Καλησπέρα και καλή χρονιά σε όλα τα φιλαράκια μου. Πώς μπήκε το 2019; Ελπίζω να είσαστε όλοι καλά και να συνεχίσετε να μας διαβάζετε. Κι όσοι δεν είσαστε «Περαστικοί» από την παρέα μας, ξέρετε να διαβάζετε και… πίσω από τις λέξεις, που -όπως έλεγε και το παλιό τραγούδι- έρχεται ο Αλέξης… Για Αλέξη δεν θα γράψω λέξη, αλλά θα κάνω κι εγώ -ως άνθρωπος- τις ευχές μου.
Εύχομαι το 2019 να σας φέρει υγεία, αγάπη, πολλούς φίλους και περισσότερα ταξίδια. Γιατί είναι ωραίο να ταξιδεύει κανείς. Να, πρόχειρα θυμάμαι, είχα πάει ένα ταξίδι εντός Ελλάδας, σ’ ένα πανέμορφο ξενοδοχείο. Κι όπως κατεβαίνω για πρωινό, βλέπω τον χώρο γεμάτο από ψηλά κορίτσια. Νέα κορίτσια, πανέμορφα, αθλητικότατα. Λέω, δεν μπορεί, εισακούστηκαν οι προσευχές μου…
Ρώτησα κι έμαθα ότι τα κορίτσια ήταν από ομάδα της Α1. Όπως κι εγώ, είχαν ξεκινήσει από την πρωτεύουσα για να πάνε στο συγκεκριμένο σημείο. Εντυπωσιάστηκα. Ακριβό το ξενοδοχείο, γι’ αυτό κι εγώ ήμουν «Περαστικός» από εκεί, καθώς δεν είναι για να καλομαθαίνεις… Αναρωτήθηκα πόσο κόστισε στην ομάδα το ταξίδι κι επειδή είμαι από αυτούς που ρωτάνε, έμαθα. Ούτε ένα ευρώ!
Το «ακομοντέισον» που λένε κι οι Αμερικανοί ήταν πληρωμένο από τη γηπεδούχο ομάδα. Μωρέ μπράβο! Αυτό θα πει αλληλεγγύη. Έμαθαν ότι οι αντίπαλες δεν είχαν χρήματα για να πάνε να παίξουν και τους πλήρωσαν όλα τα έξοδα. Επειδή δεν είναι τυχαία ομάδα (η οικοδέσποινα) φρόντισε όχι μόνο να γίνει το ταξίδι, αλλά να είναι κι επιπέδου.
Το μόνο κακό στο ξενοδοχείο είναι πως το πρωινό έπεφτε λίγο βαρύ. Είχε και πολλά εδέσματα και δεν μπορούσες να αντισταθείς εύκολα. Έτσι και τα κορίτσια, ενώ ξεκίνησαν εντυπωσιακά στο ματς (α, ναι, είχαμε κι αγώνα) και προηγήθηκαν στο σκορ, μετά άρχισαν να βαραίνουν από το φαγητό και στο τέλος έχασαν. Μπορεί να έχασαν το ματς, αλλά κέρδισαν ένα υπέροχο διήμερο, που δεν κόστισε ευρώ στους παράγοντες της ομάδας.
Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Και με δικά τους έξοδα να πήγαιναν, μπορεί πάλι να έχαναν, οπότε… μετρίασαν τη ζημιά. Όσο για τους οικοδεσπότες, είναι κύριοι. Και υψηλό αίσθημα στο «χοσπιτάλιτι» που λένε κι οι Αμερικανοί, και νικηφόρο παιχνίδι, και κανείς δεν μπορεί να τους ψέξει. Γιατί, τι είναι το μπάσκετ δίχως φίλους;
Τελικά το γυναικείο μπάσκετ έχει πολύ ψωμί. Έχει πλάκα να παρακολουθείς τι γίνεται σ’ αυτόν τον μικρόκοσμο, που κινείται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Επειδή τον τελευταίο καιρό έτυχε να πέσω πάνω σε δύο – τρεις γνωστούς και να μάθω κάποια πράγματα, θα γράψω σύντομα αρκετά και ζουμερά.
Να μην σας αφήσω, όμως, δίχως τζούρα από το αντρικό μπάσκετ. Μεγάλη επιστροφή «ψήνεται» σε ομάδα της Α2, που παλεύει για τη σωτηρία της. Μόνο ένας πατέρας αντιδρά, γιατί θα χάσει χρόνο συμμετοχής ο γιος του, όμως η επιστροφή έχει δρομολογηθεί κι αύριο – μεθαύριο θα το διαβάσετε με ονοματεπώνυμο.
