Δεν χρειάζονται πολλές λέξεις για να περιγράψουμε την εμφάνιση του Παναθηναϊκού στη Μόσχα. Ήταν κακός, έπαιξε στο γήπεδο του Αλεξέι Σβεντ κι ήταν δεδομένο ότι θα χάσει, αφού ο Ρώσος είναι μετρ του είδους. Οι πράσινοι… διάβασαν λάθος το παιχνίδι, προσπάθησαν να αντιπαρατεθούν στο «μόνος μου και όλοι σας» κι εκεί ο Σβεντ μπορούσε να παίζει με το ένα χέρι δεμένο πίσω από την πλάτη.
Για να νικήσει ομάδες με αυτό το ταλέντο, ο Παναθηναϊκός πρέπει να «σημαδεύει», να βάζει τους αντιπάλους να σκέφτονται (τα λεγόμενα mind games), να τους βγάζει από τις συνήθειες και το παιχνίδι ενστίκτου. Δεν έγινε, πάμε παρακάτω, δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Ήττα εντός προγράμματος ήταν κι είναι δεδομένο ότι -σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό– το τριφύλλι έχει βαρύ πρόγραμμα.
Σε μια τόσο κακή βραδιά, είναι ορατό ότι ο Παναθηναϊκός είναι καλύτερος από πριν. Ο Μάικ Τζέιμς τού προσφέρει το εύκολο καλάθι, ακόμα κι όταν (το ΝΒΑ δεν τον βοήθησε να βελτιωθεί σε αυτόν τον τομέα) ο ίδιος ψάχνει το δύσκολο, το εξεζητημένο. Αυτός είναι ο Τζέιμς, ικανός για το καλύτερο, επιρρεπής στο χειρότερο, δύσκολα «καλουπώνεται», αλλά μπορεί να ανοίξει τις άμυνες με περισσότερους από έναν τρόπους.
Ο Άντριαν Πέιν έμοιαζε με ψάρι έξω από τα νερά του, όμως έδειξε ότι είναι μεγάλο κορμί, που έχει το above the rime παιχνίδι, που δεν είναι παιδάκι να κρυφτεί, που θα πάρει πρωτοβουλίες, που έχει ενέργεια, που είναι από εκείνους τους ψηλούς, οι οποίοι ευδοκιμούν στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού κι όχι στην Ευρωλίγκα.
Αμφότεροι θα βοηθήσουν σημαντικά το τριφύλλι, όμως μέχρι να συμβεί αυτό θα μπλεχτούν και θα μπλέξουν. Ξέρετε, σε πείσμα των απανταχού πανηγυρτζήδων, που έχουν μάθει να κερδίζουν γιατί είναι εκεί ο «έκτος παίκτης», γιατί έχουν «βαριά φανέλα», γιατί έχουν το… DNA, γιατί έχουν πιει το μαγικό φίλτρο του Πανοραμίξ, σε πείσμα των απανταχού πανηγυρτζήδων που έχουν μάθει όταν χάνουν να φταίει η διαιτησία, στο μπάσκετ δεν υπάρχουν «μαγικά».
Αν υπήρχαν φίλτρα θα ήταν… απαγορευμένα, ως εκ τούτου ο Αστερίξ δεν φορούσε πράσινα κι ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί υπομονή ώστε να βρουν καθένας τον ρόλο του, να μοιραστούν ενέργειες και χρόνο, να ξεχωρίσει ποιος κάνει τι. Όλα τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι ίδια, αλλά εδώ πρέπει να οργανωθεί η ομάδα και να βρει καθένας τι πρέπει να κάνει πότε.
Σε αυτό το διάστημα ίσως να υπάρξουν αντίστοιχες κακές βραδιές, όμως είναι βέβαιο ότι ο Παναθηναϊκός δεν ήταν ποτέ τόσο γεμάτος -επί ημερών Δημήτρη Γιαννακόπουλου– όσο είναι σήμερα.
