Διαφώνησαν (αυτή είναι η χαρά της ελεύθερης έκφρασης, της άμεσης δημοκρατίας) πολλοί φίλοι (και «φίλοι») για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισα το φάιναλ φορ του Τσάμπιονς Λιγκ. Μάλιστα, ένας εκ των καλυτέρων (με όλη τη σημασία της λέξης) φίλων μου, μπαίνοντας στο γήπεδο (την Κυριακή, στον τελικό) μού είπε «μην γκρινιάζεις, μωρέ». Δεν με αφήνουν να αγιάσω, ρε Γιώργο…
Άφησα να περάσουν αρκετές ημέρες, για να γράψω αυτό που με… χάλασε περισσότερο απ’ όλα. Και περίμενα, για να διαπιστώσω αν με απόσταση μιας εβδομάδας έβλεπα διαφορετικά την εικόνα. Δεν άλλαξα γνώμη.
Πενήντα λεπτά πριν ξεκινήσει ο τελικός κι ενώ οι παίκτες της ΑΕΚ έκαναν ζέσταμα, σταμάτησαν, δημιούργησαν έναν διάδρομο προέκταση στη φισούνα (αψίδα) κι άρχισαν να χειροκροτούν. Δεν πέρασαν παρά λίγα δευτερόλεπτα κι αίφνης έκανε την εμφάνισή της η ποδοσφαιρική ομάδα της ΑΕΚ, με το κύπελλο του πρωταθλητή ανά χείρας.
Όπως αντιλαμβάνεστε (όσοι δεν ήσασταν εκεί) έγινε χαμός στο «Νίκος Γκάλης». Συνθήματα αποθέωση στον Ολιβάγια (αν τον γράφω σωστά) και στον Χιμένεθ (αυτός έμαθα είναι ο προπονητής της ομάδας), αλλά και συνθήματα εναντίον του ΠΑΟΚ. Ωραίες στιγμές, απολαυστικές αν είσαι οπαδός της ΑΕΚ. Ναι μεν, αλλά…
Ως δημοσιογράφος έχω την τύχη (το έγραψα ξανά) να πηγαίνω στα φάιναλ φορ, στους ευρωπαϊκούς τελικούς, οσάκις υπάρχει ελληνική εκπροσώπηση. Έχω την τύχη να είδα δια ζώσης τις 11 από τις 13 κατακτήσεις ευρωπαϊκών τίτλων, από ομάδες της Αθήνας (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΑΕΚ, Μαρούσι και Αθηναϊκός στις γυναίκες), αλλά και κάποια χαμένα φάιναλ φορ και ευρωπαϊκούς τελικούς.
Σε ένα από αυτά, το 2010 στο Παρίσι, ήταν τα πρώτα λεπτά του τελικού, ανάμεσα στην Μπαρτσελόνα και τον Ολυμπιακό κι αίφνης η εξέδρα των Καταλανών σηκώθηκε στον αέρα κι άρχισε να χειροκροτεί. Δεν καταλάβαμε τι είχε συμβεί, μέχρι που είδαμε να τρέχουν για να καθίσουν στις θέσεις τους στην εξέδρα οι ποδοσφαιριστές του κλαμπ. Αυτοί οι… τυχάρπαστοι, Μέσι, Ινιέστα και λοιποί. Ούτε στο κέντρο μπήκαν, πήγαν σεμνά στις θέσεις τους κι άφησαν τους πρωταγωνιστές (τους μπασκετμπολίστες) να παίζουν στο δικό τους γήπεδο.
Περιττεύει να σημειώσουμε ότι με εξαίρεση το αρχικό χειροκρότημα, ουδείς εκ των Καταλανών ασχολήθηκε με τους ποδοσφαιριστές της ομάδας, καθώς μπροστά τους υπήρχε ο εν εξελίξει τελικός της Ευρωλίγκας.
Συγκρίσεις δεν μπορούν να γίνουν, είναι θέμα κουλτούρας και παιδείας. Κι είναι αλήθεια πως δεν συμβαίνει μόνο στην ΑΕΚ αυτό. Όλες οι ομάδες (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός) προσπαθούν να αναδείξουν ότι ο σύλλογος είναι ενιαίος και αδιαίρετος (και δεν είναι και κακό να πηγαίνουν οι μεν στους δε), όμως γαμώτο μου, φάιναλ φορ μπάσκετ ήταν, τι δουλειά είχε το τρόπαιο του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος;
Νωπές ακόμα οι μνήμες της κατάκτησης, λογικότατος ο ενθουσιασμός, αλλά αν μια εσωτερική διοργάνωση… επισκιάζει το ευρωπαϊκό φάιναλ φορ (έστω και για λίγο), χρειαζόμαστε βελτίωση…
