«Δεν είναι μπάσκετ αυτό. Ας έχουμε και τετράποντα. Ή πεντάποντα και να το κάνουμε διασκεδαστικό για τους φιλάθλους. Ας το κάνουμε τσίρκο». Ο Γκρεγκ Πόποβιτς εξωτερίκευσε έναν προβληματισμό που έχουν οι απανταχού προπονητές μπάσκετ. Είναι αλήθεια πρόοδος η εκτέλεση από το… σπίτι κάθε παίκτη; Είναι θετική για το άθλημα αλλαγή η δυνατότητα να σκοράρει κανείς περνώντας το κέντρο, ου μην κι από τη μια πλευρά του γηπέδου στην άλλη;
Μην βιαστείτε να απαντήσετε, καθώς ειδικότεροι ημών δεν έχουν βρει τη σωστή φόρμουλα. Βλέπετε υπάρχουν παίκτες, οι οποίοι έχουν καθορίσει την πορεία του σπορ. Για παράδειγμα ο Τζορτζ Μάικαν έγινε αιτία για να ανακαλυφθούν τα τρία δευτερόλεπτα παραμονής στο «ζωγραφιστό». Ήταν ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί, καθώς δεν έχει αντίπαλο στο μπόι του. Τότε, ο κανονισμός ήρθε να αποτρέψει τη μετατροπή του αθλήματος σε… τσίρκο.
Τώρα υπάρχει ο Στέφεν Κάρι, ο οποίος αλλάζει τα δεδομένα. Πλέον όλα τα παιδιά τον μιμούνται, επιχειρούν να σουτάρουν από μακριά και καθημερινά κάνουν ένα βήμα πίσω, ώστε να μπορούν να εκτελούν από τα 10 μέτρα. Οι επόμενες γενιές των σουτέρ πρέπει απλά να περνούν το κέντρο και μετά θα είναι επιλογή το σουτ μεγάλης απόστασης.
Από τη στιγμή που το κάνει ο Κάρι, πολλοί παίκτες του ΝΒΑ επιχειρούν το ίδιο κι όπως βλέπετε τα καταφέρνουν αρκετά καλά. Ίσως όχι σαν τον Κάρι, αλλά κάτι κάνουν. Οι προπονητές σκίζουν τα σενάρια, τα διπλώματα κι αρκούνται να παρακολουθούν το σπορ να μετατρέπεται σε κάτι άγνωστο ως τώρα.
Ποια άμυνα μπορεί να προβλέψει ότι ο αντίπαλος θα σουτάρει από εκεί που μέχρι πρότινος θεωρείτο αδιανόητο; Ανοίγει το γήπεδο, θα έχουμε μεγαλύτερο σκορ, αλλά πλέον εγκαταλείπεται το mind game, η παρέμβαση του κόουτς, το σκεπτόμενο μπάσκετ. Η εξέλιξη θα φέρει περισσότερους αθλητές, που θα είναι λιγότερο μπασκετμπολίστες.
Ταχυδύναμη, μπράτσα που να μπορούν να σουτάρουν απ’ όποιο σημείο του γηπέδου, γρήγοροι ψηλοί (κατά συνθήκη σέντερ), καθώς τα ριμπάουντ θα είναι όλο και πιο μακρινά. Ποιος θα δουλέψει περιστροφές, ποιος θα «σημαδέψει» το αδύνατο σημείο της άμυνας, όταν το σπορ θα μετατραπεί σε διαγωνισμό τριπόντων.
Αν κανείς κοιτάξει πιο πίσω θα αντιληφθεί ότι απλά μιλάμε για την εξέλιξη των πραγμάτων. Κάποτε οι ομάδες είχαν έναν παίκτη με υπέρμετρο ταλέντο, όπως για παράδειγμα ο Νίκος Γκάλης. Πόσοι… Γκάληδες υπήρχαν; Ελάχιστοι στον πλανήτη, γι’ αυτοί και πληρώνονταν ακριβά. Ο αντίπαλος, που είτε δεν είχε χρήματα, είτε δεν έβρισκε… «Γκάλη» για να αποκτήσει, βρήκε λύση: Πλήρωνε αυτόν που θα εξουδετέρωνε τον «Γκάλη». Ή έστω αυτόν που θα τον περιόριζε.
Κάπως έτσι μπήκαν οι γυμνασμένοι («σφιχτά μπούτια» τους λέγαμε σε παλιότερες εποχές), η άμυνα έγινε σημείο αναφοράς. Οι σύγχρονοι… Γκάληδες υποχρεώθηκαν να δουλέψουν σε εναλλακτικές μεθόδους αντιμετώπισης της άμυνας, αύξησαν κατακόρυφα την αθλητικότητά τους, μειώνοντας το ταλέντο και την μπασκετική αντίληψη, για να φτάσουμε πλέον στο σημείο να μπορούν να σουτάρουν από παντού, ακόμα κι αν δεν μπορούν να κάνουν άλλα πράγματα πάνω στο παρκέ.
Το μπάσκετ αρχίζει και συναγωνίζεται την αυτοκινητοβιομηχανία. Όσο προχωρά η… εξέλιξη, τόσο μικρότερη είναι η ανθρώπινη παρέμβαση. Πλέον τα σύγχρονα αυτοκίνητα «αντιλαμβάνονται» πότε πρέπει να ανάψουν τα φώτα, να θέσουν σε θέση τους υαλοκαθαριστήρες, παρκάρουν μόνα τους… Σε λίγο θα λένε απλά «ευχαριστώ» στον οδηγό, επειδή τους… έδωσε τη δυνατότητα να βγουν βόλτα.
Αυτό φοβούνται οι προπονητές, γι’ αυτό κι ο Πόποβιτς εκφράστηκε δημόσια κατά της τάσης του… σουτ από την άλλη άκρη του γηπέδου. Μην περιμένετε από εμάς λύσεις, ή προτάσεις. Τροφή για σκέψη είναι η όλη ιστορία… Και για ατέρμονες συζητήσεις.
