεξαρτήτως αντιπάλου), κάτι καλό έχει κάνει.
Δεν συνηθίζω να δανείζομαι προεδρικές τοποθετήσεις για να στηρίξω αυτά που βλέπω, όμως το post του Δημήτρη Γιαννακόπουλου δίνει απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις και καθιστά περιττή κάθε περαιτέρω συζήτηση για το τι συνέβη στον φετινό Παναθηναϊκό. Πώς δημιουργήθηκε αυτό το τερατούργημα, ποιος το δημιούργησε και πώς η ομάδα έδειξε σημάδια αποσύνθεσης.
Επίσης δεν συνηθίζω να καταγράφω την τάση του κόσμου, όμως έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς κάποια από τα σχόλια των φίλων του «τριφυλλιού» στο συγκεκριμένο προεδρικό ποστάρισμα. Η λογική «έχω μεγαλώσει με τον Ομπράντοβιτς και δεν μπορώ να δεχθώ προπονητή, ο οποίος να μην είναι από το πάνω ράφι», για μένα φανερώνει το μεγαλύτερο από τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει ο σύλλογος, σε επίπεδο αντίληψης των πραγμάτων.
Κάπου εδώ, αφήνω τον Κιλπάτρικ, αφήνω και τον Πασκουάλ (στην ησυχία του) κι έρχομαι στο κυρίως θέμα της συζήτησης μας. Γράφουν διάφοροι, το λένε περισσότεροι και το πιστεύουν ακόμα πιο πολλοί: «Το καλοκαίρι πάρε τον Σάρας». Ποιος Σάρας, ρε παιδιά;
Ας ξεκινήσουμε από τα απλά: Ποιος είπε ότι ο Γιασικεβίτσιους θέλει να έρθει στον Παναθηναϊκό; Από τη στιγμή που θα αφήσει το Κάουνας, γιατί να μην προτιμήσει τη Βαρκελώνη ή τη Μόσχα (αν ανοίξει μια από τις δύο θέσεις, που κάποια θα ανοίξει), από το να επιστρέψει στην Αθήνα; Πριν αρχίσετε τα… φουστανελάτα, σκεφτείτε:
Τα μπάτζετ ομάδων όπως η Μπαρτσελόνα, ή η ΤΣΣΚΑ είναι πολλαπλάσια εκείνου που έχει ο Παναθηναϊκός. Η πίεση στην Ελλάδα είναι πολλαπλάσια της πίεσης σε Ρωσία και Ισπανία. Ως εκ τούτου, υπάρχει λογικός άνθρωπος που θα προτιμούσε να καθίσει στον «πράσινο» πάγκο, αν είχε άλλη επιλογή (εξ αυτών που αναφέραμε);
Αλλά να ρωτήσω και κάτι άλλο: Πώς ορίζεται ο προπονητής από το πάνω ράφι και πώς προσδιορίζεται ως ένας εκ των κορυφαίων ο Σάρας; Πέρα από την αγάπη που του τρέφει ο κόσμος, υπάρχει στοιχείο μέτρησης, ώστε να αξιολογηθεί; Αν είναι οι τίτλοι (για μένα δεν είναι), ο Μπαρτζώκας τον έχει για… πρωινό, αν είναι η συμμετοχή στο φάιναλ φορ, ο Σφαιρόπουλος δεν τον… βλέπει. Για να μην μιλήσουμε για τον Ιτούδη…
Έχει προοπτικές; Φυσικά και έχει, αλλά πρέπει να τον δούμε να δουλεύει και κάτω από συνθήκες που να μην είναι τόσο ιδανικές, όσο αυτές στο Κάουνας. Εκεί όπου λατρεύεται, σε μια ομάδα που όποτε κερδίζει αποθεώνεται ο Γιασικεβίτσιους κι όποτε χάνει είναι άλλη μια μέρα στη δουλειά. Σε μια ομάδα που αυτός είναι ο σταρ και μπορεί να φέρεται με όποιον τρόπο θέλει στους Αμερικανούς, κάτι που προφανώς δεν θα συμβεί στο παραπάνω επίπεδο. Σε μια ομάδα όπου δεν υπάρχει «πρέπει», αλλά μόνο «θέλω» για την υπέρβαση.
Ο Σάρας μπορεί να γίνει ο κορυφαίος προπονητής στην Ευρώπη. Αυτή τη στιγμή δεν έχει πετύχει κάτι. Αυτό που κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει είναι η ευφυΐα του, γι’ αυτό και πιστεύω ότι η επόμενη επιλογή του θα είναι… ασφαλής.
