Το όνομα του Ορέν Αμιέλ μπορεί να μην είναι γνωστό στο ελληνικό κοινό. Δεν πρόκειται να ονομαστεί έτσι καμία πλατεία (όπως για παράδειγμα η πλατεία Κάνιγγος), ούτε να δοθεί το όνομά του σε περιοχή της Αθήνας (όπως για παράδειγμα ο Βύρωνας), όμως ανήκει εδώ και λίγη ώρα στους… μεγάλους φιλέλληνες!
Όταν είσαι μπροστά με δύο πόντους κι έχεις ένα φάουλ «αβάντζο» ΔΕΝ ΧΑΝΕΙΣ με τρίποντο. Να είναι καλά ο άνθρωπος, αλλά κι ο Πάντερ που βρήκε στόχο. Το μπάσκετ είναι παιχνίδι λαθών και το λάθος των Τσέχων ήταν που έδωσε στην ΑΕΚ το δικαίωμα στην πρόκριση. Τα άλλα περιγράφονται από το «συν Αθηνά και χείρα κίνει».
Ακόμα και στο ερασιτεχνικό ελληνικό πρωτάθλημα, η ποιότητα των Ελλήνων προπονητών είναι μεγάλη, δυσανάλογη των παραστάσεων, της προσοχής, αλλά κυρίως των ευκαιριών που έχουν. Γιατί, αλήθεια, είχε την ίδια ευκαιρία ο Σωτήρης Μανωλόπουλος με τον Τσάβι Πασκουάλ; Κι η σύγκριση είναι γιατί ο ένας είχε δύο επιλογές και προτίμησε τον Ματ Λοτζέσκι από τον Μάνι Χάρις, ενώ ο άλλος εμπιστεύτηκε τον Αμερικανό. Το αποτέλεσμα είναι ορατό.
Ο Τσάβι είναι από τους πολύ καλούς Ισπανούς προπονητές. Βεβαίως, η Ισπανία δεν αποτελεί «προπονητική σχολή». Με τα χρήματα που διαθέτουν, με το εύρος των κλαμπ, με τους παικταράδες, αν είχαν σπουδαίους προπονητές δεν θα έχαναν τίτλο. Εδώ είναι που μπαίνουμε σφήνα και τους… κλέβουμε. Κι αν κλέβουμε τους Ισπανούς, σιγά μην μας σταματούσαν οι Τσέχοι.
Οι Έλληνες προπονητές είναι παρεξηγημένοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, ο οποίος πέρασε τρεις (και λίγες γράφω) φορές από το… απόσπασμα, πριν γίνει αποδεκτός από αυτούς που υποδύονταν τη Σαλώμη, ζητώντας το κεφάλι του. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είχε δικαιώσει τους «haters» στην Μπαρτσελόνα, παρότι έχει καταγράψει τη δική του πορεία και του πρέπει σεβασμός. Όχι τώρα, όχι στη Χίμκι, αλλά από τα χρόνια του Αμαρουσίου.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης έχασε δύο φορές την πρόκριση στο φάιναλ φορ με 3-2. Από εκείνη τη διετία (αρχής γενομένης από το 2012, όταν ο Παναθηναϊκός ανασυστάθηκε εκ του μηδενός), οι «πράσινοι» μετρούν τρεις αποκλεισμούς με σύνολο ηττών 1-9 (δύο φορές με «σκούπα» και μία με 1-3). Προπονητές ξένοι, πολλά υποσχόμενοι, καλά αμειβόμενοι, με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να τους κάνει τα χατίρια.
Η πρόκριση της ΑΕΚ, αλλά κυρίως ο τρόπος, αποτελεί άλλη μια απόδειξη για την αξία των Ελλήνων προπονητών. Κανείς δεν θα άφηνε το παιχνίδι στο «μπει, δεν μπει». Βεβαίως, στον αντίποδα υπάρχει ο αποκλεισμός του ΠΑΟΚ, με τον προπονητή του να φέρει ακέραιη την ευθύνη για τα λάθη και στις δύο αναμετρήσεις με την Καρσίγιακα. Υπάρχουν πάντα εξαιρέσεις που τονίζουν τον κανόνα.
Όπως και να ‘χει, ευτυχώς έχουμε αντιπάλους προπονητές που δεν δίνουν έμφαση στην τακτική, στη λεπτομέρεια, που δεν «σημαδεύουν», γι’ αυτό και γίνονται τα αδύνατα δυνατά.
Υ.Γ.: Επειδή σ’ αυτή τη χώρα πρέπει να καταγράφεις και τα αυτονόητα, φυσικά δεν παραγνωρίζει κανείς την προσφορά μεγάλων κόουτς, όπως ο Ντούσαν Ίβκοβιτς και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Φυσικά και υπάρχουν πολλοί (και πολύ) καλοί ξένοι προπονητές.
Υ.Γ.1: Η μη αναφορά στον Δημήτρη Ιτούδη έχει να κάνει με το γεγονός ότι από μόνη της η παρουσία στον πάγκο της ΤΣΣΚΑ αποτελεί ύψιστη τιμή.
Υ.Γ.2: Υπάρχουν πολλοί (και πολύ) καλοί Έλληνες προπονητές, που δεν δουλεύουν σε επίπεδο Ευρωλίγκας, αλλά έχουν καταθέσει δείγματα γραφής. Εμπιστευτείτε τους…
