Αν βάλουμε τους 12 της Εθνικής και μια 12άδα… απόντων, την οποία απαρτίζουν οι Κώστας Σλούκας, Νικ Καλάθης, Τάιλερ Ντόρσεϊ, Αντώνης Κόνιαρης, Κώστας Παπανικολάου, Γιάννης Αντετοκούνμπο, Ντούσαν Σάκοτα, Γιώργος Πρίντεζης, Λεωνίδας Κασελάκης, Κώστας Κουφός, Γιώργος Παπαγιάννης, Ίαν Βουγιούκας, ποια ομάδα πιστεύετε ότι θα νικούσε;
Εντάξει, ο Ομοσπονδιακός τεχνικός είναι αυτός που θα επιλέξει αν θα πάρει τον Κασελάκη ή τον Σαλούστρο, αλλά αλήθεια κάποιοι εκ των… απόντων υπήρχε περίπτωση να μείνουν εκτός Εθνικής;
Είναι πρόδηλο ότι η «επίσημη αγαπημένη» έχει πάψει προ πολλού να είναι πρώτη επιλογή των πρωτοκλασάτων παικτών. Κι αυτό συμβαίνει -αυτή είναι η δική μου ερμηνεία- για δύο λόγους, έναν… εσωτερικό κι έναν… εξωτερικό.
Ας ξεκινήσουμε ανάποδα: Τα «παράθυρα» είναι η μεγαλύτερη αποτυχία που έχω δει, από τότε που ξεκίνησα να ασχολούμαι με το μπάσκετ. Μιλάμε για αποτυχία μεγατόνων. Οι παίκτες έχουν φορτωθεί με πάρα πολλά παιχνίδια, για τις εσωτερικές διοργανώσεις (πρωτάθλημα / κύπελλο), για την Ευρωλίγκα, οπότε δεν έχουν δυνάμεις. Μέσα στη σεζόν τα «παράθυρα» πέφτουν πάνω στους αγώνες της Ευρωλίγκας, τώρα στο διάστημα που έχουν για να ξεκουραστούν.
Πρόκειται για ανθρώπους κι όχι για μηχανές κι η εξάντλησή τους δεν προσφέρει υπηρεσίες. Όσοι παρακολουθούν το Μουντιάλ, βλέπουν το χαμηλό επίπεδο ποιότητας, που δεν είναι άσχετο από την κόπωση των παικτών, αλλά και το ένστικτο αυτοσυντήρησης, καθώς κανείς δεν ρισκάρει τον Ιούνιο να χάσει μια χρονιά.
Το θέαμα θα το προσφέρουν οι μεγάλες δυνάμεις του αθλήματος, ή οι μεγάλοι παίκτες μικρότερων ομάδων / χωρών. Άπαντες αγωνίζονται σε ανταγωνιστικά πρωταθλήματα, σε αγώνες υψηλού ενδιαφέροντος και καταπόνησης, οπότε μην περιμένετε να… πεθάνουν για το εθνόσημο.
Τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας, κάτι η άγνοια της ιστορίας, κάτι η οικονομική κρίση, έχουν στρέψει κομμάτια του λαού μας σε εθνικιστικές ροπές. Συμπράττουν με φασιστοειδή, έχοντας κοινές ονειρώξεις. Να θυμόσαστε ότι στο μπάσκετ δεν υπήρξε ποτέ στολή – φουστανέλα, πως η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία (θα έπρεπε να είχε καταργηθεί προ πολλού, αλλά αυτή είναι διαφορετική συζήτηση) δεν περιλαμβάνει συμμετοχή άνευ όρων σε αντιπροσωπευτικά αθλητικά συγκροτήματα και πως αν νικήσουμε (για παράδειγμα) την ΠΓΔΜ, ή Βόρεια Μακεδονία, ή Σκόπια, ή πολύ κάτω Φιλανδία, δεν θα παραιτηθεί η κυβέρνησή της.
Συμπέρασμα: Αν θέλουμε να βλέπουμε ανταγωνιστικούς αγώνες υψηλού επιπέδου όταν συμμετέχουν ομάδες με εθνόσημο, πρέπει η ΦΙΜΠΑ να συνεργαστεί με την Ευρωλίγκα και τις κατά τόπους λίγκες, αντιλαμβανόμενη ότι δεν γυρίζει η γη, για να βρίσκονται οι προύχοντες της διεθνούς ομοσπονδίας πάνω. Σε διαφορετική περίπτωση θα έχουμε Εθνικές με παίκτες που δεν είναι «πρωτοκλασάτοι».
Όσον αφορά στο… εσωτερικό, όσο η Εθνική αποτελεί «παραμάγαζο» της Ομοσπονδίας, όσο οι Ομοσπονδιακοί τεχνικοί (όχι μόνο της «μεγάλης» Εθνικής) θα είναι διορισμένοι, με προσόν την πίστη στον Βασιλακόπουλο και την ηγετική ομάδα, όσο οι Τσαγκρώνηδες θα γυρίζουν πίσω από τους πάγκους και θα δίνουν οδηγίες στους προπονητές, όσο θα απαξιώνονται τεχνικοί, προκειμένου να χρεωθούν την αποτυχία και να μην αγγίξει κανείς τον «πρόεδρα», τόσο θα ξενερώνουν οι παίκτες.
Το μπάσκετ είναι πάθος. Δεν είναι βάζω 10 σουβλάκια στη σχάρα και προσέχω να μην καούν (σέβομαι απόλυτα τη δουλειά των ανθρώπων, ειδικά εγώ που τιμώ όσο λίγοι τα παραγόμενα προϊόντα), είναι βάζω μυαλό και ψυχή, ξεπερνώ σωματικές δυσκολίες, λειτουργώ υπερβατικά.
Για να συμβεί αυτό, χρειάζεται κέφι. Κι όταν βλέπεις ότι κάποιοι δημογέροντες σε χρησιμοποιούν μόνο για τη λεζάντα (τους), τη στιγμή που στα υπόλοιπα προηγμένα μπασκετικά κράτη (κι όχι μόνο αυτά), οι παράγοντες είναι πρώην συμπαίκτες, που αφουγκράζονται τον πόνο των παικτών, μοιραία ξενερώνεις.
Αντί επιλόγου: Είπε ο Νίκος Παππάς σε ραδιοφωνική συνέντευξη για την Εθνική: «Δεν κρύβω ότι παλιά μου άρεσε… Αλλά ποιος Σκουρτόπουλος, ποιος ασχολείται; Στην Εθνική πρέπει να παίζουν οι καλύτεροι παίκτες και να είναι ο καλύτερος Έλληνας προπονητής και τώρα δεν συμβαίνει τίποτα από τα δύο. Αν υπάρξει μια Εθνική που θα παίζουν οι καλύτεροι και με επιλέξουν, επειδή θεωρούν πως είμαι μέσα σ’ αυτούς, θα πάω».
Πέραν του ιδιαίτερου του χαρακτήρα του, δεν έχει άδικο. Βεβαίως απάντησε αμέσως ο ΠΣΑΚ, για να μην μπει η ΕΟΚ στον κόπο. Αμέσως μου ήρθε μια σκηνή στον νου: Τηλεφώνημα… «Καλησπέρα, ομοσπονδία εκεί; Όχι;;; Πού πήρα; Στον ΠΣΑΚ; Ε, άρα ομοσπονδία εκεί. Τι κάνετε…».
