Όταν κάποιος βαφτίζει το… κρέας «ψάρι» για να το φάει δίχως τύψεις, απλά κοροϊδεύει τον εαυτό του. Όχι μόνο γιατί στο τέλος της ημέρας έχει γευθεί ένα πιάτο με κρέας, αλλά γιατί πιστεύει ότι υπάρχει έστω ένας άνθρωπος στον πλανήτη τον οποίο κατάφερε να πείσει. Και το γράφω αυτό αναφερόμενος στον Ομοσπονδιακό τεχνικό, Θανάση Σκουρτόπουλο, ο οποίος είναι καλύτερο να κοουτσάρει (εκεί ως τώρα τα πάει καλά) από το να κάνει δηλώσεις.
Τι καινούριο είπε ο κόουτς της Εθνικής; «Πάντα υπήρχαν 10 ή 11 παίκτες, που είχαν εγγυημένη θέση στην τελική 12άδα και οι υπόλοιποι μάχονταν για τις θέσεις που απέμεναν. Τώρα, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Όλοι οι παίκτες κρίνονται και παρακολουθούμε την πρόοδό τους».
Ωραίο να το ακούς, εμείς θα επιχειρήσουμε να το οπτικοποιήσουμε, να το μετατρέψουμε σε… ζωντανό παράδειγμα. Χάρη στα «παράθυρα» μεγάλωσε η βάση της Εθνικής και τώρα όλοι κρίνονται. Ήτοι, αν αύριο εμφανιστεί ο Κώστας Παπανικολάου, ή ο Γιώργος Πρίντεζης, θα σκεφτεί ο Έλληνας τεχνικός «να τον δεχθώ στην Εθνική, ή να προτιμήσω τον Μαργαρίτη, ή τον Μήτογλου; Ας δω τα στατιστικά τους».
Είναι πρόδηλο ότι σέβομαι και τη διαδρομή, και την προσπάθεια των παιδιών και κυρίως το γεγονός ότι σε μια δύσκολη στιγμή, τη στιγμή που η «επίσημη αγαπημένη» ξέμεινε από παίκτες πρώτης γραμμής, κράτησαν ψηλά τη σημαία, όχι μόνο αγωνίστηκαν αλλά τα κατάφεραν καλύτερα απ’ ότι περιμέναμε. Απόλυτος σεβασμός…
Συνεχίζω: Φαντάζομαι ότι κι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν συμμετέχει στα παράθυρα, προκειμένου να προετοιμαστεί για να αντέξει τον… ανταγωνισμό με τον Λαρεντζάκη και τον Γιαννόπουλο, ενώ ο Καλάθης πετιέται στον ύπνο του φωνάζοντας «δεν θέλω να μου πάρει τη θέση ο Κατσίβελης».
Σταματώ γιατί θα υπάρξει έστω κι ένας που θα μου χρεώσει εμπάθεια προς τα παιδιά που έκαναν το χρέος τους και τους πρέπει ΜΟΝΟ τιμή. Αλλά δεν τους τιμά ο προπονητής τους, με αυτά που λέει. Και δεν τους τιμά, γιατί προσπαθεί να τιμήσει (το λες και «γλύψει») αυτούς που του έδωσαν την ευκαιρία να γίνει Ομοσπονδιακός (πρώτος, γιατί ήταν χρόνια στο τεχνικό επιτελείο).
Ούτε τα «παράθυρα» βοήθησαν σε κάτι, ούτε η βάση της Εθνικής μεγάλωσε. Πάντα, ο εκάστοτε εκλέκτορας είχε τη δυνατότητα να δει όλους τους Έλληνες παίκτες, που θα μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας με το εθνόσημο. Δεν χρειάστηκε ούτε «παράθυρο» να ανοίξει, ούτε φεγγίτης. Η «μόνιμη» παρουσία 10-11 παικτών ήταν απλά επειδή αυτοί ήταν οι καλύτεροι by far…
Αυτά που λέει «θίγουν» τους παίκτες πρώτης γραμμής, οι οποίοι εμφανίζονται τη μία να είναι «αδιάφοροι», την άλλη να έχουν πάρει τη φανέλα σπίτι τους. Και τους θίγει γιατί γνωρίζει όσο κανείς, πως δεν πρόκειται να συνυπάρξουν. Αν στην Εθνική ήταν οι παίκτες πρώτης γραμμής, θα ήταν και προπονητής πρώτης γραμμής. Οπότε είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία -μετά και την εξαιρετική εμφάνιση κόντρα στο Ισραήλ- να πουλήσει άμμο σε μπουκαλάκια, σε επισκέπτες στη Σαχάρα…
Σοβαροί να είμαστε. Με τέτοιες δηλώσεις, που προδίδουν αντιλήψεις, είναι εμφανές γιατί κάποιοι παίκτες εδώ και χρόνια (αναφέρομαι και σε βετεράνους, που σταμάτησαν νωρίτερα απ’ ότι… «έπρεπε» από την Εθνική) γυρίζουν την πλάτη στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα…
