Είναι μια περίπτωση παράγοντα, που χρίζει (η περίπτωση) έρευνας. Φέρνει κάτι νέο, κάνει πράγματα που έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, κινείται πολλές φορές εκτός συστήματος, παρότι ξεκίνησε ως απολύτως συστημικός. Αλλά δεν θα σας μπλέξω με θεωρίες. Αναφέρομαι στον «ισχυρό άνδρα» του Προμηθέα, μιας ομάδας που έφερε κάτι νέο στο ελληνικό μπάσκετ.
Ο γιατρός -απογειώθηκε μέσω καταστημάτων εστίασης, με ειδίκευση στον καφέ- Βαγγέλης Λιόλιος είπε (κρατάω την ουσία) ότι το ελληνικό μπάσκετ είναι γερασμένο και κάνει βήματα προς τα πίσω. «Δεν υπάρχει σχεδιασμός, δεν υπάρχει προσανατολισμός, δεν υπάρχει όραμα» είπε. Συμφωνούμε απόλυτα. Μόνο που αυτό δεν είναι απρόσωπο. Έχει ονοματεπώνυμο…
Ποιος είναι αρμόδιος να σχεδιάσει, να προγραμματίσει, να οραματιστεί; Είτε de jure, είτε de facto, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είναι υπεύθυνος για την -κατά τον Βαγγέλη Λιόλιο κι όποιον έχει… μάτια και βλέπει- έλλειψη οράματος. Αλλά, αλήθεια, πόσο οραματιστής μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που έχει περάσει στην όγδοη δεκαετία της ζωής του, αρνείται πεισματικά να ανανεώσει τα κύτταρα της ομοσπονδίας, έχει αποκλείσει τις γυναίκες από το Δ.Σ., αποκαλεί το ΝΒΑ «μαϊμούδες», βλέπει φανταστικούς εχθρούς;
Μπορεί κανείς να ζητήσει από έναν άνθρωπο προχωρημένης βιολογικής ηλικίας και παραγοντικά υπερήλικα κάτι περισσότερο από το να… κόβει πίτες; Ή μήπως περιμένει κανείς κάτι περισσότερο από τον Τάκη Τσαγκρώνη και τους λοιπούς της Ομοσπονδίας;
Αλήθεια, δεν είναι ευθύνη της ΕΟΚ η αναπτυξιακή διαδικασία; Δεν είναι ευθύνη της Ομοσπονδίας να γεμίσουν τα γήπεδα του μπάσκετ με παιδιά; Δεν είναι ευθύνη της η στελέχωση των «μικρών» εθνικών με τους κορυφαίους προπονητές, ώστε να αυξηθεί η ποιοτική και ποσοτική παραγωγή ταλέντων;
Είναι ρητορικά τα ερωτήματα. Δεν περιμένει κανείς από τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο και τους άλλους παράγοντες των ΚΑΕ να ασχοληθούν με την παραγωγική διαδικασία. Ακόμα κι αν το κάνουν, θα είναι πολύ καλό συμπλήρωμα, αλλά και πάλι η ΕΟΚ έχει την ευθύνη.
Από τον καιρό των πραγματικών «μαϊμούδων», που έπαιξαν ως Έλληνες στο πρωτάθλημά μας, την αδυναμία αντίληψης του τι είναι ταλέντο (για παράδειγμα ο Διαμαντίδης, ή ο Παπαλουκάς και άλλοι, που τους ανακάλυψαν όταν και οι… τυφλοί είδαν), τις πελατειακές (ή φιλικές) σχέσεις προπονητών μικρών Εθνικών, την παντελή ανυπαρξία αναπτυξιακού σχεδιασμού, σεμιναρίων, ορίων για τον τρόπο που θα γίνονται τα πρωταθλήματα μικρών ηλικιών και μια σειρά ενεργειών που δεν έγιναν ΠΟΤΕ (όχι τώρα, που η διοίκηση της ΕΟΚ είναι γερασμένη), το ελληνικό μπάσκετ στερείται κατεύθυνσης.
Η τρέλα κάποιων παραγόντων, το ταλέντο των Ελλήνων προπονητών που διαπρέπουν εντός κι εκτός συνόρων, το πάθος των πιτσιρικάδων γιατί το μπάσκετ μας ταιριάζει, σε πείσμα της λογικής, το άθλημα ακέφαλο παραμένει στον αφρό από το 1987 έως σήμερα. Κι η πλάκα είναι πως όχι μόνο δεν υποβοηθά η Ομοσπονδία (ως όφειλε), αλλά δημιουργεί εμπόδια κι αναχώματα.
Η στείρα επιμονή στον μη διαχωρισμό ερασιτεχνικής και επαγγελματικής διαιτησίας, η «αγροτική πολιτική» που έφερε από 100 διαιτητές σε κάθε κατηγορία (ζήτημα αν παίζουν οι 30), τα χρέη, η χρεοκοπημένη πολιτική αντίληψη, οι τραγικές σχέσεις των διοικούντων με τα «τοτέμ» του ελληνικού μπάσκετ, ορίζονται ως «εμπόδια».
Καλά, λοιπόν, τα είπε ο Βαγγέλης Λιόλιος, μόνο που πρέπει να διαβεί -κι αυτός κι οι παροικούντες την μπασκετική Ιερουσαλήμ- τον Ρουβικώνα και να βάλει το δάχτυλο στην πληγή. Να πει τα πράγματα με το όνομά τους και κυρίως να αναζητήσει μαζί με τους ομολόγους του λειτουργικά διοικητικά σχήματα. Ανθρώπους με κέφι, νέους και δραστήριους, που να μην βάζουν το «εγώ» πάνω απ’ όλα και να γνωρίζουν από την αρχή ότι ο διαχωρισμός με την προεδρική καρέκλα δεν θα γίνει μέσω λεπτής χειρουργικής επέμβασης, δεν θα είναι σύμφυτο της ύπαρξής τους.
