Οι σχέσεις μου με τον Τάσο Δελημπαλταδάκη είναι γνωστό στους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ ότι απέχουν από το να χαρακτηριστούν… υποφερτές. Δεν είναι από τους τύπους που συμπαθώ, αλλά αυτό δεν του στερεί το δικαίωμα να έχει δίκιο, όταν έχει δίκιο. Κι είμαι υποχρεωμένος να του το αναγνωρίσω…
Διάβασα το τελευταίο του post στο facebook, όπου… απείλησε τη δική μας δουλειά. Έκανε «ρεπορτάζ» κι ομολογώ ότι το έκανε καλά. Έγραψε πως «την τελευταία αγωνιστική οι ομάδες μας χρησιμοποίησαν τους ξένους τους (ο ΘΕΟΣ να τους κάνει ΞΕΝΟΥΣ) τους αντίστοιχους χρόνους: Παναθηναϊκός 52%, Ολυμπιακός 47%, Λαύριο 67.5%, Προμηθέας 41%, ΑΕΚ 65%, ΠΑΟΚ 55%, Κολοσσός 71%, Κύμη 62%, Ρέθυμνο 77%, Λάρισα 38%, Κόροιβος 67%, Άρης 62%, Πανιώνιος 71%, Τρίκαλα 65%».
Ποιο ήταν το δικό του συμπέρασμα; «Δηλαδή για 60% του παιχνιδιού, βελτιώναμε τους ξένους, να γίνουν καλύτεροι παίκτες και να πάρουν περισσότερα χρήματα του χρόνου, σε άλλες χώρες! Γελάνε και τα τσιμέντα» για να συμπληρώσει (θα ομολογήσω εκ νέου, με αρκετή δόση χιούμορ): «Συνεχίστε έτσι όλοι οι υπεύθυνοι, γιατί πρέπει να κάνω ένα ξενοδοχείο ακόμα».
Για να ολοκληρώσει «τα συμπεράσματα δικά σας, για το ποιες ομάδες πρέπει να τιμά ο Έλληνας φίλαθλος με το εισιτήριο του και ποιες δεν πρέπει. Θα επανέρχομαι κάθε αγωνιστική, μην τυχόν δούμε κάποια βελτίωση. Ίσως υπάρχει λίγη ΤΣΙΠΑ ακόμα».
Είναι αλήθεια πως για να παίξει ένας νεαρός Έλληνας παίκτης πρέπει να φτάσει στα… 24! Και διαχωρίζουμε τον Έλληνα παίκτη για δύο λόγους: Πρώτον γιατί υπάρχει υποχρεωτική συμμετοχή έξι Ελλήνων στη 12άδα και δεύτερον -και σημαντικότερον- θέλουμε να έχουμε πρωταγωνιστές, για να πρωταγωνιστεί η Εθνική ομάδα.
Είναι οξύμωρο να πανηγυρίζουμε τις επιτυχίες (τις όποιες και με τον τρόπο που έρχονται) επιτυχίες των «μικρών» Εθνικών, αλλά να παραγκωνίζουμε τους πιτσιρικάδες. Αλήθεια, τι αξία έχει το χρυσό, η διάκριση, αν αυτά τα παιδιά μπαίνουν στη… ναφθαλίνη μέχρι να… μεγαλώσουν;
Αναμφίβολα υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα σε αγώνες που βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού, από ομάδες που παλεύουν για κάποιον σημαντικό στόχο (παραμονή, για παράδειγμα) και σε αναμετρήσεις που είναι γνωστός ο νικητής πριν ακόμα γίνει το τζάμπολ. Και βέβαια, δεν μπορεί να θεσμοθετηθεί, δεν μπορεί να γίνει υποχρεωτική η συμμετοχή των Ελλήνων παικτών (και δη των νεαρών), πρέπει όμως οι παράγοντες (πρώτοι απ’ όλους) και στη συνέχεια οι προπονητές (αφού έχουν διασφαλίσει ότι τέτοιου είδους αποκοτιά δεν θα θέσει σε κίνδυνο τη δουλειά τους) να εμπιστευτούν τα παιδιά και να τα κάνουν άνδρες.
Αντί επιλόγου: Με την τοποθέτηση του Τάσου Δελημπαλταδάκη επιβεβαιώνεται ότι ακόμα κι ένα… χαλασμένο ρολόι, δύο φορές τη μέρα δείχνει τη σωστή ώρα. Κι ο συγκεκριμένος είχε εφαρμόσει στην πράξη όσα περιγράφει, τον καιρό του Ηλυσιακού. Μετρήστε πόσοι παίκτες (νεαροί τότε) μεσουρανούν τώρα…
