Να θέσουμε δύο προαπαιτούμενα, για να δώσουμε τροφή για σκέψη και συζήτηση: Πρώτον, έχετε αρκετούς να σας χαϊδεύουν τα αυτιά, δεν χρειάζεστε άλλον, αφήστε που σε αυτό δεν είμαστε καλοί. Δεύτερον, όσοι γνωρίζουν από μαγικά δεν έχουν παρά να δοκιμάσουν την τύχη τους στο «Ελλάδα έχεις ταλέντο», για να κερδίσουν κάτι. Κι αφού τα ξεκαθαρίσαμε, ας πάμε στην ουσία της… κουβέντας μας.
Ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο σταυροδρόμι, σ’ ένα από τα πλέον κομβικά σημεία της ιστορίας του. Καλείται να απαντήσει στο ερώτημα που η ίδια η ζωή θέτει «πώς θα είναι η ομάδα, μετά τον Βασίλη Σπανούλη». Μόνο που ο αρχηγός είναι εδώ, με σάρκα και οστά, παλεύοντας για το καλύτερο.
Κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι δεν προσπαθεί. Στον αγώνα με τη Φενέρ (και όχι μόνο εκεί), ήταν ο πρώτος που βούτηξε στο παρκέ, δεν απέφυγε ποτέ καμία σωματική επαφή, δεν κρύφτηκε, δεν αποποιήθηκε των ευθυνών, οι οποίες είναι σύμφυτες της ηγετικής του προσωπικότητας. Άρα, κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για τίποτα, τουναντίον όποιος δεν αναγνωρίζει ότι είναι η σοφότερη των επιλογών των αδερφών Αγγελόπουλων, ο παίκτης που άλλαξε την ιστορία της ομάδας, μάλλον δεν έχουν σχέση με το σπορ.
Ο χρόνος είναι αμείλικτος, ακόμα κι όταν πρόκειται γι’ αυτού του επιπέδου τις προσωπικότητες. Γνωρίζαμε από τα προηγούμενα χρόνια ότι θα έρθει η στιγμή που ο Σπανούλης δεν θα μπορεί να πάρει την ομάδα ΜΟΝΟΣ στην πλάτη του. Γι’ αυτό, όμως, δεν είναι εύκολο να προετοιμαστεί κανείς, πόσο μάλλον όταν υπάρχει ο Σπανούλης στο ρόστερ. Δεν μπορείς να κάνεις ότι δεν τον βλέπεις, ούτε μπορείς να τον κλωνοποιήσεις. Κι αυτό είναι το πρόβλημα…
Για να μπορεί να είναι ο Ολυμπιακός κάθετα ανταγωνιστικός στην Ευρωλίγκα, χρειάζεται… δύο Σπανούληδες! Αυτός που υπάρχει κάποια στιγμή κουράζεται, έχει χάσει μέρος της εκρηκτικότητας, μεγαλύτερο μέρος της διάρκειας. Όσο παίζει είναι εκεί. Αγωνιστής, με θέληση, με πάθος. Αλλά πλέον αυτό ΔΕΝ φτάνει. Το γνωρίζουν όλοι, πρώτος απ’ όλους ο Μπλατ.
Έχει μαζέψει παίκτες που καθένας μπορεί να προσφέρει επιθετικά, γιατί εκεί εντοπίζεται το ένα από τα δύο προβλήματα του Ολυμπιακού. Το άλλο, η άδεια ρακέτα απόντος του Μιλουτίνοφ, λύνεται σχετικά εύκολα. Εν πάση περιπτώσει δεν είναι κομβικό. Το να βρεις και κυρίως να χωρέσεις στην ίδια ομάδα έναν παίκτη σαν τον Σπανούλη είναι πρόβλημα. Γιατί ΔΕΝ ισχύει το «όλοι οι καλοί χωράνε» στο μπάσκετ. Απαιτούνται ρόλοι και να μοιραστεί σωστά η… πίτα.
Ο Ολυμπιακός πρέπει να μάθει να ζει χωρίς στον Σπανούλη. Όπως έπρεπε να μάθει ο Παναθηναϊκός να ζει χωρίς τον Διαμαντίδη. Ο Καλάθης λειτούργησε (και λειτουργεί) ως γέφυρα, για να περάσουν από τη μία κατάσταση στην άλλη. Αν οι «ερυθρόλευκοι» δεν βρουν κάποιον να παίξει αυτόν τον ρόλο, κινδυνεύουν να γίνει η γέφυρα… γιοφύρι και να χάσουν πολλά μέχρι να βρουν τη ζωή μετά τον ηγέτη…
