Πολλές φορές έχουμε πει από αυτή την γωνία, που μας φιλοξενεί να γράφουμε ρεπορτάζ και άποψη, ειδικά για την Α2, πως όταν κάτι δεν πάει καλά προσπαθείς να το βελτιώσεις ή να το αλλάξεις. Ετσι, συνηθίζεται να υπάρχει αλλαγή στον πάγκο μιας ομάδας, για να ταρακουνηθούν άπαντες, αφού πολλές αλλαγές στο ρόστερ δεν μπορούν να γίνουν.
Αναφέραμε σε άλλο άρθρο πως οι ομάδες της Α2 έχουν τη δυνατότητα να πάρουν έναν Ελληνα που δεν έχει αγωνιστεί στα πρωταθλήματα της ΕΟΚ μέχρι τις 31/12 και να αποκτήσει έναν κοινοτικό μέχρι της 15/2.
Αρχικά, είχαμε αλλαγές στον πάγκο του Ηρακλή και του Ερμή με τις βελτιώσεις να είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Ακολούθησαν ο Ιωνικός Νικαίας, ο Ιπποκράτης της Κω και ο Χαρίλαος Τρικούπης Μεσολλογίου.
Αυτοί που επιλέχθηκαν να αναλάβουν θα κριθούν από το αποτέλεσμα, αλλά από τις διοικήσεις των τριών ομάδων κρίθηκαν ικανοί να δώσουν το κάτι διαφορετικό. Βέβαια, εδώ θα πρέπει να πούμε πως και κάποιοι αποφάσισαν να αποχωρήσουν, δεν υπάρχει κατά ανάγκη απόλυση μόνο.
Θα πρέπει επίσης να πούμε πως πάντα η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από έναν προπονητή, γνωστού, άπειρου ή νέου, δε συνεπάγεται και κάποιου άπιαστου ονείρου. Πολλές φορές τα χρήματα είναι πολύ λιγότερα από αυτά που νομίζουν οι φαν του αθλήματος, όπως και επίσης, όταν πηγαίνουν στην επαρχία, τα δεδομένα είναι σχετικά δύσκολα, αφού αφήνεις την οικογένειά σου πίσω. Αυτή είναι όμως και η ομορφιά του αθλήματος, να ανταπεξέλθεις στον στόχο.
Ετσι, με λίγα λόγια φτάσαμε στις πέντε αλλαγές προπονητών μετά από έξι αγωνιστικές, οπότε και αυτό ακόμα δείχνει πως οι σύλλογοι έχουν υψηλούς στόχους και θέλουν να αλλάζουν ρότα, όταν κάτι δεν πάει καλά. Αυτό δε σημαίνει,βέβαια, πως δεν θα πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη και χρονικό διάστημα ικανό, ώστε να δείξει ένας προπονητής τη δουλειά του.
Αλλωστε, όλοι θέλουν και χρόνο, αλλά και εμπιστοσύνη, για να αποδώσουν “κατά το δοκούν”!
Όμως, δυστυχώς, άπαντες κρίνονται εκ του αποτελέσματος…
