Ήττα και μάλιστα «διπλή» από τη Μακάμπι, ίδια γεύση, ίδιο αποτέλεσμα, ίδια εικόνα. Ο Παναθηναϊκός «δεν υπάρχει» μακριά από το γήπεδό του κι αυτό πλέον είναι αυταπόδεικτο. Χάνει και τις διαφορές, υστερεί σχεδόν σε όλες τις ισοβαθμίες, οπότε η είσοδος στην 8άδα είναι πλέον μια πολύ δύσκολη υπόθεση, με περισσότερο μαθηματικές και λιγότερο ουσιαστικές ελπίδες, με την ανάγκη υπερβατικών νικών, που πάντως δεν φαίνονται στον ορίζοντα.
Δεν συντρέχουν λόγοι να αναλύσουμε γιατί έχασε η ομάδα του Ρικ Πιτίνο. Από την αρχή μέχρι τώρα, η εικόνα στα εκτός έδρας ματς δεν αλλάζει (προς το καλύτερο). Το μόνο που διαφοροποιείται είναι ο κορυφαίος της βραδιάς (χθες για παράδειγμα ήταν ο Λοτζέσκι), το οποίο όμως μηδαμινή σημασία έχει. Πλέον είναι η ώρα των αποφάσεων.
Το μπασκετικό δόγμα που θέλει ομάδα που έχει κατακτήσει έναν τίτλο τη χρονιά να είναι πετυχημένη έχει διαχρονική αξία. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να επικεντρωθεί στις εντός συνόρων διοργανώσεις, κρατώντας την Ευρωλίγκα ως ένα ιδιαίτερα υψηλών απαιτήσεων προπονητικό κέντρο. Και τι σημαίνει αυτό;
Διαφορετική διαχείριση χρόνου, ανάσες σε παίκτες που έχουν τραβήξει… κουπί, χρόνο συμμετοχής σε παιδιά που είναι εκτός ομάδας (Βουγιούκας) κι ενδεχομένως θα ήταν χρήσιμο να βρουν ρυθμό για τον ημιτελικό του Κυπέλλου, αλλά και για τη συνέχεια του πρωταθλήματος. Ίσως είναι αποκαρδιωτικό, αλλά το μπάσκετ χρειάζεται ορθολογιστική αντιμετώπιση, ακόμα και στα όρια του κυνισμού.
Χρειάζονται χρόνο κι ο Κιλπάτρικ με τον Πέιν, καθώς αμφότεροι ελάχιστα βοήθησαν, με τον πρώτο να είναι σε πολύ κακή βραδιά. Δεν είναι, όμως, απλή υπόθεση να μπαίνεις και να παίζεις στην Ευρωλίγκα, δίχως… ενισχυτική διδασκαλία. Άλλωστε, μπορεί το ΝΒΑ να απέχει παρασάγγας, όμως οι παίκτες που έρχονται στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού δεν έχουν τεράστιες διαφορές από αυτούς που ήδη αγωνίζονται και ξέρουν τα… κατατόπια.
Χρειάζεται χρόνο κι ο Πιτίνο για να αντιληφθεί τις ιδιαιτερότητες του ευρωπαϊκού μπάσκετ, να αφήσει ίσως περισσότερο χρόνο την ίδια πεντάδα για να βρουν χημεία και ρυθμό οι παίκτες. Να «διαβάσει» καλύτερα τις αδυναμίες των παικτών του και να οργανώσει πιο σωστά τον τρόπο επίθεσης της ομάδας. Για παράδειγμα, είναι ανόητο να σουτάρει ο Καλάθης τρίποντα, όταν η αντίπαλη άμυνα το επιδιώκει.
Αναφέρομαι κυρίως στο επιθετικό παιχνίδι, επειδή θεωρώ ότι αμυντικά οι «πράσινοι» δύσκολα θα βελτιωθούν. Δεν έχουν τους παίκτες που θα πάνε στο ριμπάουντ, που θα βάλουν το κορμί τους για να βγάλουν έξω από το… τετράγωνο τους αντιπάλους, που θα καλύψουν τη ρακέτα. Αυτό το πληρώνει ακριβά το «τριφύλλι». Η περιφερειακή άμυνα είναι καλή, όσον αφορά στην πίεση στην μπάλα, όμως όταν αρχίσουν οι περιστροφές, κάπου χάνονται οι παίκτες και γι’ αυτό οι αντίπαλοι βρίσκουν πολλά ελεύθερα σουτ.
Εύκολο να το δεις, δύσκολο να το διορθώσεις, ειδικά στη μέση της αγωνιστικής σεζόν. Γι’ αυτό πριν αναφέρθηκα σε… ώρα αποφάσεων. Αντί να κυνηγάς χίμαιρες χρησιμοποιείς τους ευρωπαϊκούς αγώνες για λόγους επιμόρφωσης των νέων παικτών και προσαρμογής όλων στα νέα πλάνα.
Αντί επιλόγου, κρατήστε τις δύο τελευταίες λέξεις. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται νέα πλάνα, νέες ιδέες, για να μπορέσει να αλλάξει την εικόνα του. Αν αλλάζει…
