Είναι συνηθισμένο φαινόμενο να παίρνουν οι ομάδες (όχι μόνο οι «μεγάλες») παίκτες για να βοηθήσουν στο κομμάτι της προετοιμασίας. Είναι μια… τίμια σχέση, καθώς οι παίκτες που δεν έχουν βρει ομάδα δεν μένουν χωρίς προετοιμασία και απλά περιμένουν την ευκαιρία, ενώ από την άλλη πλευρά οι ομάδες κάνουν καλύτερες προπονήσεις, καθώς διαθέτουν επαρκή αριθμό παικτών και δη… διψασμένων να δείξουν το κάτι παραπάνω.
Από αυτή τη συνηθισμένη διαδικασία είναι εντελώς διαφορετικό αυτό που συμβαίνει με τον Μάνι Χάρις. Δεν θυμόμαστε άλλον παίκτη αυτού του επιπέδου να δέχεται να ακολουθήσει την προετοιμασία ομάδας, για να παίξει τον ρόλο του… βοηθητικού. Όχι ότι δεν μπορεί να συμβεί, αλλά δεν συμβαίνει συχνά.
Από την άλλη ο Ολυμπιακός δεν συνάντησε… τυχαία τον Χάρις. Ο Ντέιβιντ Μπλατ -είτε σας αρέσουν, είτε όχι οι επιλογές του- από την πρώτη στιγμή είχε πλάνο στο μυαλό του, είχε συγκεκριμένες σκέψεις, άρα όποιος σκεφτεί ότι του πρότειναν να πάρει τον Αμερικανό κι είπε να κάνει ένα καλό, ζει σε παράλληλο σύμπαν.
Προσθέστε κάτι ακόμα: Πέραν της δεδομένης αξίας του Χάρις (δεν χρειάζεται να γράψουμε κάτι, τον έχετε δει), υπάρχει ένα στοιχείο που πρέπει να σας/μας πονηρέψει: Έχει όσο κανείς (πλην Σπανούλη) παίκτης του Ολυμπιακού το «1 εναντίον 1», το λεγόμενο και isolation. Κι αυτό ίσως να λείπει από τους «ερυθρόλευκους».
Βεβαίως, η εξάδα των ξένων του πρωταθλήματος έχει κλείσει και ειδικά στην περιφέρεια δεν υπάρχει ούτε χώρος, ούτε σκέψη για αλλαγή. Όμως, το πιο δύσκολο μέρος της σεζόν είναι στην Ευρωλίγκα κι εκεί δεν υπάρχει περιορισμός. Γιατί, δηλαδή, να είναι έξι κι όχι επτά οι ξένοι; Μια μικρή (ή όχι τόσο μικρή) οικονομική υπέρβαση, ενδέχεται να προσφέρει αν όχι μαξιλαράκι ασφαλείας, μια επιπλέον λύση, που είναι… πρώτης γραμμής.
Ο Χάρις θέλει να παίξει στην Ευρωλίγκα, ο Ολυμπιακός έχει νιώσει στο πετσί του την επιθετική του δεινότητα, οπότε αν πείσει ότι μπορεί να βοηθήσει πραγματικά, μην σας κάνει εντύπωση αν δεν τον δείτε μόνο στην προετοιμασία των «ερυθρόλευκων», αλλά και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Ναι, έχει κι αρνητικά στοιχεία. Με τις πάσες (για παράδειγμα) ήταν φίλοι στο facebook μέχρι που τις έκανε «μπλοκ». Στην άμυνα δεν είναι πολύ πιστός, όμως η περσινή σεζόν (κι όχι μόνο) απέδειξε πως το μπάσκετ «by the book» δεν είναι πάντα ορθός τρόπος προσέγγισης των πραγμάτων και δεν οδηγεί σε επιτυχία. Χρειάζεται και λίγη τρέλα, ο «πόλεμος» ενίοτε είναι… ανορθόδοξος, απαιτούνται και λύσεις που δεν είναι πάντα ορθολογικές.
Ο Μάνι Χάρις είναι εξαιρετική περίπτωση, έστω κι ως έβδομος ξένος. Δεν μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι θα υπογράψει συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό, αν πάντως συμβεί αυτό, ο Μπλατ θα αποκτήσει (σε βάθος χρόνου) δίλημμα αν πρέπει να είναι σταθερά… έβδομος.
