Αν διαβάσει κανείς τη μείωση της ποινής του Δημήτρη Γιαννακόπουλου από την Ευρωλίγκα θα συμφωνήσει ότι από 12 σε 5 μήνες η διαφορά είναι μεγάλη. Στην πραγματικότητα, όμως, οι αριθμοί κολακεύουν τη… διάθεση της διοργανώτριας αρχής να εξομαλύνει την κατάσταση με τον διοικητικό ηγέτη του Παναθηναϊκού.
Η απαγόρευση θα ισχύσει από την ανακοίνωση της αρχικής απόφασης (5 Φεβρουαρίου) έως και τις 30 Ιουνίου 2018. Άρα μιλάμε για πέντε μήνες τιμωρία. Αν συνυπολογίσουμε ότι η επόμενη Ευρωλίγκα ξεκινά στο τέλος Οκτωβρίου, ο κ. Γιαννακόπουλος δεν θα μπορούσε να πάει σε γήπεδο της διοργάνωσης, από την πρώτη μέρα του Ιουλίου μέχρι την τελευταία εβδομάδα του Οκτωβρίου.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι από τους επτά μήνες που… χαρίστηκαν οι τέσσερις είναι δώρο άδωρο. Ως εκ τούτου μιλάμε για τρίμηνη μείωση, για να έχουμε πραγματικά μεγέθη κι όχι να ‘χαμε να λέγαμε.
Επίσης δεν αντιλαμβάνομαι γιατί η σεζόν ολοκληρώνεται στις 30 Ιουνίου, από τη στιγμή που το φάιναλ φορ τελειώνει στις 21 Μαΐου. Αυτόν τον μήνα που μεσολαβεί, μέχρι το τέλος της τιμωρίας του κ. Γιαννακόπουλου, σε τι θα χρησίμευε στον παράγοντα του Παναθηναϊκού;
Οι αριθμοί κρύβουν πράγματα. Λεπτομέρειες ίσως, αλλά ο διάβολος πίσω από τις λεπτομέρειες κρύβεται. Στην ουσία η Ευρωλίγκα αποφάσισε να κρατήσει την τιμωρία ως το τέλος της σεζόν. Από τη μια δεν ήθελε να δείξει ότι «μάσησε», γι’ αυτό και τάχα μου παράτεινε την ποινή μέχρι το τέλος Ιουνίου. Από την άλλη δεν ήθελε να συνεχίσει την κόντρα με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, γι’ αυτό και προχώρησε σε… έκπτωση.
Επί της ουσίας είναι μια διπλωματική κίνηση του Τζόρντι Μπερτομέου και της ηγετικής ομάδας της λίγκας, που δείχνουν ότι δεν θέλουν να φτάσουν στα άκρα τον «ακήρυχτο πόλεμο», αλλά δεν θέλουν να φανούν ότι κάνουν πίσω. Είναι και μια καλή ευκαιρία για τον κ. Γιαννακόπουλο για να βάλει τελεία κι όχι… άνω τελεία.
Όλα καλά, λοιπόν, και το επεισόδιο θεωρείται λήξαν. Αν είχε κάποιος αμφιβολίες για τις προθέσεις της Ευρωλίγκας όταν επέβαλλε την ποινή, τώρα με τη μείωση μάλλον δεν πρέπει να έχει καμία. Θέλει να έχει τον έλεγχο, αλλά θέλει να το κάνει δίχως εντάσεις και υπερβολές.
Αν, πάντως, επιχειρούσε κανείς να αποτυπώσει μαθηματικά τις πράξεις, καλά θα έκανε να χρησιμοποιήσει το τραγούδι του αείμνηστου Λουκιανού Κηλαηδόνη. «Δέκα μείον πέντε, τρεις παρά πέντε, άστα και σπίτι θα τα ξαναδώ»…
