Αν στο ξεκίνημα της ευρωπαϊκής διαδρομής λέγαμε ότι η Ζαλγκίρις θα πετύχαινε τρεις νίκες επί των «ερυθρόλευκων» θα γελούσαμε, μόνο που δεν είναι αστείο. Οι Λιθουανοί ήταν οι μόνοι που έκαναν «μπρέικ» στην πρεμιέρα των πλέι οφ κι οι «ερυθρόλευκοι» είναι πλέον με την πλάτη στον τοίχο. Είναι υποχρεωμένοι να νικήσουν στο Κάουνας, αν δεν θέλουν να χάσουν το ταξίδι στο Βελιγράδι.
Ο Ολυμπιακός δεν ήταν καλός. Το παιχνίδι στράβωσε από την αρχή, από τη στιγμή που ο Μπράιαν Ρόμπερτς χρεώθηκε τα πρώτα τρία φάουλ της αναμέτρησης, από τη στιγμή που ο Νίκολα Μιλουτίνοφ ένιωσε ενοχλήσεις, από τη στιγμή που ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έβαλε τη δεύτερη πεντάδα στο παρκέ και δεν πήρε τίποτα από τους ξένους (Μπράουν, Στρέλνιεκς, Τόμπσον).
Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους έπαιξε με δύναμη στη δύναμη των «ερυθρόλευκων», που περίμεναν τα πάντα από τον Βασίλη Σπανούλη κι ως ένα βαθμό τα πήραν. Αυτός ήταν ο μόνος που απειλούσε με συνέπεια το καλάθι των «πράσινων», ήταν αυτός που συμμάζεψε τα πράγματα με τρία συνεχόμενα τρίποντα στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου και στις αρχές του δεύτερου, αυτός που πέτυχε το τρίποντο της ισοφάρισης.
Ο Ολυμπιακός ΔΕΝ μπορεί να τον… κλωνοποιήσει κι ο αρχηγός δεν μπορεί να βρίσκεται 45 λεπτά στο παρκέ. Κι αν ο Παπαπέτρου με τον Μάντζαρη προσπάθησαν, κι αν ο Πρίντεζης (δίχως να είναι ιδιαίτερα καλός) συνέβαλε θετικά, η απουσία της… αμερικανικής βοήθειας ήταν εμφανής. Κάπου εκεί κι ο Γιάννης Σφαιρόπουλος φοβήθηκε το «small ball» δεν δοκίμασε τη λύση του Κιμ Τιλί (όσο έπαιξε ήταν σκληρός στην άμυνα, αλλά ως εκεί), με αποτέλεσμα να γίνει το 0-1.
Το ότι πήγε το ματς στην παράταση έχει να κάνει με τη διαφορά δυναμικότητας των δύο ομάδων. Γιατί είναι δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος. Όχι αυτός ο Ολυμπιακός, συνολικά ως ρόστερ, ως εμπειρία, ως δυναμική. Γι’ αυτό και τίποτα δεν έχει τελειώσει. Θα είναι λάθος -και προφανώς δεν θα συμβεί- να κυριαρχήσει η απογοήτευση.
Μην ξεχνάμε πως και πέρυσι ο Ολυμπιακός έχασε στην έδρα του από την Εφές (χωρίς να σημαίνει πως πάντα θα μπορεί να επανακτά ό,τι χάνει στην έδρα του) και πήγε στο φάιναλ φορ. Χρειάζεται, βέβαια, να αλλάξουν πολλά και πρώτα απ’ όλα να… γυαλίζει το μάτι και των υπολοίπων, όχι μόνο του Σπανούλη.
Είναι αλήθεια πως στο ΣΕΦ δεν είδαμε… φλόγα. Ακόμα κι ο κόσμος ήταν υποτονικός, υπήρχαν (αν και δεν έπρεπε) άδεια καθίσματα, το ΣΕΦ γέμισε -όσο γέμισε- μόλις 15 λεπτά πριν το τζάμπολ.
