Η δεύτερη ιεραρχικά κατηγορία του ελληνικού μπάσκετ, είναι η… υψηλότερη που ανήκει στη δικαιοδοσία της ΕΟΚ. Με εξαίρεση το Κύπελλο, όπου η Ελληνική Ομοσπονδία δεν κάνει τίποτα περισσότερο από τις κληρώσεις (για τον ορισμό του τελικού ας μην συζητήσουμε), είναι η κορυφαία διοργάνωση που έχει στα χέρια της. Κι όμως, αν δεν υπήρχε ο Ιωνικός Νικαίας θα είχε βαρέσει διάλυση.
Η ομάδα από την Κοκκινιά θα μπορούσε να παίξει από τώρα στην Α1. Με 3-4 ξένους θα μπορούσε να σταθεί με αξιώσεις, ως εκ τούτου κλείνει την ψαλίδα ανάμεσα στις δύο κατηγορίες, αλλά δεν είναι παρά η εξαίρεση στον κανόνα. Όλο το υπόλοιπο δείχνει την ανυπαρξία πλάνου από την πλευρά της Ομοσπονδίας.
Υπάρχουν δύο ομάδες (Εθνικός και Τρίκαλα) που δεν έχουν δώσει σημεία ζωής. Ούτε μία μεταγραφή, φυσικά καμία συζήτηση περί ξεκινήματος προετοιμασίας (με ποιους;), αμφίβολο ακόμα και αν θα κατεβούν να αγωνιστούν. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα είναι… κομπάρσοι.
Εξίσου τραγική, αλλά ελαφρώς καλύτερη είναι η κατάσταση στον ιστορικό Απόλλωνα. Η ομάδα των Πατρών απέκτησε (με δυσκολίες) διοίκηση και πλέον πρέπει να οικοδομήσει ρόστερ. Μόνο που ο μήνας έχει 22, μεταγραφές δεν έχουν γίνει, οι ελεύθεροι παίκτες είναι λίγοι και οι καλοί λιγότεροι, άρα κάντε τρεις τις ομάδες που θα δυσκολευτούν να εμφανίσουν ανταγωνιστικό σύνολο.
Όχι πως είναι καλύτερη η κατάσταση στο Ψυχικό, που θα παλέψει για να μείνει στην κατηγορία, ο Ερμής Αγιάς Λάρισας έρχεται (μετά τη διάλυση ΓΣΛ και ΑΕΛ) να θυμίσει ότι και στη Λάρισα παίζουν μπάσκετ, η Καβάλα βολοδέρνει, ο Αμύντας θυμίζει κάτι από κλασικά εικονογραφημένα, ο Χαρίλαος Τρικούπης είναι μάλλον αδιάφορο εγχείρημα (απόλυτη εναρμόνιση με τη διοίκηση της ΕΟΚ), ο Ιπποκράτης Κω κάτι παλεύει να κάνει, αλλά με πολλά up/down, πριν καν μπει στο γήπεδο.
Θα έχει ένα ενδιαφέρον το εγχείρημα του Κοροίβου, με έμπειρο κόουτς και πολλά νέα παιδιά, ο Ηρακλής μοιάζει «ταπεινός ανάξιος εραστής» της ανόδου (πάντως, θα κυνηγήσει τη θέση στα πλέι οφ), ο Διαγόρας έχει χρήματα, αλλά δεν έχει εμπειρία.
Πλην Ιωνικού ό,τι καλύτερο είναι η Καστοριά και η Καρδίτσα, που έρχονται (μαζί με τον Διαγόρα) να φέρουν μια νέα πρόταση. Μαζί με τον Ιωνικό είναι οι ομάδες που περιμένουμε να δείξουν κάτι, όμως απέχουν παρασάγγας από τους Νικαιώτες.
Αφήσαμε (εσκεμμένα) τελευταίο το Μαρούσι. Όλοι γνωρίζουν πως θα παλέψει για να σωθεί, όμως εδώ και χρόνια παρουσιάζει μια διαχειριστική πρόταση, που ίσως έπρεπε να συμπεριληφθεί στις «καλές πρακτικές». Δίχως πολλά χρήματα, καταφέρνει να συνδυάζει (επί τριετία) επίτευξη στόχου, με πληρωμένες όλες τις υποχρεώσεις, ιδιαίτερα χαμηλό μπάτζετ, συνεργασίες κορυφής. Είναι το… αντίβαρο του Ιωνικού, που έρχεται με φόρα από τη Β’ εθνική για να πάει… τρένο στην Α1.
Όλα όσα αναφέραμε γίνονται -φυσικά- «απόντων υπευθύνων». Η ΕΟΚ δεν συμμετέχει, δεν βοηθά, δεν προσφέρει κάτι, γι’ αυτό κι όποιος έχει (χρήματα ή πλάνο) μπορεί να επιβιώσει. Οι υπόλοιποι… «στο χαντάκι» που έλεγε και το ανέκδοτο!
