Ήταν στα… χρόνια του εννιά (1999) όταν στο κλειστό «Ανδρέας Παπανδρέου» γίνονταν ένα εξαιρετικό αθηναϊκό ντέρμπι. Το Περιστέρι έπαιζε με την κραταιά -τότε- Νήαρ Ηστ, σ’ ένα ματς που πήγε (αν δεν με απατά η μνήμη) στην παράταση. Στη διάρκεια του αγώνα, παίκτες βγήκαν με φάουλ, οι γηπεδούχοι αποδυναμώθηκαν.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης δεν σκέφτηκε δευτερόλεπτο. Σήκωσε από την άκρη του πάγκου τον… αμούστακο τότε (και άγνωστο στο ευρύ κοινό) Μιχάλη Πελεκάνο. Πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση κι ο ξερακιανός παίκτης έγινε ο… ήρωας της βραδιάς.
Είκοσι χρόνια μετά ο κόουτς Πεδουλάκης εμπιστεύτηκε (δεν ήταν αυτή η πρώτη του εμφάνιση) τον Ζώη Καράμπελα κι ο «μικρός» έδειξε πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Ταλέντο είχε κι ο Πελεκάνος, ταλέντο (αναμφισβήτητο) έχει κι ο Καράμπελας. Αμφότεροι ευτύχησαν να έχουν έναν προπονητή που δεν… μασάει, που δεν φοβάται να πάρει την ευθύνη, που δεν ζητά ληξιαρχική πράξη γέννησης, αλλά πάθος στην προπόνηση.
Δεν θα πλέξουμε το εγκώμιο του «Άρτζι» (ποιος τον ακούει μετά;), αλλά θέλουμε να διαπραγματευτούμε κάτι που σε άλλες χώρες είναι φυσιολογικό: Την ενεργή συμμετοχή των πιτσιρικάδων στα ρόστερ των ομάδων, ανεξαρτήτως θέσεως ή σημασίας αγώνα. Δηλαδή, γιατί πρέπει να φτάσει κάποιος στα 24-25 για να θεωρηθεί παίκτης; Γιατί αφήνουμε τους πιτσιρικάδες στο… μούσκιο, μέχρι να σιτέψουν;
Η χώρα μας έχει ταυτόχρονα και ταλεντάρες, και οικονομικά προβλήματα. Κι όμως, η Α2 (και κάτω) είναι νεκροταφείο ελεφάντων. Τα πιτσιρίκια βλέπουν 35άρηδες και βάλε να βαριανασαίνουν πάνω στο παρκέ, αλλά να μένουν μέχρι να αφήσουν τα… κόκαλά τους, απλά και μόνο γιατί οι περισσότεροι των προπονητών είναι ευθυνόφοβοι.
Βεβαίως, την απόφαση δεν την παίρνει μόνος του ο κόουτς. Πρέπει να έχει και το «πράσινο φως» από τη διοίκηση, όμως οι περισσότεροι παράγοντες επιλέγουν να συντηρούν οικονομικά γερόλυκους (με σεβασμό σε όσους αγαπούν το μπάσκετ και συνεχίζουν να παίζουν), ενίοτε να τους αφήνουν απλήρωτους, παρά να δώσουν χώρο σε ένα νέο παιδί, το οποίο -σε τελική ανάλυση- μπορεί να φέρει και χρήματα στον σύλλογο.
Ζούμε στη χώρα του παραλόγου. Όλοι μιλούν για το ταλέντο του Καλαϊτζάκη (για παράδειγμα) του Παναθηναϊκού, όλοι συζητούν για το πόσο άλλαξε την εικόνα του Άρη ο Βασίλης Τολιόπουλος, ο Μάκης Αγγελόπουλος έχει ξοδέψει μια περιουσία για να μαζέψει πιτισρικάδες… Ποιος είναι ο κοινός παρανομαστής; Άπαντες έχουν προμηθευτεί το ειδικό σπρέι και ψεκάζουν τους… πάγκους (δημοσιογραφική αδεία), παίζοντας τα «τρίλεπτα του αγρότη», όταν το ματς έχει τελειώσει, έτσι για να δουν το τρέιλερ από τα προσεχώς.
Το Περιστέρι έχασε από τον Προμηθέα, αλλά όλοι συζητούν για τον Καράμπελα. Ακόμα και… πονηρά να το σκεφτεί κάποιος, αλλάζει η ατζέντα. Όμως, ο Αργύρης Πεδουλάκης πιστεύει σε αυτό που κάνει, πιστεύει στα νέα παιδιά. Κι όταν του δείχνουν ότι είναι έτοιμα, τα ρίχνει στα βαθιά, να πάρουν το βάπτισμα του πυρός, τους δίνει τον χώρο να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν. Γι’ αυτό είναι κι ο προπονητής που την τελευταία 20ετία έχει αναδείξει τους περισσότερους παίκτες.
Ο Ζώης Καράμπελας είναι… τυχερός, που έχει έναν προπονητή, ο οποίος δεν φοβάται να αναλάβει την ευθύνη. Στην προπόνηση, βεβαίως, περνά δύσκολα, γιατί ο κόουτς είναι τελειομανής, αλλά κι αυτό καλό του κάνει.
Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι πως η ζωή (του μπασκετμπολίστα) είναι σύντομη. Το ελληνικό μπάσκετ έχει ανάγκη από νέο… αίμα, από παιδιά που θα μας αναγκάσουν να ψάξουμε πόθεν ήρθαν, από νέους… ήρωες. Μην φοβάστε, ρίξτε τους στη… φωτιά, στο τέλος θα δικαιωθείτε.
Αντί επιλόγου: Για να μην παρουσιάσουμε την εικόνα ωραιοποιημένη ή αν προτιμάτε παραποιημένη, μια αντίστοιχη επιλογή (να δώσει την μπάλα στα χέρια του Χαραλαμπόπουλου στο ΣΕΦ) ήταν αιτία για να φύγει από τον Παναθηναϊκό. Είμαι σίγουρος πως αν μπορούσε να γυρίσει πίσω τον χρόνο, ο Πεδουλάκης το ίδιο θα έκανε…
