Την Κυριακή, όταν το σύνολο των μπασκετόφιλων είχε τον νου του (ή έβλεπε, αν διέθετε συνδρομητική τηλεόραση) τον τελικό της Α1, ένα μικρό… γαλατικό χωριό αντιστεκόταν στην ασχήμια και πρόβαλε την ομορφιά του αθλητισμού. Στο κλειστό της Νέας Σμύρνης, σχεδόν την ίδια ώρα, γίνονταν ο τελικός του 21ου πρωταθλήματος μπάσκετ με αμαξίδιο.
Πρωταθλητής ο Άτλας, μέσω τριπλής ισοβαθμίας με Δωδεκάνησο και Μαρούσι, ενώ την τετράδα του φάιναλ φορ συμπλήρωσε ο μαχητικός Μέγας Αλέξανδρος. Κατά τη διάρκεια των βραβεύσεων, ο πρόεδρος της ερασιτεχνικής ΑΕΚ, Αλέξης Αλεξίου, ανακοίνωσε την απόφαση του συλλόγου να ιδρύσει ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο. Μια απόφαση που -είναι βέβαιο- θα αλλάξει τον χάρτη του αθλήματος στη χώρα.
Με την ΑΕΚ οι ομάδες θα γίνουν (με το καλό) 15, οι παίκτες είναι πάνω από 250, υπάρχει Εθνική ομάδα, μεταγραφές ξένων και γηγενών, ένας κόσμος ολόκληρος, ο οποίος ασχολείται με αυτό το σπορ. Το μπάσκετ με αμαξίδιο είναι ταυτόχρονα θεαματικό και ουσιαστικό. Θεαματικό γιατί έχει κίνηση, έχει επαφές, έχει τις… συντεταγμένες του αθλήματος που αγαπάμε.
Το πόσο ουσιαστικό είναι μπορείτε να το αντιληφθείτε αν σκεφτείτε πως το άθλημα της τροχήλατης καρέκλας ξεκίνησε λίγο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, κάπου στο 1945, όταν οι Άγγλοι γιατροί έψαχναν τρόπους να αυξήσουν την κινητικότητα των τραυματιών του πολέμου. Δεν χρειάζεται να γράψουμε κάτι παραπάνω…
Αν ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός ακολουθήσουν τον δρόμο της ΑΕΚ, με τον Άρη ήδη να έχει ομάδα (έχει κατακτήσει και πρωτάθλημα), τα φώτα θα πέσουν στο μπάσκετ με αμαξίδιο. Και πρέπει να γίνει, γιατί αυτά τα παιδιά δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους κι αξίζουν την προσοχή μας. Θα την άξιζαν κι αν δεν υπήρχαν «μεγάλες» ομάδες στο παιχνίδι, αλλά τι να κάνουμε, ας είναι κι έτσι.
Σκεφτείτε λιγάκι, για λίγα δευτερόλεπτα: Αυτά τα παιδιά, με τα κινητικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, όχι μόνο δεν κλείνονται στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους, όχι μόνο συνεχίζουν τη ζωή τους, αλλά έχουν τη δύναμη να ξεκινούν από τη Ρόδο και να πηγαίνουν στην Πάτρα, από την Αθήνα και να ταξιδεύουν στην Κρήτη, από τα Τρίκαλα και να φτάνουν στην Κομοτηνή, και πάει λέγοντας.
Αν αυτά τα παιδιά δεν αξίζουν της προσοχής μας, αλήθεια ποιοι αξίζουν; Αν δεν ταυτιστείτε με τη δύναμη που βγάζουν και τα μαθήματα ζωής που μας προσφέρουν δωρεάν, αλήθεια με τι αξίζει να ταυτιστείτε; Από βιωματική εμπειρία σάς λέω ότι κανείς απ’ όσους παρακολούθησαν μια φορά έναν αγώνα, δεν έφυγε δίχως να δακρύσει, δίχως να γεμίσει από συναισθήματα, δίχως να νιώσει ευτυχισμένος για την επιλογή του. Εσείς τι θα κάνετε;
