Υπάρχει ένα προαιώνιο ερώτημα: «Χωράνε όλοι οι καλοί;». Όσο περνά ο καιρός, τόσο αντιλαμβάνομαι πως ΟΧΙ. Αυτό που με πρώτη ματιά μοιάζει να είναι απλό ως προς την απάντηση και την ανάλυσή του, στην πραγματικότητα είναι η κλωστή από την οποία είτε υφαίνεις ένα… αστέρι στο στήθος, είτε ξηλώνεις το φόρεμα, όπως σ’ εκείνη τη διαφήμιση του ποτού, που πρωταγωνιστούσε η Σαρλίζ Θερόν.
Με μια πρώτη ανάγνωση το να αποκτάς έναν παίκτη (τα 35 δεν λένε κατ’ ανάγκη κάτι, το γράψαμε και τις προάλλες, αναφερόμενοι στον Σπανούλη) που είναι δύο φορές πρώτος σκόρερ της Ευρωλίγκας, είναι πρόδηλα θετική εξέλιξη. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι ο Παναθηναϊκός δεν θα έχει ένα… πυρηνικό όπλο, από τη στιγμή που θα πατήσει στο παρκέ ο Κιθ Λάνγκφορντ, φορώντας το τριφύλλι στο στήθος.
Πρώτο ζήτημα: Πώς θα ταιριάξει με τον Νικ Καλάθη, από τη στιγμή που κι οι δύο θέλουν την μπάλα στα χέρια; Με τον Μάικ Τζέιμς υπήρχε το ίδιο πρόβλημα, όμως εδώ η εμπειρία του Λάνγκφορντ ίσως βοηθήσει, ώστε να μοιραστούν ρόλοι και μπάλες. Είναι, όμως, μια κατάσταση που απαιτεί διαχείριση.
Δεύτερο (και ουσιαστικό) ζήτημα: Χωράει ο Νίκος Παππάς; Υπάρχουν πέντε περιφερειακοί για δύο θέσεις. Δεδομένου ότι ως πόιντ γκαρντ ο Νικ Καλάθης έχει μίνιμουμ 25-30 λεπτά (εύκολα), αλλά και πως στα… παπούτσια του θα μπει ο Λούκας Λεκαβίτσιους, ο οποίος έχει και την εμπειρία ενός χρόνου στο «Νίκος Γκάλης», η μία θέση… γέμισε.
Μένουν ο Λάνγκφορντ, ο Μάρκους Ντένμον και ο Παππάς για την άλλη θέση. Ο πρώτος έρχεται ως σούπερ σταρ (είναι ο άνθρωπος, δεν θα το διαπιστώσουμε σήμερα), άρα θα έχει μίνιμουμ 25 λεπτά συμμετοχής. Ο Ντένμον έμεινε και η λογική λέει πως θα αναβαθμιστεί ο ρόλος του. Άντε να πάρει και 2-3 λεπτά στη θέση «1» (όλα αυτά είναι σχηματικά, στο σύγχρονο μπάσκετ έχουν καταργηθεί), όμως δεν θέλει και 10 λεπτά ως «2άρι»;
Τι μένει για τον Παππά; Ελάχιστος χρόνος και ακόμα μικρότερος ρόλος. Κι αν κάποιος σκεφτεί πως βάζοντας το λουκάνικο μπροστά, οι παίκτες θα το κυνηγήσουν κι αυτό θα τους κάνει καλύτερους, προφανώς ή σταμάτησε να παρακολουθεί την εξέλιξη του αθλήματος μετά την αλλαγή χιλιετίας, ή είναι βαθιά νυχτωμένος. Όλες οι πετυχημένες ομάδες πέτυχαν ακριβώς επειδή είχαν ρόλους.
Ακόμα και σήμερα συζητάμε και λέμε ότι ο Σπανούλης έφυγε από τον Παναθηναϊκό, γιατί δεν μπορούσε να είναι στη σκιά του Διαμαντίδη. Το αν απαντά στις προκλήσεις κι αν είναι ανταγωνιστικός ο Σπανούλης, πρόδηλα δεν το διαπραγματευόμαστε. Είναι και παραείναι. Άρα, το… λουκάνικο δεν απέδωσε στην περίπτωσή του, ούτε -κατά πως φαίνεται- στην περίπτωση του Παπαπέτρου, από τη στιγμή που δεν έφυγε για τα χρήματα από τον Ολυμπιακό.
Θυμηθείτε πόσο καλύτερος ήταν ο Ολυμπιακός όταν είχε διακριτούς ρόλους, με Λο ή Χάκετ στη σύνθεση και πόσο μπλέχτηκε με Γκριν και Ρόμπερτς. Και χρησιμοποιώ μόνο ελληνικά παραδείγματα, γιατί είναι λογικό όταν μια ομάδα έχει μπάτζετ 40.000.000 ευρώ να παίρνει και ακριβούς ρολίστες, άρα τους κορυφαίους του είδους (βλέπε ΤΣΣΚΑ, ή Φενέρμπαχτσε).
Το γράφω σήμερα, για να μείνει: Αν ο Πασκουάλ κατορθώσει να βρει ρόλο και χρόνο στον Παππά, δίχως να χρειαστεί να αντικατασταθεί ένας από τους τρεις ξένους, θα παραδεχθώ ότι είναι ο κορυφαίος διαχειριστής / προπονητής στον κόσμο, όχι μόνο στην Ευρώπη. Θαρρώ ότι η απόκτηση του Λάνγκφορντ δείχνει ότι δεν… τρελαίνεται για τον Έλληνα παίκτη. Θα δείξει…
