Αν υπάρχει μια ομάδα που τάραξε τα νερά τη σεζόν που πέρασε, αυτή ήταν -με απόσταση- ο Προμηθέας. Οι Πατρινοί παρουσίασαν ένα εξαιρετικό σύνολο, που πάλεψε στα ίσα αγώνες με «μεγαλύτερους» αντιπάλους, που -παρότι στο τέλος έχασε από τον ΠΑΟΚ την τρίτη θέση- έκανε τους δύο «δικεφάλους» να αναρωτιόνται, που… μπήκε στον μπασκετικό χάρτη.
Πάντα σε αυτού του είδους τις ομάδες υπάρχει ένα θέμα: Αν τρυπήσουν το ταβάνι, τι κάνουν μετά; Είναι πρόδηλο ότι -με τα υπάρχοντα δεδομένα- δεν πρόκειται ο Προμηθέας (και κανένας… «Προμηθέας») να θέσει υποψηφιότητα για την κατάκτηση του τίτλου. Υπάρχει πάντα ο… κίνδυνος, είτε να παρασυρθούν και να χάσουν το… μυαλό τους, είτε να μην έχουν κάτι παραπάνω να δώσουν και να εκφυλιστούν.
Η ομάδα της Πάτρας εξήγγειλε τριετή σχεδιασμό κι άρχισε (αμ έπος, αμ έργον) την υλοποίησή του. Παραμονή του Οκτάβιους Έλις, απόκτηση του Τόνι Μέιερ από το Λαύριο, ενίσχυση (σημαντική) του ελληνικού στοιχείου με τους Μιχάλη Τσαϊρέλη και Λεωνίδα Κασελάκη.
Είναι πρόδηλο ότι δεν κάνουν κινήσεις στα κουτουρού, ότι έχουν πλάνο κι όραμα, ότι έχουν τα χρήματα για να το υποστηρίξουν και ότι πριν ακόμα ολοκληρωθεί η σεζόν ήξεραν τι τους λείπει και πώς θα το αποκτήσουν. Στοιχεία που δείχνουν ότι γίνεται σοβαρή δουλειά κι αυτό έχει ονοματεπώνυμο: Μάκης Γιατράς και φυσικά οι διοικούντες, που από κοινού εκπονούν κι εκτελούν το πλάνο.
Αν σε αυτά συνυπολογίσετε την πολύ σπουδαία δουλειά που γίνεται στις ακαδημίες, το γεγονός ότι από τα φυτώρια βγαίνουν ταλεντάκια, έχετε την εικόνα μιας ομάδας με σύγχρονες απαντήσεις σε ερωτήσεις του… σήμερα. Μια ομάδα του 2018, που δεν έχει ιστορικές αναφορές (και διηγώντας τα να κλαις), δεν μένει στις δάφνες του χθες, δεν στηρίζεται στον… «έκτο παίκτη», αλλά είναι ευρωπαϊκής αντίληψης σύνολο.
Ναι, στον επαγγελματικό αθλητισμό απαιτούνται χρήματα, γιατί κανείς πλέον δεν παίζει για τη φανέλα. Ναι, δεν αρκεί το μεράκι, αν δεν μπορείς να πληρώσεις για να έχεις παίκτες πρώτης γραμμής. Ναι, το καλό εργατικό δυναμικό (ακόμα και οι προπονητές, το διοικητικό προσωπικό, όλοι) πληρώνονται. Δεν είναι, όμως, μόνο τα χρήματα που κάνουν τη διαφορά.
Απαιτείται μελέτη, σχεδιασμός, οργάνωση και σωστή εκτέλεση. Μπορεί ο Μάκης Γιατράς να μην είναι ο πιο γνωστός Έλληνας προπονητής, μπορεί να μην είναι ο πιο πετυχημένος, σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος που υπάρχει. Είναι, όμως, ο καταλληλότερος, γιατί εμπνέει την εμπιστοσύνη του Βαγγέλη Λιόλιου, ο οποίος γνωρίζει ότι δεν πετά χρήματα στη θάλασσα στα Βραχνέικα.
Ο Προμηθέας είναι ένα εγχείρημα που αξίζει κανείς να μελετήσει. Συνδυάζει το «τώρα» και το «αύριο», δουλεύει προς τις δύο κατευθύνσεις, δημιουργώντας συνθήκες για να γίνει μια… συμπαθητική ομάδα (αν αποφύγει και το σφιχταγκάλιασμα με τον Τάκη Τσαγκρώνη, δεν θα χάσει κάτι, το αντίθετο) κι όλα αυτά σε μια πόλη που είχε ομάδα – σύμβολο (Απόλλων Πατρών).
