Για τον μπασκετικό Άρη η φετινή σεζόν είναι χαμένη. Δεν ελπίζει σε τίποτα και δεν μπορεί να κάνει περισσότερα, με την έννοια της κατάκτησης ενός τίτλου. Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια. Στο αγωνιστικό κομμάτι επί της ουσίας, απλά πάντα μία αλλαγή προπονητή, αλλάζει την ψυχολογία κι αυτό συνέβη και με τον Γιάννη Καστρίτη.
Το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και με τον Βαγγέλη Αγγέλου, όταν διαδέχθηκε τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Απλά ο Αγγέλλου κάποια στιγμή χάθηκε -γενικώς- και κυρίως στις τοποθετήσεις του, όπου διαπίστωνες πως ο ίδιος αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα συνύπαρξης με παίκτες, διοίκηση και κόσμο.
Η αλήθεια είναι -κι αυτό οφείλεται στον Καστρίτη– ότι άλλαξε το αγωνιστικό πρόσωπο του Μποχωρίδη, του Φλιώνη, του Τολιόπουλου. Ο Άρης παίζει πολύ καλύτερη άμυνα, απ’ ότι με τον Αγγέλου. Αλλά όλα αυτά απλά συνθέτουν μία λογική, αλλά και πρακτική, με την οποία ο Άρης -εάν συνεχίσει έτσι- θα σώσει την χρονιά και να δεν θα μπει σε περιπέτειες. Είναι τόσο θλιβερό αυτό…
Αλήθεια είναι επίσης ότι τα τελευταία χρόνια στον Άρη διοίκησαν άνθρωποι που όχι μόνο δεν προσέφεραν, όχι μόνο δεν άλλαξαν κάτι, αλλά -επί της ουσίας- κατέστρεψαν και ό,τι είχε απομείνει από παλιά. Σε όλα τα επίπεδα…
Αλήθεια, επίσης, είναι ότι με τις υπάρχουσες συνθήκες στο ελληνικό μπάσκετ, στην ελληνική μνημονιακή κοινωνία καλύτερα, προοπτική να βρεθεί για τον Άρη ένας Αγγελόπουλος, ή ένας Γιαννακόπουλος, μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να ειπωθεί. Κι εκείνο που δεν καταλαβαίνουν οι πάντες στον Άρη -ίσως διότι κάποιοι βολεύονται- είναι ότι για τον ιστορικό αυτό σύλλογο μόνο ΜΙΑ προοπτική υπάρχει, εάν θέλει να έχει μέλλον. Ποια;
Να δημιουργήσει από την αρχή, να κτίσει. Και πώς να κτίσει; Από τη δημιουργία ακαδημιών. Να μπορέσει να αποκτήσει και να φτιάξει δικά του παιδιά. Αλλά και να εκσυγχρονίσει σε όλα τα τμήματα τον σύλλογο. Στο σκάουτινγκ, στην επικοινωνία, στην οργάνωση, στην ανανέωση προσώπων.
Το ερώτημα -κατά την ταπεινή μου άποψη- είναι εάν θέλουν να το κάνουν, ή τους βολεύει αυτή η θνησιγενής λειτουργία.
