Το μπάσκετ είναι μια συρραφή εικόνων, που μετατρέπεται σε βιωματική εμπειρία και βάσει αυτής προκύπτουν οι όποιες αναλύσεις, που δεν παύουν να είναι εκτιμήσεις κι όχι γεγονότα. Από τη στιγμή που ακόμα δεν έχουμε εικόνα, είμαστε υποχρεωμένοι να αρκεστούμε σε θεωρητική προσέγγιση του αντικειμένου. Η Ευρωλίγκα ξεκινά απόψε κι η πρώτη εκτίμηση είναι πως Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έχουν ανοικτό δρόμο για την επόμενη φάση.
Οι 16 ομάδες βρίσκονται στην ίδια αφετηρία, αλλά είναι πρόδηλο πως οι παίκτες της Μπούντουσνοστ (για παράδειγμα) δεν πρέπει να νιώθουν πως αν γυρίσουν αριστερά θα δουν τους παίκτες της ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Πρωτάθλημα και δη πλούσιων κλαμπ είναι, δεν περιμένατε να έχει σλόγκαν «όλοι ίσοι κι ικανοί».
Υπάρχουν παραδοσιακές δυνάμεις, όπως η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η Ρεάλ, η Φενέρμπαχτσε, που μοιάζουν να έχουν «κλειδώσει» την πρόκριση πριν καν πατήσουν στο παρκέ. Αυτονόητο είναι πως κανείς δεν έχει πάρει εξ οφίτσιο χρίσμα φαβορί, αλλά η κοινή λογική (η βιωματική εμπειρία, που λέγαμε) κι η ανάγνωση των ονομάτων που απαρτίζουν το ρόστερ, μειώνουν την αυθαιρεσία της εκτίμησης.
Είναι κι η Μπαρτσελόνα, η Μπασκόνια, η Εφές, η Μακάμπι κι η Χίμκι, που αποτελούν έναν πυρήνα πλούσιων κι έμπειρων κλαμπ, τα οποία περισσότερο κοιτάζουν προς τα πάνω και λιγότερο προς τα κάτω. Από αυτή την πεντάδα μπορεί εύκολα κάποιος να ξεπέσει (το ζήσαμε με Μακάμπι και Μπαρτσελόνα), γεγονός που δίνει τον απαιτούμενο χώρο στους δύο δικούς μας συλλόγους, για να είναι στο πάνω γκρουπ.
Υπάρχουν κι άλλες έξι ομάδες, οι οποίες δεν είναι… αμελητέες ποσότητες, δεν είναι «καλώς τα παιδιά», δεν είναι «ευκαιρία να βάλουμε τους… μικρούς να πάρουν εμπειρίες». Η Αρμάνι Μιλάνο έχει σήμα κατατεθέν την αυτοκαταστροφική τάση, παίζει σταθερά μπάσκετ αφέλειας (η χαρά του Τζέιμς), προσεγγίζει τα ματς μόνο από την επίθεση, γι’ αυτό και συνήθως γίνεται το… κλοτσοσκούφι. Η Νταρουσάφακα δεν είναι ό,τι πιο απειλητικό έχει να δείξει η γειτονική χώρα.
Η Γκραν Κανάρια δεν παύει να είναι ισπανικό σωματείο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αλλά δεν είναι μεγαθήριο. Για την Μπούντουσνοστ δεν χρειάζεται να γράψουμε πολλά, ώστε να ασχοληθούμε με δύο… αστάθμητους παράγοντες. Από τη μια η Ζαλγκίρις Κάουνας, η ομάδα που πέρυσι έλαμψε και που πλήρωσε το τίμημα όλων εκείνων των κλαμπ, που δημιουργούν υπεραξία στους παίκτες, την οποία δεν μπορούν να αντέξουν, με αποτέλεσμα να τους χάνουν.
Από την άλλη υπάρχει μια πρωτάρα, που ήρθε να εκτοπίσει την Μπάμπεργκ (προς τέρψη των «ερυθρόλευκων», καθώς με διαδικασίες αυθυποβολής την είχαν μετατρέψει σε… κακό δαίμονα), αλλά και να φέρει πιο κοντά το ποδόσφαιρο με το μπάσκετ. Αν ήταν άλλη γερμανική ομάδα ίσως να μην ξοδεύαμε… πατήματα στο πληκτρολόγιο, αλλά όταν φορά τη φανέλα που γράφει Μπάγερν, δεν μπορείς παρά να την προσέξεις.
Κανείς δεν μπορεί να πει αν την πρώτη της χρονιά θα είναι σάκος του μποξ, ή αν θα μπει με περίσσια φόρα, ούτε αν τα… φτωχόπαιδα από το Κάουνας θα ακολουθήσουν τη λογική της καμπύλης στο διάγραμμα, που επιβάλλει μετά τη στιγμή που ανεβαίνεις στο ψηλότερο σημείο, να ακολουθεί νομοτελειακά η πτώση, όμως πλούσιοι και φτωχοί, θα κυνηγήσουν το όνειρο.
Είναι δεδομένο ότι δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο της Ευρωλίγκας πρόβλεψη για τη φράση «¨εύκολη πρόκριση στους 8». Το αντίθετο, πρέπει να ζυμώσεις για να φας φρέσκο ψωμί.
Οι δύο πρεσβευτές του ελληνικού μπάσκετ, έχουν την εικόνα του έμπειρου αρτοποιού, η οποία συνδυάζεται αρμονικά με το γεμάτο ρόστερ τους κι επιτρέπει την αισιοδοξία ότι θα πλασαριστούν στους οκτώ και θα κυνηγήσουν από εκεί και πέρα αυτό που δεν κατόρθωσαν τον Μάη που πέρασε.
