Αν έπεσαν στην αντίληψή σας οι δηλώσεις του Σάσα Τζόρτζεβιτς, αναφορικά με τους απόντες διεθνείς της Σερβίας, θα συνειδητοποιήσατε πως δεν είναι… ελληνικό φαινόμενο. Έτσι η θεωρία περί «παλιόπαιδων», που αρνούνται τη… στράτευση (βλέπε κλήση στην Εθνική, αλλά για κάποιους θολωμένους είναι ταυτόσημες έννοιες), αλλά και ομάδων (βλέπε Ολυμπιακός) που συνειδητά σαμποτάρουν το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, καταρρέει.
Όχι για όλους, καθώς υπάρχουν πιστοί του δόγματος «μην αφήνεις κάποιες λεπτομέρειες να καταστρέφουν μια τόσο ωραία ιστορία». Αν, όμως, αφήσουμε αυτούς τους (ελπίζω) λίγους να ζουν στην κοσμάρα τους, μπορούμε -και πρέπει- να συζητήσουμε το πρόβλημα. Γιατί πρόκειται περί προβλήματος με παγκόσμιες διαστάσεις.
Κανείς δεν παραγνωρίζει ούτε τη σημαντικότητα της συμμετοχής στην Εθνική, ούτε ότι η «επίσημη αγαπημένη» μας έκανε να λατρεύουμε αυτό το σπορ. Φαντάζομαι, εξίσου περήφανοι είναι οι ξένοι, καθένας για την Εθνική της χώρας του. Κι επειδή αυτό το αντιλαμβάνεται ο έχων τον κοινό μέσο νου, η ΦΙΜΠΑ επιχείρησε να δημιουργήσει ανθρώπινη ασπίδα γύρω της, χρησιμοποιώντας τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα των χωρών, στον ανόητο εμφύλιο που έχει κηρύξει με την Ευρωλίγκα.
Αναμφίβολα είναι κοινές οι ευθύνες κι ελάχιστη σημασία έχει αν η ζυγαριά γέρνει προς τη ΦΙΜΠΑ ή την Ευρωλίγκα. Το αποτέλεσμα μετράει και το αποτέλεσμα είναι πως οι Εθνικές παγκοσμίως πλήττονται από την επιλογή των «παραθύρων». Οι παίκτες δεν είναι ερασιτέχνες, ζουν από το μπάσκετ και ζουν καλά (αν μιλάμε γι’ αυτό το υψηλό επίπεδο). Γνωρίζουν πως θα παίρνουν αυτά τα χρήματα για σύντομο χρονικό διάστημα, οπότε επιλέγουν να… ζήσουν.
Πρέπει να βρεθεί η φόρμουλα, ώστε η συμμετοχή στις Εθνικές να αποφέρει το μικρότερο δυνατό κόστος. Να επιβαρύνει τον παίκτη, να επιβραδύνει την εξέλιξή του (αφού δεν θα μπορεί να δουλέψει σε ατομικό επίπεδο), αλλά με λογική κι ευαισθησία. Ευρωμπάσκετ, Παγκόσμιο, Ολυμπιακοί Αγώνες, είναι πολλά για την Ευρώπη του 2018-’19.
Κάποτε είχαν αξία αυτές οι διοργανώσεις, ενδεχομένως και το Βαλκανικό, που δεν προλάβαμε οι περισσότεροι. Τώρα, όμως, στην εποχή της πληροφόρησης και της ταχύτητας, τώρα που μπορούμε να δούμε live αγώνα της Α2 Ρωσίας, τώρα που κάθε παίκτης έχει (δυνατότητα για) δικό του κανάλι στο Youtube, γιατί είναι αναγκαία όλα αυτά;
Η λύση είναι να καθίσουν όλοι σ’ ένα τραπέζι, να δουν κάθε πότε «χωρούν» στο πρόγραμμα οι Εθνικές, έτσι ώστε να μειωθούν οι υποχρεώσεις, να κλείσουν τα «παράθυρα», για να ξαναγίνουν τα συγκροτήματα… αντιπροσωπευτικά. Εκτός κι αν η ΦΙΜΠΑ επιλέξει να μετατρέψει τις Εθνικές σε καλοκαιρινά καμπ, που παίκτες οι οποίοι αναζητούν ομάδα θα έχουν την ευκαιρία να δείξουν το ταλέντο τους, οπότε ας παίζουν όλο το καλοκαίρι.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: Είμαι φανατικά υπέρ των Εθνικών, αλλά να είναι πραγματικές Εθνικές κι όχι σκορποχώρια. Εθνικές που θα είναι τιμή να αγωνιστείς σε αυτές και θα στεναχωριούνται όσοι «κόβονται» κι όχι να νιώθεις πως πρόκειται για αγγαρεία. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους παίκτες, αλλά και σε μας που γράφουμε τους αγώνες, και στον κόσμο που τους βλέπει.
