Ήταν -σχεδόν όλη- η περσινή σεζόν, που περιμέναμε να… «σκάσει» ο Άρης. Τεράστια τα οικονομικά προβλήματα, χρέη μη διαχειρίσιμα, η εποχή μετά τον Νίκο Λάσκαρη ήταν γεμάτη ανασφάλεια για την ίδια την ύπαρξη του τμήματος μπάσκετ. Ομάδα που παραλίγο να υποβιβαστεί από δύο διαδρομές, αγωνιστική και οικονομική, και που κρατήθηκε λόγω κόσμου και βάρους φανέλας.
Στον αντίποδα ο Πανιώνιος, που από την πρώτη αγωνιστική έμοιαζε με «απομίμηση ομάδας», όσον αφορά στην αγωνιστική του εικόνα. Η έλευση του Βαγγέλη Ζιάγκου, οι απανωτές διορθωτικές κινήσεις, έβαλαν τους «κυανέρυθρους» ξανά στον μπασκετικό χάρτη της Α1, την ίδια στιγμή που σε διοικητικό επίπεδο ο σύλλογος «καθάρισε» με τα παλιά χρέη και δεν δημιούργησε καινούρια.
Το ότι αμφότεροι σώθηκαν είναι τυχαίο γεγονός. Ο μεν Άρης εξασφάλισε στις τέσσερις γραμμές την παραμονή του, ευκολότερα απ’ ότι περιμέναμε, ο δε Πανιώνιος σώθηκε την τελευταία στιγμή, από καραμπόλα, με ευθυγράμμιση πλανητών και συνομωσία του σύμπαντος. Όμως, και στο μπάσκετ, το αποτέλεσμα μετράει.
Με τη λήξη του πρωταθλήματος, οι δύο ομάδες δεν ξεκίνησαν από κοινή αφετηρία. Από τη μια ο Άρης είχε τα οικονομικά προβλήματα να τον κυνηγούν (κι αυτό θα διαρκέσει χρόνια), είχε όμως έναν διοικητικό ηγέτη, ο οποίος κέρδισε την εκτίμηση του κόσμου. Στον Πανιώνιο η κατάσταση είναι αντιστρόφως ανάλογη.
Έναν μήνα (και λίγες ημέρες) πριν ξεκινήσει επισήμως η σεζόν, ο Δημήτρης Γουλιέλμος έχει κατορθώσει (και πρόκειται περί ιστορικού κατορθώματος) να κάνει τον Άρη ΟΜΑΔΑ. Με παίκτες που επιτρέπουν στον κόσμο να ελπίζει για ασφαλή πορεία (και βλέπουμε), με προσωπικό στα γραφεία, με υπηρεσίες που λειτουργούν, με μπουτίκ που βουτά στο ένδοξο παρελθόν σημαδεύοντας το μέλλον, έχοντας κατορθώσει να (ξανα)φέρει κοντά τον Νίκο Γκάλη. Έκανε ό,τι μπορούσε να κάνει και κάτι παραπάνω.
Έναν μήνα (και λίγες ημέρες) πριν ξεκινήσει επισήμως η σεζόν, ο Σταύρος Αλευρογιάννης παρέδωσε την ΚΑΕ στα χέρια του Γιώργου Χριστοδουλόπουλου (αγνώστων λοιπών στοιχείων και προθέσεων), ο οποίος έχει τόσες πιθανότητες να πείσει προπονητή να αναλάβει την ομάδα, όσες ο αδαής διαβάτης να νικήσει τον παπατζή στο σχετικό παιχνίδι (κομπίνα) του δρόμου.
Ο Άρης έχει ξεκινήσει προετοιμασία κι ο Πανιώνιος ακόμα δεν έχει προπονητή. Δεν έχει και παίκτες, τα όποια προσύμφωνα είναι «να ‘χαμε, να λέγαμε» και το χειρότερο είναι πως πλέον δεν υπάρχουν έξι αξιόλογοι Έλληνες παίκτες ελεύθεροι, οι οποίοι να εγγυώνται μια αξιοπρεπή αγωνιστική διαδρομή. Είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού πως ο ένας (Γουλιέλμος) είναι ηγέτης που συσπείρωσε τον κόσμο, που ενέπνευσε σιγουριά και που κάνει πράγματα σε αντίξοες οικονομικές συνθήκες.
Ο άλλος (Χριστοδουλόπουλος) για την ώρα είναι ένα… όνομα, ένας παράγοντας που μετρά λίγες ημέρες -συνοδευόμενες από πολλά αρνητικά σχόλια- στα Τρίκαλα κι ένα μικρό -πλην, όμως, απόλυτα καταστροφικό- διάστημα στα διοικητικά του Πανιωνίου.
Η σύγκριση αναδεικνύει ότι ο… ακέφαλος καβαλάρης δεν ήταν παρά μια πολύ καλή ταινία του Χόλυγουντ, όχι μπασκετική προοπτική Α1 κατηγορίας.
